Πολλοί από εσάς ίσως να έχετε ακουστά το λατινικό ρητό “Carpe Diem” (άδραξε τη μέρα). Παρά το γεγονός ότι είναι μόνο δύο απλές λέξεις, το νόημα το είναι πολύ βαθύ. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε ένα κοινό χαρακτηριστικό – πολλές φορές “κολλάμε”, είτε σε χρονικές περιόδους, είτε σε καταστάσεις ή ακόμα και σε πρόσωπα. Επίσης, μπορεί να προσκολληθούμε σε κάτι το μελλοντικό, το οποίο έχει επιτευχθεί ακόμα και δεν ξέρουμε και αν πραγματικά θα πραγματοποιηθεί.
Κάτι τέτοιο είναι συνήθως αποτέλεσμα πολύ έντονων συναισθημάτων, είτε χαράς είτε λύπης. Ας πάρουμε για παράδειγμα μία περίπτωση μεγάλης επιτυχίας. Ο οποιοσδήποτε θα χαιρότανε και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Ναι, αλλά πόσες φορές δεν έχουμε επαναπαυτεί σε μια τέτοια επιτυχία. Συνήθως έτσι δεν γίνεται μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά το ότι καταφέραμε κάτι τώρα δε σημαίνει ούτε ότι είμαστε οι καλύτεροι, ούτε ότι μπορούμε να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για το οτιδήποτε. Γενικά σε περιπτώσεις επιτυχίας μπορεί να επιλέξουμε να βολευτούμε ή απλά μνα θεωρήσουμε ότι φτάσαμε την κορυφή. Δυστυχώς όμως, ή ευτυχώς για μένα, πάντα υπάρχει κάποιος ανώτερός μας, οπότε με το να αποφύγουμε την οποιαδήποτε περαιτέρω προσπάθεια το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι το να επιτρέψουμε σε κάποιον άλλο να μας περάσει και να φτάσει εκείνος εκεί που θα ήμασταν αν συνεχίζαμε. Και για την συμπεριφορά μας σε τέτοιες περιπτώσεις δε φταίει τίποτα άλλο από τον ενθουσιασμό. Είναι τόσο έντονα τα συναισθήματά μας που δεν μπορούμε εύκολα να είμαστε ρεαλιστές. Θα πρέπει όμως να πάμε παρακάτω γιατί η ζωή δεν είναι μόνο επιτυχίες και επιβραβεύσεις και επίσης κάποια στιγμή ο όποιος ενθουσιασμός θα εκλείψει με αποτέλεσμα το να ξεκινήσουμε και πάλι να φαντάζει πολύ πιο δύσκολο για το λόγο του ότι μόλις αποδείχτηκε μπροστά στα μάτια μας ότι είχαμε κάνει λάθος και το ηθικό μας θα είναι πεσμένο γιατί θα πρέπει να ξεβολευτούμε και να αντιμετωπίσουμε το ότι έχουμε μείνει πολύ καιρό στάσιμοι.
Από την άλλη μεριά όμως υπάρχει η περίπτωση του να μείνουμε προσκολλημένοι σε μια πολύ επώδυνη κατάσταση. Ίσως να έχουμε πληγωθεί πολύ και ενώ όσο το σκεφτόμαστε και όσο το συζητάμε μας κάνει χειρότερα, εμείς μένουμε πεισματικά στην όποια κατάσταση. Γιατί όμως; Υποτίθεται πως ό,τι μας πονάει, δεν είναι για μας, δε μας αρμόζει. Για αυτό το λόγο και μας πονάει, για να μας “υπενθυμίζει” ότι πρέπει να φύγουμε, ότι πρέπει να το αφήσουμε και να προχωρήσουμε. Ίσως να φοβόμαστε να πάμε παρακάτω γιατί με την ψυχολογία της προκειμένης στιγμής, δεν μπορούμε να είμαστε ούτε αισιόδοξοι ούτε να έχουμε αυτοπεποίθηση. Κάτι τέτοιο βέβαια, μπορεί να υφίσταται σε οποιαδήποτε δυσκολία, ψυχολογική ή μη, στον οποιονδήποτε τομέα. Όποια και αν είναι η κατάσταση, σίγουρα περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή να πάμε παρακάτω. Ναι, αλλά γι’ αυτό είμαστε ακόμα εδώ. Όσο περιμένουμε αυτήν την “μαγική” στιγμή, ποτέ δε θα έρθει ή ακόμα μπορεί να περάσουν πολλές τέτοιες ευκαιρίες, όμως εμείς λόγω φόβου και απαισιοδοξίας, να τις αφήσουμε είτε να περάσουν νομίζοντας ότι δεν είναι οι ιδανικές είτε να μην τις αναγνωρίσουμε καθόλου. Είναι απαραίτητη μια δόση τρέλας για να πας παρακάτω. Η ζωή μας είναι γεμάτη ρίσκο. Οτιδήποτε και αν κάνουμε είναι ριψοκίνδυνο. Ναι, αλλά δεν γίνεται να μείνουμε και με σταυρωμένα τα χέρια.
Τέλος, μπορεί να περιμένουμε απλά να γίνει κάτι σε μία εβδομάδα, σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο και να το θεωρούμε τόσο σημαντικό ώστε να αμελούμε τα πάντα γύρω μας και να προχωράμε φορώντας παρωπίδες, κοιτώντας μόνο αυτό το πολυπόθητο γεγονός. Θα είμαστε τόσο αφοσιωμένοι που ούτε θα σκεφτόμαστε κάτι άλλο. Και στο τέλος τι θα έχουμε καταφέρει; Να αποκτήσουμε, κατορθώσουμε ναι μεν αυτό το μεμονωμένο γεγονός, αλλά να έχουμε χάσει πολλά άλλα. Και στο κάτω κάτω, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι κάτι αξίζει τόσο πολύ;
Ποιο είναι το νόημα όλων αυτών; Μα πολύ απλά ότι με το να μένουμε κολλημένοι στο οτιδήποτε, είτε είναι παρελθόν, είτε είναι παρόν, είτε είναι μέλλον, αφήνουμε τον καιρό να περνάει δίπλα μας και εμάς να χάνουμε στιγμές. Γιατί τι είναι τελικά η ζωή μας; Ένα τεράστιο σύνολο στιγμών. Τίποτα δεν είναι τόσο άξιο ώστε να αφήνουμε τη ζωή μας να περνάει ανεκμετάλλευτη γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να ξέρουμε αν την αμέσως επόμενη στιγμή θα έχουμε την πολυτέλεια μιας τέτοιας εμπειρίας. Από τότε που πρωτοανοίξαμε τα μάτια μας σε αυτόν τον κόσμο ξεκινήσαμε ένα ταξίδι, εντελώς διαφορετικό για τον καθένα. Και έχω να πω το παρακάτω: Να μην προσκολλάσαι σε τίποτα. Ούτε στις ώρες ευφορίας, ούτε στις ατελείωτες μέρες που όλα μοιάζουν δύσκολα. Αργά ή γρήγορα το ταξίδι σου θα τελειώσει! Να ζεις την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή σα να είναι η τελευταία γιατί κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το αύριο, για το μετά.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο “Ο Αλχημιστής” του Paulo Coelho:
“ Γιατί δε ζω ούτε στο παρελθόν μου ούτε στο μέλλον μου. Έχω μόνο το παρόν, αυτό μ’ ενδιαφέρει. Αν μπορείς να μείνεις πάντα στο παρόν, θα είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Θα καταλάβεις ότι στην έρημο υπάρχει ζωή, ότι ο ουρανός έχει αστέρια και ότι οι πολεμιστές πολεμούν γιατί αυτό είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Η ζωή είναι μια γιορτή, ένα μεγάλο πανηγύρι, γιατί είναι πάντα και μόνο η στιγμή που ζούμε.”
Carpe Diem λοιπόν!
Κάτι τέτοιο είναι συνήθως αποτέλεσμα πολύ έντονων συναισθημάτων, είτε χαράς είτε λύπης. Ας πάρουμε για παράδειγμα μία περίπτωση μεγάλης επιτυχίας. Ο οποιοσδήποτε θα χαιρότανε και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Ναι, αλλά πόσες φορές δεν έχουμε επαναπαυτεί σε μια τέτοια επιτυχία. Συνήθως έτσι δεν γίνεται μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά το ότι καταφέραμε κάτι τώρα δε σημαίνει ούτε ότι είμαστε οι καλύτεροι, ούτε ότι μπορούμε να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για το οτιδήποτε. Γενικά σε περιπτώσεις επιτυχίας μπορεί να επιλέξουμε να βολευτούμε ή απλά μνα θεωρήσουμε ότι φτάσαμε την κορυφή. Δυστυχώς όμως, ή ευτυχώς για μένα, πάντα υπάρχει κάποιος ανώτερός μας, οπότε με το να αποφύγουμε την οποιαδήποτε περαιτέρω προσπάθεια το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι το να επιτρέψουμε σε κάποιον άλλο να μας περάσει και να φτάσει εκείνος εκεί που θα ήμασταν αν συνεχίζαμε. Και για την συμπεριφορά μας σε τέτοιες περιπτώσεις δε φταίει τίποτα άλλο από τον ενθουσιασμό. Είναι τόσο έντονα τα συναισθήματά μας που δεν μπορούμε εύκολα να είμαστε ρεαλιστές. Θα πρέπει όμως να πάμε παρακάτω γιατί η ζωή δεν είναι μόνο επιτυχίες και επιβραβεύσεις και επίσης κάποια στιγμή ο όποιος ενθουσιασμός θα εκλείψει με αποτέλεσμα το να ξεκινήσουμε και πάλι να φαντάζει πολύ πιο δύσκολο για το λόγο του ότι μόλις αποδείχτηκε μπροστά στα μάτια μας ότι είχαμε κάνει λάθος και το ηθικό μας θα είναι πεσμένο γιατί θα πρέπει να ξεβολευτούμε και να αντιμετωπίσουμε το ότι έχουμε μείνει πολύ καιρό στάσιμοι.
Από την άλλη μεριά όμως υπάρχει η περίπτωση του να μείνουμε προσκολλημένοι σε μια πολύ επώδυνη κατάσταση. Ίσως να έχουμε πληγωθεί πολύ και ενώ όσο το σκεφτόμαστε και όσο το συζητάμε μας κάνει χειρότερα, εμείς μένουμε πεισματικά στην όποια κατάσταση. Γιατί όμως; Υποτίθεται πως ό,τι μας πονάει, δεν είναι για μας, δε μας αρμόζει. Για αυτό το λόγο και μας πονάει, για να μας “υπενθυμίζει” ότι πρέπει να φύγουμε, ότι πρέπει να το αφήσουμε και να προχωρήσουμε. Ίσως να φοβόμαστε να πάμε παρακάτω γιατί με την ψυχολογία της προκειμένης στιγμής, δεν μπορούμε να είμαστε ούτε αισιόδοξοι ούτε να έχουμε αυτοπεποίθηση. Κάτι τέτοιο βέβαια, μπορεί να υφίσταται σε οποιαδήποτε δυσκολία, ψυχολογική ή μη, στον οποιονδήποτε τομέα. Όποια και αν είναι η κατάσταση, σίγουρα περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή να πάμε παρακάτω. Ναι, αλλά γι’ αυτό είμαστε ακόμα εδώ. Όσο περιμένουμε αυτήν την “μαγική” στιγμή, ποτέ δε θα έρθει ή ακόμα μπορεί να περάσουν πολλές τέτοιες ευκαιρίες, όμως εμείς λόγω φόβου και απαισιοδοξίας, να τις αφήσουμε είτε να περάσουν νομίζοντας ότι δεν είναι οι ιδανικές είτε να μην τις αναγνωρίσουμε καθόλου. Είναι απαραίτητη μια δόση τρέλας για να πας παρακάτω. Η ζωή μας είναι γεμάτη ρίσκο. Οτιδήποτε και αν κάνουμε είναι ριψοκίνδυνο. Ναι, αλλά δεν γίνεται να μείνουμε και με σταυρωμένα τα χέρια.
Τέλος, μπορεί να περιμένουμε απλά να γίνει κάτι σε μία εβδομάδα, σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο και να το θεωρούμε τόσο σημαντικό ώστε να αμελούμε τα πάντα γύρω μας και να προχωράμε φορώντας παρωπίδες, κοιτώντας μόνο αυτό το πολυπόθητο γεγονός. Θα είμαστε τόσο αφοσιωμένοι που ούτε θα σκεφτόμαστε κάτι άλλο. Και στο τέλος τι θα έχουμε καταφέρει; Να αποκτήσουμε, κατορθώσουμε ναι μεν αυτό το μεμονωμένο γεγονός, αλλά να έχουμε χάσει πολλά άλλα. Και στο κάτω κάτω, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι κάτι αξίζει τόσο πολύ;
Ποιο είναι το νόημα όλων αυτών; Μα πολύ απλά ότι με το να μένουμε κολλημένοι στο οτιδήποτε, είτε είναι παρελθόν, είτε είναι παρόν, είτε είναι μέλλον, αφήνουμε τον καιρό να περνάει δίπλα μας και εμάς να χάνουμε στιγμές. Γιατί τι είναι τελικά η ζωή μας; Ένα τεράστιο σύνολο στιγμών. Τίποτα δεν είναι τόσο άξιο ώστε να αφήνουμε τη ζωή μας να περνάει ανεκμετάλλευτη γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να ξέρουμε αν την αμέσως επόμενη στιγμή θα έχουμε την πολυτέλεια μιας τέτοιας εμπειρίας. Από τότε που πρωτοανοίξαμε τα μάτια μας σε αυτόν τον κόσμο ξεκινήσαμε ένα ταξίδι, εντελώς διαφορετικό για τον καθένα. Και έχω να πω το παρακάτω: Να μην προσκολλάσαι σε τίποτα. Ούτε στις ώρες ευφορίας, ούτε στις ατελείωτες μέρες που όλα μοιάζουν δύσκολα. Αργά ή γρήγορα το ταξίδι σου θα τελειώσει! Να ζεις την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή σα να είναι η τελευταία γιατί κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το αύριο, για το μετά.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο “Ο Αλχημιστής” του Paulo Coelho:
“ Γιατί δε ζω ούτε στο παρελθόν μου ούτε στο μέλλον μου. Έχω μόνο το παρόν, αυτό μ’ ενδιαφέρει. Αν μπορείς να μείνεις πάντα στο παρόν, θα είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Θα καταλάβεις ότι στην έρημο υπάρχει ζωή, ότι ο ουρανός έχει αστέρια και ότι οι πολεμιστές πολεμούν γιατί αυτό είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Η ζωή είναι μια γιορτή, ένα μεγάλο πανηγύρι, γιατί είναι πάντα και μόνο η στιγμή που ζούμε.”
Carpe Diem λοιπόν!
