Οι Άγγελοι Στη Γη...!

Διαβάζοντας τον τίτλο ίσως σκεφτείτε ότι πρόκειται να γράψω για Αγγέλους που κατεβαίνουν από τον ουρανό για να μας προστατέψουν. Λοιπόν, όχι… Δε θα μιλήσω καν για εκείνους γιατί πολύ απλά δε ξέρω καν αν υφίστανται.

Από τότε που ήμασταν μικροί μας λέγανε πως πάντα έχουμε δίπλα μας έναν Άγγελο που μας φυλάει. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβα ότι υπάρχει ακόμα ένα “είδος” Αγγέλων οι οποίοι όμως δεν έχουν καμία θεϊκή υπόσταση, δεν πετάνε ούτε είναι ντυμένοι στα λευκά. Αντιθέτως, είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι όπως ακριβώς είμαστε κι εμείς.

Τι θέλω να πω με αυτό; Πολύ απλά ότι για τον καθένα μας κάποιος ο οποίος μας έχει βοηθήσει ακριβώς τη χρονική στιγμή που χρειαζόμασταν βοήθεια, μας έχει ακούσει ακριβώς τότε που χρειαζόμασταν κάποιον να μας ακούσει, μας έχει μιλήσει όταν χρειαζόμασταν μια γνώμη. Τότε εμείς σκεφτήκαμε πως είτε ότι ήταν σύμπτωση είτε ότι είναι ένας πολύ καλός φίλος και ότι αυτές οι ενέργειες είναι αυτονόητες αφού είναι “καταγεγραμμένες” στους άγραφους κανόνες της φιλίας.

Αυτό σκεφτόμουνα κι εγώ μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ήταν πολλές οι συμπτώσεις. Δόξα το Θεό στις πιο κρίσιμες στιγμές της ζωής μου, στις πιο δύσκολες, πάντα μέχρι τώρα ξαφνικά βρισκόταν κάποιο άτομο δίπλα μου, από το πουθενά. Εκεί είναι που σκέφτεσαι ότι τελικά δεν είναι όλα τυχαία-αν και για μένα τίποτα απολύτως δεν είναι τυχαίο. Αυτά τα άτομα για τον καθένα μας είναι πολύ σημαντικά. Δυσκολευόμαστε πολύ να τα διακρίνουμε και ακόμα περισσότερο γιατί στις μέρες μας η δυσπιστία και η καχυποψία βρίσκονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Παρά όλα αυτά όμως, αν το σκεφτούμε, όλοι λίγο πολύ είχαμε έστω και μία τέτοια εμπειρία.

Για παράδειγμα, κάποια στιγμή αν δεν είχαμε κάποιο συγκεκριμένο άτομο στη ζωή μας, θα ήμασταν μόνοι μας και δε θα είχαμε κανένα να μιλήσουμε (για εκείνη τη χρονική περίοδο). Ή επίσης βρέθηκε μια φορά κάποιος ο οποίος μας έκανε κάποιες υποδείξεις, τις οποίες εμείς τελικά ακολουθήσαμε-έστω και σε κάποιο βαθμό-κάτι που αν δεν είχαμε κάνει δε θα ήμασταν αυτοί που είμαστε σήμερα. Ε, ήδη δεν έχετε κάποιο άτομο στο μυαλό σας;
Όλοι οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας είτε για κάποιο λόγο, είτε για ορισμένο χρόνο, είτε για πάντα. Το ίδιο και οι “Άγγελοι”, αφού στο κάτω κάτω κι εκείνοι άνθρωποι είναι με πάθη κι ελαττώματα όπως εμείς. Αυτό λοιπόν πρέπει να το γνωρίζουμε για να ξέρουμε και πώς να φερθούμε στον καθένα. Δε σημαίνει ότι θα μείνει για πάντα δίπλα μας ή ότι δε θα μας απογοητεύσει. Πρέπει πάντα να τα περιμένουμε όλα από όλους. Ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Αρχικά λοιπόν, όταν κάποιος έρχεται στη ζωή μας για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, συνήθως είναι για να μας βοηθήσει σε μια ανάγκη που ίσως έχουμε εκφράσει. Είναι εκεί για να μας καθοδηγήσει ή να μας υποστηρίξει φυσικά, ψυχικά, συναισθηματικά ή πνευματικά. Στο μυαλό μας φαντάζει θεόσταλτος (και ίσως είναι για όσους πιστεύουν). Κι αυτό γιατί είναι εκεί ακριβώς τη στιγμή που τον χρειαζόμασταν. Σε αυτή όμως την περίπτωση, του ανθρώπου που μπήκε στη ζωή μας για κάποιο λόγο, μετά από καιρό, χωρίς να κάνουμε απαραίτητα κάτι ή σε κάποια περίεργη στιγμή θα μπει τέλος σε αυτή τη σχέση. Η ανάγκη μας θα έχει βρει ανταπόκριση και θα έχει έρθει η ώρα να προχωρήσουμε.

Τώρα, αν κάποιος είναι στη ζωή μας για ορισμένο χρόνο σημαίνει ότι ήρθε η ώρα να ωριμάσουμε, να μοιραστούμε και να μάθουμε. Αυτός ο άνθρωπος θα μας μάθει να κάνουμε πράγματα που δεν κάναμε ως τώρα και σίγουρα η παρουσία του θα μας χαροποιήσει πάρα πολύ. Παρόλο που θα είναι στη ζωή μας για ορισμένο χρονικό διάστημα, το έργο του θα είναι σπουδαίο και ό,τι θα μας έχει μάθει θα είναι μάθημα ζωής και ποτέ ξανά δε θα είμαστε οι ίδιοι. Η επιρροή του επάνω μας θα είναι τόσο έντονη (με την καλή έννοια) που δε θα ξεχάσουμε ποτέ ούτε εκείνον, ούτε ό,τι μας υπέδειξε. Χάρη σε εκείνον θα έχουμε ωριμάσει και θα έχουμε διαμορφώσει ένα σωστό χαρακτήρα κάτι που δε θα είχε γίνει αν δεν ήταν εκείνος. Γι’ αυτό και στη θύμησή του η μοναδική πιθανή αντίδρασή μας θα είναι ένα απαλό και ζεστό χαμόγελο και ίσως αρκετές φορές να νοσταλγήσουμε το χρόνο που περάσαμε μαζί του, αλλά δυστυχώς (ή ευτυχώς), ο άνθρωπος αυτός ήταν μόνο για έναν συγκεκριμένο χρόνο κοντά μας. Ήταν μόνο για κάποιον ορισμένο χρόνο.

Τέλος, όταν κάποιος είναι στη ζωή μας για πάντα, μας δίνει κι εκείνος μαθήματα ζωής αλλά με τη διαφορά ότι αυτό το άτομο είναι πάντα εκεί να μας διορθώσει ή να μας ξαναβάλει στον δρόμο μας όταν για τον οποιονδήποτε λόγο έχουμε παραστρατήσει. Αυτός ο άνθρωπος θα μας διδάξει αυτά πάνω στα οποία θα χτίσουμε στερεά θεμέλια, συναισθηματικά και μη. Και συνήθως εκείνος είναι που έχει τη μεγαλύτερη επιρροή σε εμάς, με το σκεπτικό ότι είναι συνεχώς γύρω μας με το αποτέλεσμα να έχουμε συχνά, αν όχι συνέχεια, τη γνώμη του, την οποία ανέκαθεν απολαμβάναμε να ακολουθούμε. Μάλιστα κάτι τέτοιο μας έκανε να νιώθουμε σίγουροι ότι κάνουμε το σωστό για εμάς, κάτι που είναι πολύ σημαντικό.

Μετά λοιπόν από αυτές τις τρεις περιπτώσεις “Αγγέλων” –ανθρώπων-φίλων στη ζωή μας νομίζω ότι έχετε καταλάβει καλύτερα αυτό που προσπαθώ να πω. Λένε ότι η αγάπη είναι τυφλή, αλλά πιστεύω επίσης πέρα από αυτό ότι η φιλία, σαν υπόσταση, είναι διαισθητική. Γνωρίζοντας κάποιον, το νιώθεις αν θα μπορέσεις να πορευτείς μαζί του. Όχι απαραίτητα από την αρχή, αλλά γρήγορα έχεις κάποια πολύ έντονα συναισθήματα συμπάθειας, τα οποία συνήθως προμηνύουν μια φιλία, είτε δυνατή, είτε όχι.

Σε αυτό το σημείο θα μου επιτρέψετε να δηλώσω ότι αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο εξαιρετικά σε τρεις ανθρώπους στη ζωή μου, οι οποίοι μετά από σκέψη και από πολλές “συμπτώσεις”, αποδείχτηκαν περίτρανα οι τρεις Φύλακες Άγγελοι της ζωής μου. Για εσάς τους τρεις, λοιπόν, ανθρώπους είτε είστε εδώ για κάποιο λόγο, είτε για κάποιο χρόνο, είτε για μια ζωή, κάτι που θα μάθω όταν και αν έρθει η στιγμή να χωριστούν οριστικά οι δρόμοι μας, σας ευχαριστώ που μου δώσατε και που συνεχίζεται να μου δίνετε την ευκαιρία αυτής της εμπειρίας.

Σας ευχαριστώ που εξαιτίας της διαφορετικότητάς σας ο κάθε ένας από εσάς μου έχει δώσει εντελώς διαφορετικά μαθήματα και υποδεικνύει και από ένα διαφορετικό κομμάτι του εαυτού μου, βοηθώντας με τελικά με αυτόν τον τρόπο να τον γνωρίσω και να κατανοήσω το τι είναι για μένα και τι όχι. Σας ευχαριστώ που δίπλα σας βλέπω όριά μου, τις δυνατότητες μου. Μου δίνετε την ευκαιρία να αναγνωρίσω το τι είμαι διατεθειμένη να κάνω. Σας ευχαριστώ που χάρη σε εσάς αναγνωρίζω τις δυνάμεις μου. Με λίγα λόγια σςς ευχαριστώ που είστε μέρος της ζωής μου και για όσο κι αν είστε ακόμα εδώ, θέλω να ξέρετε πως δε θα σας ξεχάσω ποτέ ούτε θα μετανιώσω για ό,τι έκανα μαζί σας ή ακόμα και για σας. Αν φύγετε αύριο θα σας θυμάμαι με ευχαρίστηση κα αγάπη και θα εύχομαι να μπορούσα να σας έχω λίγο ακόμα. Εύχομαι να σας έχω δώσει να καταλάβετε, τον καθένα ξεχωριστά, το πόσο σημαντικοί είστε για μένα και το πόσο σας αγαπάω. Σας ευχαριστώ. Δε θα σας ξεχάσω ποτέ.

Για να κλείσω, απλά θα σας πω το παρακάτω και να το θυμάστε: Οι Άγγελοι είναι εδώ, δίπλα μας, μέσα μας. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι απλά να πιστέψουμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι, ναι, χρειαζόμαστε βοήθεια και να μάθουμε να δίνουμε ευκαιρίες στους ανθρώπους γιατί μόνο τότε θα μάθουμε τι έχουν να μας πουν. Και πού ξέρουμε, ίσως αυτό που θα μας πουν να μας βοηθήσει τόσο στη ζωή μας όσο δεν είχαμε φανταστεί. Ας τους ακούσουμε λοιπόν…!

Η Σημαντικότητα Των Ανθρώπων Στη Ζωή Μας..

Κατά τη διάρκεια της ζωής μας, από τη μέρα που θα γεννηθούμε μέχρι το τέλος, συναντάμε πάρα πολλούς ανθρώπους. Ξεκινώντας από την οικογένειά μας, τους συμμαθητές, καθηγητές, συμφοιτητές, συναδέλφους αργότερα ή απλά κοινούς φίλους. Από όλους αυτούς καλούμαστε να “διαλέξουμε” ποιους θα κρατήσουμε κοντά μας, ποιους θα αποστασιοποιήσουμε και από όλους αυτούς ποιοι είναι εκείνοι που πραγματικά χρειαζόμαστε. Φυσικά το αν θα τους χρειαστούμε, όχι με την κοινή έννοια, αλλά ουσιαστικά, συναισθηματικά, δεν θα το διαλέξουμε ακριβώς, απλά θα το νοιώσουμε. Ότι δηλαδή αυτός ο άνθρωπος, για μας, δεν είναι όπως όλοι οι άλλοι.

Ξεκινώντας από την οικογένεια, είναι συνήθως οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μας. Μας αγαπούν αναμφισβήτητα και το μόνο που θέλουν ,είναι το καλό μας (δε θα επεκταθώ σε εξαιρέσεις). Από τη μέρα που ανοίγουμε τα μάτια μας προσπαθούν απλά να μας προστατέψουν, να μας βοηθήσουν στην πορεία μας, όπως εκείνοι μπορούν καλύτερα, και να μας δείξουν ένα σωστό δρόμο να πορευτούμε στην υπόλοιπη ζωή μας. Ό,τι κι αν κάνουμε εμείς, δε θα σταματήσουν ποτέ να μας αγαπούν (με το δικό τους τρόπο). Αυτοί οι άνθρωποι θα είναι πραγματικά πάντα εκεί, πρόθυμοι να μας ακούσουν και να μας βοηθήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Μεγαλώνοντας όμως, ως κοινωνικά όντα, έχουμε ανάγκη και από άλλους ανθρώπους, εκτός οικογενειακού κύκλου, για να πορευτούμε. Από τη νηπιακή ακόμα ηλικία, ξεκινάμε να αποκτάμε φίλους και να έχουμε, αρχικά μια πρώιμη και χωρίς πείρα κρίση για το ποιους θα πλησιάσουμε και θα τους θεωρήσουμε φίλους, όπως συνηθίζουμε να τους αποκαλούμε. Φυσικά στις μικρές ηλικίες αυτά τα πρόσωπα αλλάζουν πολύ γρήγορα κι αυτό γιατί πολύ απλά δεν ξέρουμε ποιος μας ταιριάζει και βασικά σε εκείνη τη φάση της ζωής μας δεν μας ενδιαφέρει, δεν το σκεφτόμαστε καν. Στην εφηβεία αρχίζουμε να γνωρίζουμε πιο ουσιαστικά ανθρώπους που ίσως και να πορευτούμε μαζί τους για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Μαζί με όλους αυτούς μαθαίνουμε και διαμορφώνουμε το “είναι” μας. Αποκτούμε εμπειρίες και πλέον γνωρίζουμε όλο ένα και καλύτερα με ποιους ταιριάζουμε και με ποιους όχι. Φυσικά και κάνουμε λάθη τα οποία αν δεν οφείλονται σε άγνοια, θα οφείλονται στο ότι για ένα μεγάλο διάστημα μεταξύ παιδικής ηλικίας και ωριμότητας αλλάζουμε σε πολύ γρήγορους ρυθμούς, οπότε και αναζητάμε διαφορετικά πράγματα.

Σημαντικό ρόλο στη ζωή μας και στη διάπλαση του χαρακτήρα μας παίζουν και κάποιοι καθηγητές, δάσκαλοι ή γενικά κάποιοι μεγαλύτεροι και εμπειρότεροι συνήθως άνθρωποι με τους οποίους τυχαίνει κάποια στιγμή να συναναστραφούμε. Όσο αφορά τους καθηγητές, πολλοί από αυτούς πέρα από τα μαθήματα προσπαθούν να μας δώσουν κάποιες περαιτέρω κατευθυντήριες “οδηγείς” για το τι είναι σωστό ή λάθος. Εκείνοι είναι και οι καθηγητές που θυμόμαστε για όλη μας τη ζωή. Πολλές φορές ακόμα, τυχαίνει να γίνει κάτι και να τους ανακαλέσουμε, επιβεβαιώνοντας ό,τι μας είχαν πει - διδάξει. Και με αυτόν τον τρόπο κατανοούμε και εμείς οι ίδιοι καλύτερα τη ζωή αφού μπροστά στα μάτια μας αποδεικνύονται κάποιες θεωρίες τις οποίες εμείς, δικαιολογημένα, δεν αντιλαμβανόμασταν. Είναι ο καλύτερος τρόπος εκμάθησης. Με τον ίδιο τρόπο, ακόμα και αν δεν είναι δάσκαλος ο άνθρωπος αυτός, και οι υπόλοιποι μπορούν να λειτουργήσουν τόσο έντονα, έστω και υποσυνείδητα, που να καθορίσουν εν μέρει, ένα κομμάτι του χαρακτήρα μας και της προσωπικότητάς μας.

Τέλος, το σημαντικότερο λόγο στη ζωή μας, όχι για όλους μας βέβαια, έχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι για κάποιο ανεξήγητο ακόμα και μας λόγο, μας είναι απαραίτητοι, έστω και μόνο στη θύμηση τους. Είναι κάποια άτομα που μας εμπνέουν και μαζί τους βρίσκουμε λόγο και κίνητρο να προχωρήσουμε και να κάνουμε πράγματα που θα είναι καλά για μας τους ίδιους. Τέτοιοι άνθρωποι ίσως ακόμα να λειτουργήσουν και ως πρότυπα για τη ζωή μας. Σε μικρότερες ειδικά ηλικίες, κάτι τέτοιο είναι αρκετά σύνηθες.

Στη συνέχεια όμως, αν διαπιστώσουμε ότι, ναι, τελικά κάποιος είναι όντως το πρότυπό μας, πρέπει να προσέξουμε αρκετά το σημείο όπου μπερδεύουμε και ταυτίζουμε τον όρο “πρότυπο” με την αντιγραφή. Το σωστό σε μια τέτοια περίπτωση είναι απλά να προσπαθήσουμε να “πάρουμε” μόνο τα θετικά χαρακτηριστικά του όποιου ατόμου. Αλλά και πάλι ό,τι κι αν υιοθετήσουμε θα είναι σωστό να το προσαρμόσουμε στον δικό μας χαρακτήρα γιατί σίγουρα διαφέρουμε από τον οποιονδήποτε γύρω μας. Κάθε πρότυπο είναι και ένα κελί.Πρέπει, λοιπόν, να είμαστε πολύ προσεκτικοί πώς θα προσαρμόσουμε το οποιοδήποτε στοιχείο σε εμάς. Ούτως ή άλλως η έννοια του προτύπου είναι να εξελιχθούμε σε κάτι καλύτερο από εκείνο, απλά μας βοηθάει στο να έχουμε κάποια παραπάνω κίνητρα για βελτίωση. Αυτός είναι και ο νόμος της εξέλιξης. Ο καθένας είναι αναμενόμενο να γίνει καλύτερος από τον προηγούμενό του. Έτσι έχουμε επιτύχει το οτιδήποτε στην ανθρωπότητα-κάποιοι συνέχισαν κάτι που άρχισαν κάποιοι άλλοι, το τελειοποίησαν και ακόμα μέχρι σήμερα εξελήσεται. Έτσι κι εμείς πρέπει να γίνουμε μια νέα εικόνα και όχι απλά το είδωλο κάποιου άλλου στον καθρέφτη, το οποίο όμως θα είναι λανθασμένο, αφού δεν μπορούμε να γίνουμε κάποιος άλλος. Ο καθένας μας είναι μοναδικός.

Συνήθως στη ζωή μας αλλάζουμε διάφορα πρότυπα. Κάποια στιγμή, όμως, θα παρατηρήσουμε ότι κάποιο ή και κάποια άτομα είναι μόνιμα το “σημείο αναφοράς” μας. Τότε θα ξέρουμε ότι αυτό το άτομο είναι και από τα πιο σημαντικά στη ζωή μας και ότι σχεδόν πάντα θα προσπαθούμε να έχουμε επαφές και οτιδήποτε μαθαίνουμε από αυτό το άτομο θα το δεχόμαστε σαν μάθημα ζωής-έχοντας βέβαια μετά τη δυνατότητα να το κατανοήσουμε καλύτερα και να το εφαρμόσουμε σε εμάς.

Είναι αυτονόητο πως καθένας μας αντιλαμβάνεται, βιώνει και χειρίζεται αυτό το θέμα εντελώς διαφορετικά. Δηλαδή αυτή η κατάσταση είναι κοινή για τους περισσότερους ανθρώπους, αλλά με κάποια αόρατα όρια. Σε κάποιον, λοιπόν, μπορεί να εκφράζεται πιο έντονα και να παρεξηγείται από τους γύρω του, αφού δεν μπορούν να το κατανοήσουν και το κατακρίνουν-χώρια ότι σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να είναι και ζήλια. Το για ποιο λόγο είναι πιο έντονο ούτε ο ίδιος δεν το γνωρίζει, όπως επίσης δεν μπορεί να το εξηγήσει. Αλλά δεν έχει σημασία το τι λένε οι άλλοι, ούτε χρειάζεται να απολογηθεί σε κανέναν γιατί πολύ απλά έτσι νιώθει. Κανείς δεν μπορεί να μας κατηγορήσει για τα συναισθήματά μας, ούτε μπορεί να τα ελέγξει. Νιώθουμε ό,τι νιώθουμε γιατί έτσι είναι και σπάνια αλλάζει. Ναι, μεν μπορεί να κάνει και να λέει πράγματα τα οποία να αγγίζουν την υπερβολή, αλλά όπως κι αν φαίνεται στους άλλους, αυτός έτσι νιώθει για τον οποιονδήποτε λόγο και δεν έχει κανένα λόγο να το κρύψει. Στο κάτω κάτω εκείνος ξέρει πως ό,τι κι αν κάνει θα είναι προς όφελος του-έστω και ψυχικά-μόνο για εκείνον και για κανέναν άλλο. Τα όποια συναισθήματά μας είναι εκεί για να συνεχίσουμε να ζούμε όπως εμείς θέλουμε και νιώθουμε. Μένουν, μεταβάλλονται ή και εξαφανίζονται μόνο αν εμείς το επιλέξουμε. Είμαστε για εμάς. Στο τέλος της ημέρας θα μιλήσουμε μόνο με τον εαυτό μας και με κανέναν από εκείνους εκεί έξω.

Για να ανακεφαλαιώσω, όλοι όσοι συναντάμε στην πορεία της ζωής μας παίζουν κάποιο ρόλο στην εξέλιξή μας, είτε σημαντικό είτε όχι και τόσο. Ακόμα και εκείνοι που χάσαμε, διώξαμε, έφυγαν, μας πλήγωσαν, μας πρόδωσαν και τόσα άλλα. Απλά πρέπει να μάθουμε να κρίνουμε σωστά τι μπορούμε να αποκομίσουμε από τον καθένα και το μέχρι το που μπορεί να φτάσει ο καθένας, για να μην βρισκόμαστε εκτεθειμένοι απέναντι στους άλλους είτε από αμέλεια ή ενθουσιασμό. Ας μάθουμε να “ζυγίζουμε” σωστά τους ανθρώπους και να τους εκτιμάμε όλους χωρίς να τους υποβαθμίζουμε αλλά και χωρίς να τους υπερτιμούμε. Όλοι έχουν κάτι να μας μάθουν.