Όρια

Τα όρια υπάρχουν από τότε που υφίσταται και η ανθρωπότητα και σαν φιλοσοφία τους έχουν τον περιορισμό και τη σηματοδότηση του τέλους, του “μέχρι εδώ κι όχι παραπέρα”. Υπάρχουν παντού γύρω μας. Από τον υλικό κόσμο μέχρι και τα πιο απόκρυφα σημεία του υποσυνείδητου. Τα θέτουμε εμείς για εμάς ή για τους άλλους, όπως επίσης να είναι ορισμένα από τους άλλους οπότε συνήθως καλούμαστε να τα σεβαστούμε και τέλος υπάρχουν και τα όρια τα οποία υπάρχουν ήδη μέσα μας, τα οποία αφορούν τις δυνατότητες μας, με τη μόνη διαφορά όμως ότι σε αυτή την περίπτωση τα ανακαλύπτουμε, δεν τα ορίζουμε.
Τα όρια λοιπόν σηματοδοτούν το τέλος κι εμείς με τη σειρά μας πρέπει να τα υπακούμε, μέχρι που κάποιος είπε απλά : “Ξεπέρασε τα όριά σου”. Τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο; Εδώ προφανώς δε μιλάμε για τεχνητά όρια, αλλά για εκείνα τα όρια τα οποία θέτουμε για τον εαυτό μας, για τις δυνάμεις μας, για τα όνειρα και τις φιλοδοξίες μας . όπως επίσης για τα όρια που ανακαλύπτουμε, όπως για παράδειγμα τα όρια της υπομονής μας.
Ωραία όλα αυτά θα μου πείτε, τα ξέρουμε. Πώς όμως και γιατί στο φινάλε να τα ξεπεράσουμε; Γιατί να μη τα σεβαστούμε και να μην υπακούσουμε τη σημασία τους; Αφού είναι εκεί για να προειδοποιήσουν ότι δεν πάει (πάμε) παραπέρα. Ναι, εδώ όμως πρόκειται για δύο συγκεκριμένες κατηγορίες: εκείνα που θέτουμε εμείς κι εκείνα που αντιμετωπίζουμε καθ’ οδών. Και οι δύο προέρχονται από εμάς για εμάς άρα κι εμείς μπορούμε να τις μεταβάλλουμε.
Σε οτιδήποτε κι αν κάνουμε σχεδόν ευθύς εξ’ αρχής ορίζουμε το μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε, μέχρι ποιο σημείο θα καταβάλουμε προσπάθεια. Ακόμα κι να δεν το σκεφτούμε, υποσυνείδητα το ξέρουμε. Αυτός είναι κι ο λόγο που από την αρχή υιοθετούμε μία κάποια συγκεκριμένη στάση απέναντι στα πράγματα και τις καταστάσεις. Ποιος είναι όμως ο λόγος που το κάνουμε αυτό; Πρώτον, ίσως γιατί έχουμε αντιμετωπίσει το μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε από την προηγούμενη προσπάθεια, οπότε επιλέγουμε κάτι το οποίο θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε σύμφωνα με την εμπειρία μας. Μία άλλη πιθανότητα είναι το να αποφεύγουμε να πάμε σε άγνωστα μονοπάτια . φοβόμαστε γιατί δεν βλέπουμε ούτε μια ακτίνα φωτός και όλα είναι τελείως ασαφή. Τέλος, μπορεί απλά να μη θέλουμε να προσπαθήσουμε.
Η ζωή μας είναι ένα ευρύτερο σύνολο συνεχών προκλήσεων. Αντιμετωπίζοντάς τις αποκτάμε πείρα. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο καταβάλουμε σημαντική προσπάθεια, κουραζόμαστε, μπορεί ακόμα και να χάσουμε αλλά μπορεί και να κερδίσουμε. Στη συνέχεια όμως, όταν πια έχουμε φτάσει σε κάποιο σημείο όπου στεκόμαστε νικητές, επαναπαυόμαστε και εκεί συνήθως ορίζουμε και το πρώτο «ως εδώ». Δεν σκεφτόμαστε ότι στο σημείο αυτό είμαστε μόνο στη μέση, κι ίσως και πιο πίσω, της διαδρομής. Απλά θεωρούμε ότι είμαστε μια χαρά κι αυτό λόγω του ενθουσιασμού της τελευταίας επιτυχίας. Πιστεύουμε πως δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να περάσουμε αυτό το σημείο, το οποίο εκλαμβάνουμε ως σημείο αναφοράς, μιας και δεν ξέρουμε αν κάτι τέτοιο είναι ασφαλές και δε θέλουμε να διακινδυνέψουμε τον πολυπόθητο τίτλο του νικητή για εκείνον το αποτυχημένου.
Στην άλλη όχθη, υπάρχουν όπως είπαμε, τα όρια που ανακαλύπτουμε κατά τη διάρκεια των προσπαθειών μας. Αυτά είναι και τα πιο δύσκολα στο θέμα της αντιμετώπισης μιας και το να ξεπεράσουμε είναι πολύ ιδιαίτερο και σκληρό μιας και εδώ μιλάμε για αντιδράσεις που εκφράζονται στο σώμα και την ψυχή μας. Το καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορούμε άλλο στις εξαντλημένες δυνάμεις μας. Το αισθανόμαστε ότι από αυτό το σημείο και μετά δεν μπορούμε εύκολα να ελέγξουμε τον εαυτό μας. Το νιώθουμε όλο αυτό βαθιά μέσα στην ψυχή μας. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις στις οποίες δεν μπορούμε και δεν πρέπει να πιέσουμε περεταίρω την κατάσταση, αλλά στην περίπτωση που παρά όλα αυτά καταφέρουμε να τα ξεπεράσουμε, συνήθως μας περιμένει σπουδαία επιβράβευση.
Αφού λοιπόν σκεφτούμε τα παραπάνω μας γεννάται η εύλογη ερώτηση του πώς και του γιατί να βάλουμε τον εαυτό μας σε τέτοιου είδους διαδικασίες; Αρχικά το πώς είναι απλό όσο αφορά την διαδικασία επίτευξής του. Ανεβάζουμε τον πήχη, τουλάχιστον στο μυαλό μας και προσπαθούμε να υπολογίζουμε αυτή τη “διαφορά ύψους” σε ό,τι κι αν κάνουμε, από το πιο ασήμαντο έως το πιο σημαντικό. Με τον καιρό μας γίνεται συνήθεια και πλέον αντιμετωπίζουμε και κινούμαστε μέσα στις καταστάσεις με άλλον αέρα και άλλα standards. Η αρχή είναι το δύσκολο. Άπαξ και γίνει μία φορά και δούμε ότι τα καταφέρνουμε, η συνέχεια γίνεται πιο απλή. Ίσως να αμφισβητήσουμε της δυνατότητές μας, αλλά εδώ το θέμα δεν είναι τόσο το να μπορούμε, αλλά το κατά πόσο θέλουμε και είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε θυσίες και να προσπαθήσουμε. Τα θέλω μας είναι τελικά εκείνα που μας επηρεάζουν περισσότερο στο αν θα κάνουμε κάτι ή όχι. Θέλουμε λοιπόν να πάμε παραπάνω; Ίσως να πιστεύουμε ότι είμαστε μια χαρά και όντως, δεν σημαίνει ότι αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι μόνο όταν τα πράγματα δεν είναι καλά. Ποιος όμως δε θέλησε κάτι καλύτερο, κάτι περισσότερο; Καλώς ή κακώς (μάλλον καλώς), τα περισσότερα στη ζωή πρέπει να τα διεκδικήσουμε και να αγωνιστούμε για να τα αποκτήσουμε στο τέλος. Πρέπει να καταβάλουμε προσωπική προσπάθεια, κάτι το οποίο συνήθως, δυστυχώς, το αποφεύγουμε.
Όσο για το γιατί, είναι περισσότερο θέμα χαρακτήρα. Αφορά το κατά πόσο είμαστε από εκείνους που πραγματικά θέλουν να πετύχουν τα όνειρα τους και μετατρέπουν τις όποιες φιλοδοξίες τους σε στόχους, τους οποίους τελικά επιτυγχάνουν. Σε αυτό το σημείο παίζει ρόλο η εσωτερική δύναμη που κρύβει ο καθένας μέσα του . η δύναμη της ελπίδας και της θέλησης που συνεχώς φουντώνει σαν τη φλόγα μέσα στην ψυχή μας.
Όπως διάβασα κάπου: “If you don’t push your limits, you’re not going far enough”. Αυτή είναι κι η αλήθεια. Αν δεν ξεπεράσεις τα όριά σου, τους φόβους και τις αμφιβολίες σου, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να σταματήσεις εκεί που σταματάνε όλοι. Πιστεύω ότι είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι συνειδητά δεν θέλουν, ή καλύτερα δεν τους αφορά να κάνουν κάτι παραπάνω και απλά τελικά το μόνο που θέλουν είναι να βολευτούν σε μια ασφαλή πραγματικότητα. Και ακόμα κι αυτοί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι ίσως τελικά αν κοιτάξουν πιο προσεκτικά την πορεία τους, να καταλάβουν ότι δεν έχουν αυτό που είχαν ονειρευτεί για τη ζωή τους και να “επαναστατήσουν” στον ίδιο τους τον εαυτό, βάζοντας μπροστά το “θέλω” της ψυχής τους και αγνοώντας εκείνο της λογικής. Έτσι είναι. Όταν συνειδητοποιούμε ότι μπορούμε περισσότερα από αυτά που έχουμε και ότι είμαστε ικανοί έστω και για ένα μόνο βήμα παραπάνω, πεισμώνουμε. Γιατί να μην προσπαθήσουμε να αλλάξουμε εμείς σαν άνθρωποι; Γιατί να μην πούμε στον εαυτό μας “ΘΕΛΩ”, “ΜΠΟΡΩ”. Γιατί να μην προσπαθήσουμε να αποβάλλουμε την ανασφάλεια μας; Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να βρούμε το χαμένο ενθουσιασμό μας, και με αυτόν να συνεχίσουμε.
Παρ’ όλα αυτά, θα πρέπει να γνωρίζουμε πως εξ’ αρχής θα υπάρξουν πολλά εμπόδια. Θα χρειαστεί να σωπάσουμε, να αφήσουμε σχόλια και καταστάσεις να περάσουνε ασχολίαστα, να αντιμετωπίσουμε γνώμες που θα μας λένε να σταματήσουμε και ανθρώπους που για τους δικούς τους λόγους, είτε έμμεσα είτε άμεσα, θα προσπαθήσουν να μας εμποδίσουν και να μας πείσουν ότι κάναμε λάθος επιλογή. Θα χρειαστεί να απορρίψουμε συμβουλές και να φανούμε “ξεροκέφαλοι” και πεισματάρηδες. Δεν μας αφορά όμως το πώς θα μας χαρακτηρίσουν οι διάφοροι, αλλά αντιθέτως θα αντλούμε δύναμη από εκείνους που είναι πραγματικά δίπλα μας, που μας στηρίζουν. Από εκείνους που αναγνωρίζουν στα μάτια μας τη φλόγα της θέλησης και της δύναμης η οποία πηγάζει από μέσα μας. Και αυτό είναι αρκετό.
Θα χρειαστεί επίσης, να έρθουμε αντιμέτωποι με ανθρώπους που είτε λόγω της διαφορετικής φιλοσοφίας τους για τη ζωή είτε επειδή ζηλεύουν που εκείνοι δεν έχουν βρει τη δύναμη να επιβληθούν στον εαυτό τους, βλέποντας την υπερπροσπάθεια που κάνουμε, με ύφος που εκφράζει λύπηση , “Το καημένο κουράζεται”, ή με το ύφος του υπεράνω που ξέρει να “ζει” θα μας πουν: “Καλά τι κάνεις; Εσύ δε ζεις, απλά επιβιώνεις στο τρέξιμο. Παράτα τα όλα και ζήσε τη ζωή σου. Κοίτα εμένα”! Τέτοιους ανθρώπους θα αντιμετωπίζουμε σχεδόν επί μονίμου βάσεως. Εδώ χρειάζεται προσοχή! Πολύ πιθανό τη στιγμή που τα ακούμε όλα αυτά, να νιώσουμε τύψεις που “θυσιάζουμε” τη ζωή μας στο βωμό της επιτυχίας ενώ θα μπορούσαμε κι εμείς να διασκεδάζουμε όπως μας επιδεικνύουν οι “φίλοι” μας, και πολύ λογικό να νιώσουμε έτσι, ειδικά αν είμαστε κουρασμένοι σε οποιονδήποτε τομέα. Δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε το γεγονός ότι αυτό το μοτίβο ζωής είναι πιο διασκεδαστικό και πιο όμορφο, αλλά σε 10-20 χρόνια ποιος λέτε ότι θα βρίσκεται σε πλεονεκτικότερη θέση; Ούτως ή άλλως, η πραγματική ομορφιά δεν βρίσκεται μόνο στην προσωρινή καλοπέραση, αλλά και στη διαδρομή για την κορυφή.
Προσωπικά θεωρώ τους εν καιρώ στόχους ως το βασικό νόημα της ζωής. Και λέγοντας στόχους δεν εννοώ μόνο να καταφέρουμε να αποκτήσουμε κάτι υλικό ή το να εξελιχθούμε στη δουλειά μας . στόχος είναι και η αγωνία του γονιού να είναι σωστός απέναντι στο παιδί του . στόχος είναι και αυτό που νιώθει ένα μικρό παιδί που μαθαίνει να περπατάει! Όλα αυτά λοιπόν, δίνουν νόημα σε ό,τι κάνουμε γιατί μας δίνουν την προοπτική της εξέλιξης. Μόλις κατακτήσουμε κάποιον από τους στόχους μας αφενός απολαμβάνουμε τα κεκτημένα και αφετέρου παίρνουμε κουράγιο για να συνεχίσουμε. Ακόμα και σε περίπτωση αποτυχίας, που σίγουρα ναι, θα μας αιφνιδιάσει αντί να τα παρατήσουμε, πρέπει να τη αποδεχτούμε ως γεγονός, χωρίς αυτό να αναιρεί τα συναισθήματα της λύπης και της απογοήτευσης, αλλά μετά θα πρέπει να πατήσουμε ξανά στα πόδια μας και να πάμε παρακάτω όντας πιο προσεκτικοί.
Βρίσκουμε μια διαφορετικού είδους γοητεία στο όνομα της εξέλιξης και της επιτυχίας. Γιατί να μείνουμε στάσιμοι ενώ μπορούμε να φτάσουμε στην κορυφή; Όλα μετά θα είναι εντελώς διαφορετικά από εκεί επάνω. Και μόνο το γεγονός ότι θα τα κοιτάμε πια όλα από ψηλά, μας δίνει μια πολύ καλύτερη και πληρέστερη άποψη των πραγμάτων. Και πάλι, ακόμα κι αν δεν φτάσουμε εκεί που αρχικά θέλαμε, σίγουρα θα είμαστε ψηλότερα από το σημείο όπου ξεκινήσαμε. Για όλα αυτά όμως, το μόνο που τελικά είναι απαραίτητο είναι και το μόνο που παραλείπουμε και αποφεύγουμε να κάνουμε . να πιστέψουμε στον εαυτό μας και στις δικές μας δυνάμεις!
Ώρες ώρες δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι εκείνο που φοβόμαστε περισσότερο. Πρώτα, δεν ξεκινάμε γιατί φοβόμαστε κάποια πιθανή αποτυχία. Αν ξεκινήσουμε, τα παρατάμε γιατί βλέπουμε ότι αδυνατούμε να τους ευχαριστήσουμε όλους στη ζωή μας και νιώθουμε υπεύθυνοι για το ότι γίνεται μιας κι εμείς είμαστε εκείνοι που άλλαξαν τρόπο ζωής. Δε σκεφτόμαστε πως ότι κι αν κάνουμε κάποιοι, είτε από τη μία πλευρά είτε από την άλλη θα μείνουν δυσαρεστημένοι. Γιατί πρέπει να μας τρομάζει κάτι τέτοιο; Γιατί προσπαθούμε συνεχώς να πείσουμε τον εαυτό μας ότι για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν μπορούμε; Γιατί πρέπει πάντα να μας επηρεάζει, έστω και υποσυνείδητα η γνώμη των άλλων; Το ότι δε θα είναι ποτέ όλοι ικανοποιημένοι είναι δεδομένο. Αν είμαστε στην αρχή της προσπάθειας μας κάποιοι ίσως απογοητευτούν και εκνευριστούν με το γεγονός ότι δεν έχουμε πια τον ίδιο ελεύθερο χρόνο. Αν πάλι αποφασίσουμε να σταματήσουμε γιατί δεν αντέχουμε και ενδώσουμε στην πίεση των πρώτων, γιατί περί πίεσης μιλάμε, κάποιοι άλλοι θα απογοητευτούν και μάλιστα περισσότερο, που φανήκαμε αδύναμοι απέναντι στις περιστάσεις. Ας κάνουμε ό,τι θέλουμε, αλλά πρέπει να είμαστε σίγουροι πως πάντα θα αντιμετωπίζουμε κάποιον αντίλογο. Αυτή είναι και η πρώτη ίσως παγίδα που μπορεί να αντιμετωπίσουμε, γιατί αν αφήσουμε στη μέση την προσπάθειά μας για την οποιονδήποτε αιτία, εμείς είμαστε εκείνοι που θα απογοητευτούν περισσότερο από τον καθένα και αυτό είναι το χειρότερο, γιατί ίσως να μην το συγχωρήσουμε ποτέ στον εαυτό μας. Δεν ξέρω να πω ποιο είναι το κλειδί για την επιτυχία, αλλά σίγουρα το κλειδί για την αποτυχία είναι το να είμαστε ευάλωτοι και να προσπαθούμε συνεχώς να ικανοποιούμε το “θέλω” του καθενός εκτός τελικά από το δικό μας.
Ανακεφαλαιώνοντας, το καλύτερο, ή έστω το πιο απλό (απλά περίπλοκο) είναι το να αφήνουμε τα όρια, σε όποιον τομέα κι αν είναι αυτά, ανοιχτά και να είμαστε ευέλικτοι έτσι ώστε να είμαστε ικανοί ανά πάσα στιγμή να δράσουμε χωρίς κανένα περιορισμό. Το μοναδικό πράγμα ουσιαστικά που μπορεί να μας εμποδίσει είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Το θέμα είναι αν και κατά πόσο θα το επιτρέψουμε. Έχουμε τη δύναμη! Ας βγάλουμε επιτέλους τις παρωπίδες και ας κοιτάξουμε τον ορίζοντα γύρω μας ελεύθερα. Τόσες ευκαιρίες είναι εκεί για εμάς. Ας ξαναβρούμε το χαμένο ενθουσιασμό μας, γιατί η ενθουσιώδης ψύχη είναι εκείνη που βλέπει ευκαιρίες παντού και τις εκμεταλλεύεται. Πρέπει να νιώσουμε ελεύθεροι. Είμαστε ελεύθεροι! Πρέπει να απαιτήσουμε από τον εαυτό μας να είναι ο καλύτερος, να είναι ηγέτης, γιατί μόνο τότε θα είμαστε σε συνεχή διαδικασία προσπάθειας και μόνο τότε είναι που θα δούμε το τοπίο να αλλάζει. Γιατί μόνο ένας ηγέτης πιστεύει πραγματικά σε αυτό που κάνει και το καταφέρνει. Η ζωή μας η ίδια είναι το μήνυμα και η απόδειξη για ό,τι λέμε ότι είμαστε. Γιατί να μην την κάνουμε καθ’ εικόνα των ονείρων μας, όλων αυτών που σκεφτόμαστε και σχεδιάζουμε για εμάς και το μέλλον μας όταν σιωπηλοί κοιτάμε το άπειρο; Μπορούμε! Αρκεί να προσπαθήσουμε λίγο περισσότερο!

Αναρριχήσεις

Ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας προσδιορίζεται από τους στόχους που βάζουμε, είτε τους κατορθώνουμε είτε όχι. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει αντίκτυπο. Το κείμενο αυτό το ονόμασα "αναρριχήσεις" γιατί το να φτάσουμε τον οποιοδήποτε στόχο που ορίζουμε ξεκινάμε να ανεβαίνουμε ένα βουνό δοκιμασιών και εμπειριών προκειμένου να αποδειχθούμε ικανοί ή όχι για την επιτυχία. Από τη στιγμή, όμως, που θα πάρουμε την απόφαση να αρχίσουμε να αναρριχούμαστε το βουνό μας, ανεξαρτήτου ύψους και δυσκολίας, μπαίνει στο προσκήνιο και η πιθανότητα της πτώσης, χωρίς αυτή όμως να συνεπάγεται απαραίτητα με αποτυχία. Προσωπικά την εκλαμβάνω ως μια απλή καθυστέρηση. Πτώση βέβαια μπορεί να χαρακτηριστεί και η κατάληξη, ο εγκλωβισμός μας σε κάποια κατάσταση. Όπως και να έχει, σίγουρα δε μας είναι ευχάριστη.
Σίγουρα δεν μπορούμε να απαιτήσουμε από τον εαυτό μας και από τις ικανότητες μας εξ’ αρχής να είμαστε αλάνθαστοι. Και αν κάποιος το έχει έτσι στο μυαλό του σίγουρα δεν έχει ώριμη άποψη για την πραγματικότητα, και όχι μόνο αυτό . άμα θεωρεί ότι είναι αλάνθαστος πιθανότατα δε ζητάει βοήθεια. Τότε είναι που αυξάνει τις πιθανότητες λάθους και το χειρότερο είναι το ότι δεν μπορεί να τα αντιληφθεί, επομένως δε μαθαίνει από αυτά. Τα λάθη, που κάνουμε στη ζωή μας, όσο κι αν μας δυσκολεύουν, μας είναι πολύ χρήσιμα, ακόμα κι αν κάτι τέτοιο φαντάζει οξύμωρο.
Ας το δούμε από μια άλλη οπτική γωνία. Σίγουρα υπάρχουν στη ζωή όλων μας άνθρωποι οι οποίοι μας υποδεικνύουν τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, ακόμα κι αφού μεγαλώσουμε. Θεωρητικά, λοιπόν, γνωρίζουμε το τι πρέπει να προσέξουμε και να αποφύγουμε. Θεωρητικά όμως. Δεν έχουμε απόδειξη για το ό,τι μας έχουν πει, ή ακόμα για το τι έχουμε υποθέσει από μόνοι μας. Αν φοβηθούμε να πάρουμε το ρίσκο, η ιστορία τελειώνει εκεί. Αν όμως αποφασίσουμε να προχωρήσουμε όπως είχαμε σχεδιάσει αρχικά, υπάρχουν δύο περιπτώσεις: Πρώτον, να είχε δίκιο εκείνος που μας συμβούλεψε, δηλαδή όντως να μην έπρεπε να πράξουμε έτσι. Αντιθέτως όμως, η άλλη πιθανότητα είναι να αποδειχθούμε εμείς σωστοί, να τα καταφέρουμε, άρα να δικαιωθούμε. Και οι δύο περιπτώσεις αν και αντίθετες, έχουν κοινό παρονομαστή. Ό,τι κι αν μάθαμε το μάθαμε βιωματικά. Το είδαμε στην πράξη το αποτέλεσμα και δεν μείναμε στην υπόθεση. Αν κάναμε λάθος, την επόμενη φορά θα θυμόμαστε την προηγούμενη αποτυχία και είτε δε θα κάνουμε το ίδιο είτε θα προσέξουμε περισσότερο. Αν πάλι τα καταφέραμε στην επόμενη προσπάθεια θα έχουμε σίγουρα περισσότερη αυτοπεποίθηση. Το σημαντικό είναι ότι έχουμε αποδείξεις. Ό,τι μαθαίνουμε μέσα από τις εμπειρίες μας είναι αναμφίβολα τα πιο αποτελεσματικά μαθήματα.
Για να επανέλθουμε στην αξία των αποτυχιών στη ζωή μας, θα πω το εξής: δε θα υπήρχε εξέλιξη αν κάποιοι, κάποτε δεν κάνανε λάθος. Γιατί αυτό; Γιατί τα λάθη μας ωθούν να βρούμε κάτι άλλο, κάτι πιο αποτελεσματικό, κάτι καλύτερο. Πόσες φορές έχουμε ακούσει ότι κάτι ανακαλύφθηκε "κατά λάθος". Αν όλα γινόντουσαν σωστά θα μέναμε στάσιμοι. Αν για παράδειγμα δεν πληγωνόμασταν ποτέ, δε θα ωριμάζαμε. Θα μέναμε αυτό που λέμε "αθώοι" κάτι το οποίο θα το εκμεταλλευόντουσαν κάποιοι αργότερα. Δε θα είχαμε την εμπειρία της απογοήτευσης, άρα δε θα υπολογίζαμε στο ότι υφίσταται και θα δρούσαμε πάντα με την εντύπωση ότι όλα είναι όπως φαίνονται, κάτι το οποίο γνωρίζουμε ήδη πολύ καλά ότι δεν ισχύει.
Η πτώση πέραν της ιδιότητάς της να μας πληγώνει και να μας απογοητεύει, έχει και άλλο ένα χαρακτηριστικό. Μας επαγρυπνεί! Το ότι πέσαμε, εκτός των άλλων μπορεί να οφείλεται και σε έλλειψη προσοχής και συγκέντρωσης στο στόχο. Κάπου σκοντάψαμε. Η πτώση λοιπόν, μας τραντάζει και μας επαναφέρει στην πραγματικότητα. Και τότε έχουμε ξανά την ευκαιρία να προσπαθήσουμε από την αρχή, έχοντας όμως την εμπειρία της αποτυχίας, άρα όχι μόνο θα είμαστε πιο προσεκτικοί, αλλά θα γνωρίζουμε και τα μυστικά του δρόμου, θα μπορέσουμε αν όχι να αλλάξουμε, να βελτιώσουμε κάποια πράγματα, οπότε και το νέο πια αποτέλεσμα θα είναι καλύτερο από ό,τι θα ήταν. Γιατί στο κάτω κάτω, όλα γίνονται για κάποιο λόγο, όλα έχουν κάποιο σκοπό. Μπορεί να μην πέσαμε από απροσεξία, αλλά μόνο και μόνο για να συναντήσουμε στην εκκίνηση εκείνον τον άνθρωπο ο οποίος θα αποδειχθεί σημείο αναφοράς και θα μας μάθει πολλά στην υπόλοιπη πορεία μας. Αν δεν είχαμε γυρίσει στην αρχή, δε θα τον συναντούσαμε ποτέ. Γιατί να μην το δούμε από τη θετική του πλευρά;
Μετά όμως από όλα αυτά έρχεται το πώς αντιμετωπίζουμε μια τέτοια κατάσταση, μία κατάσταση αποτυχίας. Και φυσικά κατά πόσο την αποδεχόμαστε. Σίγουρα και φυσιολογικά δε μας είναι ευχάριστο. Νιώθουμε πολύ έντονα την απογοήτευση και την απελπισία για το γεγονός ότι οτιδήποτε είχαμε καταφέρει μέχρι στιγμής χάθηκε. Πιστεύουμε ότι δεν θα έχουμε ξανά τη δύναμη και τον ενθουσιασμό για να το κάνουμε από την αρχή. Φοβόμαστε την επόμενη πιθανή αποτυχία, οπότε συνήθως αποφασίζουμε να μείνουμε αδρανείς. Το μόνο που θέλουμε εκείνη τη στιγμή είναι να βολευτούμε με το "όπως ήρθαν τα πράγματα" και να συνεχίσουμε τη ζωή μας με τα λιγότερα δυνατά ρίσκα προκειμένου να μειώσουμε τις πιθανότητες του να αντιμετωπίσουμε μία ακόμη ήττα. Πολλές φορές επίσης, από εγωισμό, τείνουμε να μειώνουμε τη σημαντικότητα του χαμένου μας στόχου γιατί δεν μπορούμε να το δεχτούμε, να το ανεχτούμε το ότι χάσαμε και να διατυμπανίζουμε ότι καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Πάντα όμως, βαθιά μέσα μας θα ξέρουμε ότι δεν είναι όπως το προβάλλουμε.
Τέτοια γεγονότα, συνήθως, μας καθιστούν ευθυνόφοβος. Το ότι λέμε παντού δικαιολογίες σημαίνει ότι ξέρουμε καλύτερα από όλους ότι κάναμε λάθος και ότι φταίμε, αλλά είμαστε δειλή, να το πω κι έτσι, για να το παραδεχτούμε ακόμα και στον εαυτό μας. Με αυτή την αντιμετώπιση κοροϊδεύουμε πρώτα από όλους και ίσως μόνο τον εαυτό μας. Γιατί τελικά το βράδυ εμείς και η συνείδησή μας θα κουβεντιάζουμε. Κανείς δε θα ασχοληθεί παραπάνω. Εμείς αποτύχαμε, εμάς καίει και εμείς θα κληθούμε να πράξουμε ή όχι. Κανείς άλλος. Όχι όμως από κακία – τουλάχιστον όχι πάντα – αλλά γιατί εκείνοι έχουν να ασχοληθούν με τις δικές τους αποτυχίες.
Με το αναθεματίζουμε την ώρα και τη στιγμή που πέσαμε δε θα ξαναφτάσουμε εκεί που ήμασταν ως δια μαγείας και χαίνουμε και πολύτιμο χρόνο δράσης. Με το να κλαιγόμαστε, από την άλλη, το μόνο που κάνουμε είναι με έναν πολύ φτηνό τρόπο να γινόμαστε αξιολύπητοι και να ζητιανεύουμε την συμπαράσταση των άλλων. Πού πήγε η αξιοπρέπειά μας; γιατί δεχόμαστε να μας λυπούνται; και το χειρότερο είναι ότι όταν κοιτάμε τον καθρέφτη, υποσυνείδητα, λυπόμαστε κι εμείς τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν έχουμε όμως το θάρρος να τον αντιμετωπίσουμε. Ναι, αλλά πως τότε ζητάμε από τους άλλους να το κάνουνε για εμάς; Και κάτι ακόμα . το ότι προβάλλουμε κάτι υπερβολικά, είτε καλό είτε κακό, προδίδει μεγάλη μοναξιά. Μήπως τελικά δεν έχουμε δίπλα μας όσους νομίζουμε; Δεν είναι τυχαίο το ότι αναζητάμε τη συμπαράσταση και τη λύπηση. Το κάνουμε για να ασχοληθεί κάποιος μαζί μας. Ναι, αλλά αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχει κάποιος να ενδιαφερθεί από μόνος του.
Ας το πάρουμε όμως από την αρχή. Όλα τα προβλήματα έχουν τη λύση τους, αρκεί να καταφέρεις να βρεις τη ρίζα τους. Με λίγα λόγια από το να κατηγορούμε θεούς και δαίμονες για την παρούσα κατάσταση, μπορούμε απλά να ανακαλύψουμε τι την προκάλεσε. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να πάμε στην αρχή της πορείας μας και να δούμε καρέ καρέ τις κινήσεις, τις σκέψεις, τις ευκαιρίες που χάσαμε ή που εκμεταλλευτήκαμε και πώς, τους ανθρώπους που ήταν δίπλα μας ή εναντίον μας. Όλα. Να δούμε τις εναλλακτικές που είχαμε, να εντοπίσουμε τις παγίδες και να βρούμε σε ποια πέσαμε. Πέσαμε στην παγίδα, αυτό είναι σίγουρο. Γιατί όμως; Τι έφταιξε; Πέσαμε από απροσεξία, από λανθασμένη αντίληψη της κατάστασης; Πέσαμε ‘η μήπως μας σπρώξανε; Κι να είναι έτσι, ποιος και γιατί; Πώς τα κατάφερε; Σε ποια αδυναμία μας στηρίχτηκε; Μας ξεγέλασε ή μήπως τελικά το επιτρέψαμε εμείς; Τι ακριβώς έγινε; Τόσα πολλά ερωτήματα. Μέσα από αυτά όμως θα βρούμε την απάντηση-λύση.
Θέλουμε όσο τίποτα να ξαναπροσπαθήσουμε αλλά δεν το κάνουμε, δε θα συμπεριλάβω την περίπτωση της αδιαφορίας-τεμπελιάς γιατί συνήθως είναι τελειωμένες περιπτώσεις. Κάποιοι λοιπόν φοβούνται. Λάθος. Το μόνο πράγμα που θα έπρεπε να φοβόμαστε είναι το ίδιο το συναίσθημα του φόβο. Μας παραλύει. Άλλοι επίσης, δεν έχουν το κουράγιο να περάσουν και για άλλη μια φορά τα ίδια. Μα δε θα είναι τα ίδια. Τίποτα δεν πήγε χαμένο. Η εμπειρία της προηγουμένης προσπάθειας παραμένει αναλλοίωτη και όχι μόνο αυτό, αλλά λειτουργεί και σαν χάρτης στη νέα μας αρχή. Τώρα μάλιστα θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε για άλλη μια φορά μέρη που αγαπήσαμε και καταστάσεις που αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε στο όνομα της εξέλιξης. Ας σκεφτούμε για λίγο πώς νιώθαμε μέχρι πριν πέσουμε. Θα θέλαμε σίγουρα να το ξανανιώσουμε. Γιατί λοιπόν, να μη δώσουμε για άλλη μια φορά στον εαυτό μας την ευκαιρία αυτής της εμπειρίας, και όχι μόνο. Ο στόχος μας είναι πιο ψηλά από εκεί που είχαμε φτάσει! Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Τι περιμένουμε;
Και μόνο που θα τα σκεφτούμε αυτά, θα γεμίσουμε ενέργεια και γιατί όχι και πείσμα. Δε γίνεται να χάσουμε. Τουλάχιστον όχι από την πρώτη αποτυχία. Ο στόχος μας είναι ακόμα εκεί και μας περιμένει. Τι κι αν αργήσουμε να φτάσουμε-συγκριτικά με το αρχικό πλάνο ή και τους άλλους; Ο Πολεμιστής αντί να νιώθει ενοχές που χρειάστηκε πολύ καιρό για να φτάσει, χαίρεται γνωρίζοντας πως επιτέλους έφτασε! Και γι’ αυτό είναι Πολεμιστής . επειδή τα πέρασε όλα αυτά και δεν έχασε την ελπίδα να γίνει καλύτερος απ’ ό,τι ήταν. Γιατί κάνει λάθη. Γιατί αναρωτιέται. Γιατί αναζητά ένα νόημα και σίγουρα θα το βρει! Κι εσύ όμως Πολεμιστής είσαι, απλά δεν το έχεις καταλάβει ακόμα.
Μην περιμένεις την κατάλληλη χρονική στιγμή για να δράσεις. Μόλις πέρασε. Ευκαιρίες δε μας παρουσιάζει μόνο το μονοπάτι μας κι οι γύρω μας. Πολλές φορές καλούμαστε εμείς οι ίδιοι να δώσουμε άλλη μια ευκαιρία στον εαυτό μας. Τον στόχο τον ονειρευτήκαμε πολλές φορές και μόνο εμείς μπορούμε να ξέρουμε το πόσο μας στοίχισε αυτό. Δεν είναι κρίμα να μη του δώσουμε την ευκαιρία να γίνει πραγματικότητα; Αρκεί να σκεφτούμε «Ποιος άνθρωπος θέλω να γίνω ποιος άνθρωπος θέλω να είμαι»; Δεν νομίζω η απάντηση να είναι να μείνουμε εκείνο το πληγωμένο ανθρωπάκι που αποφάσισε να βολευτεί σε μια μίζερη πραγματικότητα που απλά παρατηρεί τους άλλους να ανεβαίνουν. Τώρα πέσαμε από τα μισά ή ακόμα και πιο χαμηλά . μια πτώση από τον τρίτο όροφο επιφέρει την ίδια ζημιά με μία από τον εκατοστό. Αν είναι να πέσουμε (τελειωτικά) θα είναι από ψηλά, από πολύ ψηλά.
Ξεκινήσαμε από τους πρόποδες και θα καταλήξουμε στην κορυφή με ψηλά το κεφάλι, παρά τις πληγές και τα σημάδια που μας άφησε το ταξίδι. Θα πάρουμε μια βαθιά ανάσα και θα απολαύσουμε τη θέα, κι αυτή η εικόνα θα είναι αρκετή να μας γεμίσει ικανοποίηση και υπερηφάνεια για τον εαυτό μας. Μπορεί βέβαια να ανακαλύψουμε ότι θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει αυτό που θέλαμε πολύ νωρίτερα ή ότι τελικά, τα είχαμε ήδη καταφέρει απλά δεν το είχαμε καταλάβει. Δεν έχει σημασία. Ο πραγματικός Θησαυρός, ο υπέρτατος Στόχος είναι μέσα μας. Και τώρα που τα καταφέραμε, ας πέσουμε...! Δεν έχει σημασία πια! Τα καταφέραμε κι αυτό δεν αλλάζει. Και ακόμα κι αν δεν ήταν τόσο σημαντικό όσο νομίζαμε, πάλι δεν πειράζει. Τουλάχιστον έχουμε τη θέα. Δεν άξιζε τον κόπο;

Ο Ήρωας Μέσα Μας

Κατά τη διάρκεια της ζωής μας περνάμε συνεχώς δύσκολες καταστάσεις και περιόδους τις οποίες άλλοτε καταφέρνουμε να τις προσπεράσουμε και άλλοτε δυσκολευόμαστε τόσο που ίσως να νιώσουμε πλήρως αδύναμοι να κάνουμε το οτιδήποτε προκειμένου να καλυτερεύσουμε, έστω και στο ελάχιστο, την όποια ισχύουσα κατάσταση. Είναι οι στιγμές που νιώθουμε ότι είμαστε ένα τίποτα, ένα μηδέν και ότι ίσως δεν αξίζουμε και τίποτα. Για αυτές τις περιστάσεις λοιπόν, ένα έχω να σημειώσω, μετά από διάφορες συζητήσεις, αλλά και προσωπικές εμπειρίες: Κλείσε τα μάτια και ψάξε να βρεις τον ήρωα, τον πολεμιστή μέσα σου.
Όλοι κάνουμε λάθη τα οποία μπορεί να φαντάζουν αδιόρθωτα. Όλοι υποφέρουμε και ανησυχούμε, και μάλιστα πολλές φορές για όχι σημαντικούς λόγους. Όλοι, λίγο πολύ σε κάποια δύσκολη στιγμή, έχουμε θεωρήσει τον εαυτό μας ανάξιο οποιασδήποτε επιτυχίας ή ευτυχίας. Όλοι έχουμε αναρωτηθεί γιατί βρισκόμαστε σε συγκεκριμένες καταστάσεις τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Όλοι έχουμε πνίξει τα “θέλω” μας, γιατί ίσως μας φάνταζαν ασήμαντα ή και ανόητα μπροστά σε άλλων. Όλοι σωπάσαμε, ενώ θάλαμε να φωνάξουμε.
Όπως, όμως, όλοι, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, έχουμε βιώσει τις παραπάνω καταστάσεις, έτσι όλοι μας, κάπου βαθιά μέσα μας, κρύβουμε έναν πολεμιστή. Έναν προσεχώς ήρωα του ίδιου μας του εαυτού. Έναν ήρωα που αν τον ανακαλύψουμε, θα μας “σώσει” από καταστάσεις, σκέψεις και ανασφάλειες που το μόνο που κάνουν είναι να μας δηλητηριάζουν το παρόν. Αν τον βγάλουμε από μέσα μας θα μας γεμίσει αυτοπεποίθηση, ενέργεια και δύναμη. Δε θα φοβόμαστε πια τη σιωπή, αλλά θα μάθουμε να τη διαβάζουμε. Δε θα παραδινόμαστε πια στις καταστάσεις, θα τις πολεμάμε μέχρι να τις υπερνικήσουμε. Δε θα νιώθουμε πια ντροπή για “θέλω” και τα συναισθήματά μας. Γιατί όπως είπε κάποτε ένας μεγάλος δάσκαλος, ντροπή πρέπει να αισθάνονται οι άνθρωποι μόνο όταν πληγώσουν κάποιον αναίτια.
Ας διώξουμε λοιπόν την ηττοπάθεια από μέσα μας κι ας κοιτάξουμε λίγο πιο βαθιά στην ψυχή μας. Εκεί υπάρχει ο πολεμιστής, ο οποίος παλεύει να βγει. Δεν υπάρχει πια λόγος μα φοβόμαστε για ό,τι είμαστε. Για οτιδήποτε φοβόμαστε, οτιδήποτε αναρωτιόμαστε η απάντηση είναι μέσα μας, στη σιωπή όταν μένουμε μόνοι μας, στο βλέμμα που αντικρίζουμε στο είδωλο του καθρέφτη. Αν βρούμε το θάρρος και τη δύναμη να τα κοιτάξουμε κατάματα, θα αλλάξουμε τη ζωή μας. Θα βρεθούμε μπροστά σε ένα ολοκαίνουριο κομμάτι του εαυτού μας, το οποίο αγνοούσαμε. Θα βρούμε τη δύναμη να συνεχίσουμε, είτε αντιμετωπίζοντας , είτε υπερπηδώντας τα εμπόδια. Θα νικήσουμε τους φόβους και τις φοβίες μας. Θα συνειδητοποιήσουμε ότι, τελικά, τίποτα δεν είναι ικανό να μας φτάσει στον πάτο, που ακόμα κι αν τα καταφέρει, είμαστε πολύ πιο δυνατοί και με το πέρασμα του χρόνου θα ανέβουμε ξανά. Θα μάθουμε, όχι μόνο να επιβιώνουμε, αλλά να ΖΟΥΜΕ.
Όποτε βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το συναίσθημα ότι όλες οι ελπίδες μας έχουν χαθεί, ας στρέψουμε το βλέμμα στον ουρανό, ας κλείσουμε τα μάτια και τότε θα καταλάβουμε ότι, ναι, μπορούμε και έχουμε τη δύναμη, αρκεί να το πιστέψουμε. Θα αντικρύσουμε μια άλλη αλήθεια. Όχι εκείνη που μας καθιστά δειλούς κι αδύναμους, αλλά εκείνη που μας υποδεικνύει ότι μέσα μας υπάρχει κάτι παραπάνω, κάτι πολύ πιο δυνατό από το οτιδήποτε γύρω μας. Στο κάτω κάτω, η δυσκολία είναι εντελώς υποκειμενική. Έχουμε μπροστά μας ένα θεόρατο τοίχος το οποίο ονομάζεται πρόβλημα. Ναι, αλλά αν το κοιτάξουμε από ψηλά δε φαντάζει το ίδιο μεγάλο. Απλά αλλάξαμε τον τρόπο που το βλέπουμε. Αλλάξαμε την οπτική μας γωνία. Και αυτό είναι το μυστικό, να κοιτάμε τα πράγματα από διάφορες οπτικές γωνίες. Τότε σίγουρα θα βρούμε μια αποτελεσματικότερη λύση. Όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας.
Όλο αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Η ζωή η ίδια είναι ένας απέραντος δρόμος προς την εξέλιξη, στον οποίο όμως ως επί των πλείστων, είμαστε μόνοι μας. Κανείς δε θα μας απλώσει ανιδιοτελώς το χέρι του να κρατηθούμε, εκτός πια από εξαιρετικές περιπτώσεις. Δεν πρέπει να αφήνουμε τον ενθουσιασμό να μας καθοδηγεί γιατί είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις που καταλήγει σε θετικά αποτελέσματα. Το να ανακαλύψουμε όμως το ποιοι πραγματικά είμαστε και να έχουμε αυτοπεποίθηση γι’ αυτό, είναι κάτι που θα μας βοηθήσει στο να αποφύγουμε κάποια λάθη.
Όσο απλό όμως κι αν φαίνεται το να γνωρίσουμε το ποιοι πραγματικά είμαστε και τι μπορούμε και δεν μπορούμε να κάνουμε, δεν είναι. Είναι ακόμα πιο περίπλοκο από το να καταλαβαίνεις το τι είναι οι γύρω μας. Φυσικά όμως, δεν είναι αδύνατο. Και όταν πια το καταφέρουμε θα μπορούμε να προχωρήσουμε “μόνοι”, με τις δικές μας ικανότητες οδηγό. Δε θα εξαρτώμαστε από κανένα για να πράξουμε σωστά ή και λάθος. Θα μπορέσουμε να βρούμε την πραγματική αγάπη και πρώτα από όλα μέσα μας. Την αγάπη για τον εαυτό μας. Γιατί αν δεν αγαπήσουμε πρώτα εμείς τον εαυτό μας, δε θα το κάνει κανείς. Αν δεν πιστέψουμε εμείς στις ικανότητές μας, δε θα πιστέψει κανείς σε εμάς. Δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν να μας πείσει ότι δεν αξίζουμε ή δεν μπορούμε. Η πίστη και η αγάπη απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό είναι ό,τι το πιο σημαντικό έχουμε και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αφήσουμε κανένα να μας το πάρει.Ακόμα κι αν όλα αυτά μας κάνουν να τρομάζουμε και να συνειδητοποιούμε ότι δεν τα έχουμε καταφέρει ούτε στο ελάχιστο, δεν πειράζει. Θα πείραζε το να μας άφηναν παγερά αδιάφορους. Για όλα υπάρχει η κατάλληλη στιγμή. Υπάρχει το αύριο, το οποίο είναι γεμάτο υποσχέσεις και ευκαιρίες για κάτι καλύτερο από το σήμερα, για το καλύτερο. Θα τον βρούμε τον τρόπο και το χρόνο με το πέρασμα του καιρού. Δε λειτουργούμε όλοι με τους ίδιους ρυθμούς και ανάγκες. Κάποιοι μπορούν να μεταμορφώσουν τη ζωή τους από τη μία μέρα στην άλλη και άλλοι χρειάζονται μέρες, μήνες, γιατί όχι και χρόνια. Σε αυτόν τον αγώνα δεν κερδίζει όποιος φτάσει πρώτος, αλλά όποιος φτάσει τον στόχο ουσιαστικά. Και νικητής θα είναι εκείνος που θα καταφέρει να αναγνωρίσει το είδωλο στον καθρέφτη. Να καταλάβει γιατί τα μάτια του είναι υγρά. Να καταλάβει τον πραγματικό λόγο για τον οποίο χαμογελάει. Να βρει την αιτία που κάνει την καρδιά του να χτυπάει πιο γρήγορα, είτε αυτό είναι από χαρά, είτε από λύπη. Να καταφέρει με λίγα λόγια, να αναγνωρίσει τον Πολεμιστή. Σε όλους μας υπάρχει. Το μόνο που χρειάζεται είναι για μια φορά στη ζωή μας να προσπαθήσουμε πραγματικά. Και θα αμειφθούμε, κοιτώντας απέναντι μας το νέο μας είναι…!!

Carpe Diem

Πολλοί από εσάς ίσως να έχετε ακουστά το λατινικό ρητό “Carpe Diem” (άδραξε τη μέρα). Παρά το γεγονός ότι είναι μόνο δύο απλές λέξεις, το νόημα το είναι πολύ βαθύ. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε ένα κοινό χαρακτηριστικό – πολλές φορές “κολλάμε”, είτε σε χρονικές περιόδους, είτε σε καταστάσεις ή ακόμα και σε πρόσωπα. Επίσης, μπορεί να προσκολληθούμε σε κάτι το μελλοντικό, το οποίο έχει επιτευχθεί ακόμα και δεν ξέρουμε και αν πραγματικά θα πραγματοποιηθεί.

Κάτι τέτοιο είναι συνήθως αποτέλεσμα πολύ έντονων συναισθημάτων, είτε χαράς είτε λύπης. Ας πάρουμε για παράδειγμα μία περίπτωση μεγάλης επιτυχίας. Ο οποιοσδήποτε θα χαιρότανε και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Ναι, αλλά πόσες φορές δεν έχουμε επαναπαυτεί σε μια τέτοια επιτυχία. Συνήθως έτσι δεν γίνεται μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά το ότι καταφέραμε κάτι τώρα δε σημαίνει ούτε ότι είμαστε οι καλύτεροι, ούτε ότι μπορούμε να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για το οτιδήποτε. Γενικά σε περιπτώσεις επιτυχίας μπορεί να επιλέξουμε να βολευτούμε ή απλά μνα θεωρήσουμε ότι φτάσαμε την κορυφή. Δυστυχώς όμως, ή ευτυχώς για μένα, πάντα υπάρχει κάποιος ανώτερός μας, οπότε με το να αποφύγουμε την οποιαδήποτε περαιτέρω προσπάθεια το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι το να επιτρέψουμε σε κάποιον άλλο να μας περάσει και να φτάσει εκείνος εκεί που θα ήμασταν αν συνεχίζαμε. Και για την συμπεριφορά μας σε τέτοιες περιπτώσεις δε φταίει τίποτα άλλο από τον ενθουσιασμό. Είναι τόσο έντονα τα συναισθήματά μας που δεν μπορούμε εύκολα να είμαστε ρεαλιστές. Θα πρέπει όμως να πάμε παρακάτω γιατί η ζωή δεν είναι μόνο επιτυχίες και επιβραβεύσεις και επίσης κάποια στιγμή ο όποιος ενθουσιασμός θα εκλείψει με αποτέλεσμα το να ξεκινήσουμε και πάλι να φαντάζει πολύ πιο δύσκολο για το λόγο του ότι μόλις αποδείχτηκε μπροστά στα μάτια μας ότι είχαμε κάνει λάθος και το ηθικό μας θα είναι πεσμένο γιατί θα πρέπει να ξεβολευτούμε και να αντιμετωπίσουμε το ότι έχουμε μείνει πολύ καιρό στάσιμοι.

Από την άλλη μεριά όμως υπάρχει η περίπτωση του να μείνουμε προσκολλημένοι σε μια πολύ επώδυνη κατάσταση. Ίσως να έχουμε πληγωθεί πολύ και ενώ όσο το σκεφτόμαστε και όσο το συζητάμε μας κάνει χειρότερα, εμείς μένουμε πεισματικά στην όποια κατάσταση. Γιατί όμως; Υποτίθεται πως ό,τι μας πονάει, δεν είναι για μας, δε μας αρμόζει. Για αυτό το λόγο και μας πονάει, για να μας “υπενθυμίζει” ότι πρέπει να φύγουμε, ότι πρέπει να το αφήσουμε και να προχωρήσουμε. Ίσως να φοβόμαστε να πάμε παρακάτω γιατί με την ψυχολογία της προκειμένης στιγμής, δεν μπορούμε να είμαστε ούτε αισιόδοξοι ούτε να έχουμε αυτοπεποίθηση. Κάτι τέτοιο βέβαια, μπορεί να υφίσταται σε οποιαδήποτε δυσκολία, ψυχολογική ή μη, στον οποιονδήποτε τομέα. Όποια και αν είναι η κατάσταση, σίγουρα περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή να πάμε παρακάτω. Ναι, αλλά γι’ αυτό είμαστε ακόμα εδώ. Όσο περιμένουμε αυτήν την “μαγική” στιγμή, ποτέ δε θα έρθει ή ακόμα μπορεί να περάσουν πολλές τέτοιες ευκαιρίες, όμως εμείς λόγω φόβου και απαισιοδοξίας, να τις αφήσουμε είτε να περάσουν νομίζοντας ότι δεν είναι οι ιδανικές είτε να μην τις αναγνωρίσουμε καθόλου. Είναι απαραίτητη μια δόση τρέλας για να πας παρακάτω. Η ζωή μας είναι γεμάτη ρίσκο. Οτιδήποτε και αν κάνουμε είναι ριψοκίνδυνο. Ναι, αλλά δεν γίνεται να μείνουμε και με σταυρωμένα τα χέρια.

Τέλος, μπορεί να περιμένουμε απλά να γίνει κάτι σε μία εβδομάδα, σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο και να το θεωρούμε τόσο σημαντικό ώστε να αμελούμε τα πάντα γύρω μας και να προχωράμε φορώντας παρωπίδες, κοιτώντας μόνο αυτό το πολυπόθητο γεγονός. Θα είμαστε τόσο αφοσιωμένοι που ούτε θα σκεφτόμαστε κάτι άλλο. Και στο τέλος τι θα έχουμε καταφέρει; Να αποκτήσουμε, κατορθώσουμε ναι μεν αυτό το μεμονωμένο γεγονός, αλλά να έχουμε χάσει πολλά άλλα. Και στο κάτω κάτω, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι κάτι αξίζει τόσο πολύ;

Ποιο είναι το νόημα όλων αυτών; Μα πολύ απλά ότι με το να μένουμε κολλημένοι στο οτιδήποτε, είτε είναι παρελθόν, είτε είναι παρόν, είτε είναι μέλλον, αφήνουμε τον καιρό να περνάει δίπλα μας και εμάς να χάνουμε στιγμές. Γιατί τι είναι τελικά η ζωή μας; Ένα τεράστιο σύνολο στιγμών. Τίποτα δεν είναι τόσο άξιο ώστε να αφήνουμε τη ζωή μας να περνάει ανεκμετάλλευτη γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να ξέρουμε αν την αμέσως επόμενη στιγμή θα έχουμε την πολυτέλεια μιας τέτοιας εμπειρίας. Από τότε που πρωτοανοίξαμε τα μάτια μας σε αυτόν τον κόσμο ξεκινήσαμε ένα ταξίδι, εντελώς διαφορετικό για τον καθένα. Και έχω να πω το παρακάτω: Να μην προσκολλάσαι σε τίποτα. Ούτε στις ώρες ευφορίας, ούτε στις ατελείωτες μέρες που όλα μοιάζουν δύσκολα. Αργά ή γρήγορα το ταξίδι σου θα τελειώσει! Να ζεις την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή σα να είναι η τελευταία γιατί κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το αύριο, για το μετά.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο “Ο Αλχημιστής” του Paulo Coelho:
“ Γιατί δε ζω ούτε στο παρελθόν μου ούτε στο μέλλον μου. Έχω μόνο το παρόν, αυτό μ’ ενδιαφέρει. Αν μπορείς να μείνεις πάντα στο παρόν, θα είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Θα καταλάβεις ότι στην έρημο υπάρχει ζωή, ότι ο ουρανός έχει αστέρια και ότι οι πολεμιστές πολεμούν γιατί αυτό είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Η ζωή είναι μια γιορτή, ένα μεγάλο πανηγύρι, γιατί είναι πάντα και μόνο η στιγμή που ζούμε.”

Carpe Diem λοιπόν!