tag:blogger.com,1999:blog-70240980662965352072024-03-08T08:33:46.063-08:00Αναλύσεις Κειμένων και Σκέψεις...!Μια σελίδα στην οποία θα προσπαθήσω να μοιραστώ μαζί σας όλες τις σκέψεις και ίσως και κάποιες ανησυχίες μου...!ΦΑΝΗhttp://www.blogger.com/profile/06405712678619145902noreply@blogger.comBlogger10125tag:blogger.com,1999:blog-7024098066296535207.post-89000324055927673232010-03-01T11:19:00.000-08:002010-03-01T11:27:02.579-08:00Ευκαιρίες<div align="justify"><em><span style="font-family:trebuchet ms;">(Με αφορμή ένα σπίρτο, ένα κερί κι ένα κεραμίδι, μαζί με την καθοδήγηση δασκάλων και με ερέθισμα τα λόγια του Paulo Coelho, παραθέτω το παρακάτω κείμενο, το οποίο και αφιερώνω σε όλους…)</span></em></div><div align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;"><em></em><br /></span></div><div align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;">Αν πιστέψουμε στις ικανότητές μας, τότε θα πιστέψουν και οι άλλοι σε αυτές. Αν πιστέψουμε στη νίκη, τότε θα πιστέψει και η νίκη σε εμάς. “Ευκαιρία”. Αλήθεια πώς την αναγνωρίζουμε και πώς πρέπει να κινηθούμε προκειμένου να μη χαθεί; Ίσως αν ρισκάρουμε τα πάντα στο όνομά της και αν απομακρυνθούμε από ό,τι μας προσφέρει ένα κόσμο άνεσης, αν με λίγα λόγια βρούμε το θάρρος να την εκμεταλλευτούμε, θα μας ανταμείψει αντιστοίχως.<br />Θάρρος; Ναι, πρώτα από όλα χρειάζεται θάρρος για να κάνουμε το οτιδήποτε. Επιμονή και θάρρος. Όπου θάρρος δε σημαίνει απουσία φόβων, αλλά ικανότητα να μην τους επιτρέπουμε να μας παραλύουν. Δεν είναι κάποια στιγμή που όντας απέναντι από κάτι καινούριο, μια νέα ευκαιρία, ένα νέο δρόμο, νιώθουμε ότι είναι ακριβώς αυτό που περιμέναμε και ότι αξίζει να ρισκάρουμε προκειμένου να ζήσουμε μια εμπειρία που όμοιά της δεν έχουμε ξαναζήσει; Πολύ πιθανό εκείνη τη στιγμή να φοβηθούμε, γιατί όλο αυτό φαντάζει τόσο ωραίο μεν, αλλά και τόσο μεγάλο που σκεφτόμαστε ότι δεν είναι για εμάς. Σκεφτόμαστε ότι δεν έχουμε τις απαραίτητες ικανότητες ή ακόμα και να μας πει κάποιος άλλος ότι δεν έχουμε το ταλέντο να ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο. Κατ’ αρχάς, ποτέ δε θα μπορέσουμε να σταθούμε ισάξιοι των περιστάσεων και να γίνουμε μεγάλοι αν είμαστε ικανοί να παρατήσουμε τα όνειρα και τις ευκαιρίες να τα πραγματοποιήσουμε εξ’ αιτίας της γνώμης τρίτων. Κατά δεύτερον, ικανότητες και ταλέντο έχουν όλοι. Χρειάζεται όμως πολύ θάρρος για να τα χρησιμοποιήσεις. Γιατί φοβάσαι; Γιατί φοβάσαι να γίνεις καλύτερος. Μη φοβάσαι. Μπορείς!<br />Τρέλα. Οι αποφάσεις που παίρνουμε, εκτός από θάρρος απαιτούν και κάποια δόση τρέλας, διαφορετικού επιπέδου ανάλογα την περίσταση και τον άνθρωπο. Όχι της τρέλας που καταστρέφει, αλλά εκείνης που μας οδηγεί στο να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Αν ξέρουμε τι θέλουμε από τη ζωή μας, ή καλύτερα για τη ζωή μας, τότε θα αναγνωρίσουμε αμέσως τις κατάλληλες ευκαιρίες που θα μας βοηθήσουν αν φτάσουμε στην κορυφή. Τη στιγμή εκείνη προσπερνάμε την όποια “υψοφοβία” που μπορεί να μας διακατέχει και τρελοί στα μάτια κάποιων ξεκινάμε την αναρρίχηση, με μόνο σύμμαχο την πίστη στον εαυτό μας. Σ’ αυτό το σημείο το μόνο που πρέπει να γνωρίζουμε και μη το ξεχάσουμε ποτέ είναι ότι οι απογοητεύσεις, οι ήττες, η αποθάρρυνση δεν είναι τίποτα παραπάνω από εργαλεία τα οποία μας δείχνουν το δρόμο.<br /><em>"Ναι, αλλά πώς θα αναγνωρίσω μία ευκαιρία;"</em> Οι ευκαιρίες είναι σαν μπουκάλια με κρασί, τοποθετημένα μπροστά μας. Εμείς κρατάμε το ανοιχτήρι, εμείς και το ποτήρι. Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να δοκιμάσουμε από όλα. Από κάποια θα πιούμε μια γουλιά, από άλλα ένα ποτήρι και από άλλα ολόκληρο το μπουκάλι. Η ζωή είναι περίπλοκη. Πρέπει να παίρνεις δρόμους και να αφήνεις άλλους. Αν ακολουθώντας ένα μονοπάτι αισθανθείς πως εκεί βρίσκεται το πεπρωμένο σου, φύγε και αναζήτησέ το. Τώρα είναι η στιγμή που περιμέναμε. Αν εκμεταλλευτούμε το παρόν σωστά, τότε και το μέλλον θα είναι καλύτερο. Όταν έχουμε ένα στόχο μπορεί να γίνει καλύτερος ή χειρότερος ανάλογα με το ποιο δρόμο αποφασίζουμε να επιλέξουμε. Προσοχή όμως! Κάποιες ευκαιρίες είναι μοναδικές στη ζωή, άρα ίσως χρειαστεί να βάλουμε και κάποιες προτεραιότητες. Το μέλλον είναι πολύ ιδιότροπο γιατί καθοδηγείται από αποφάσεις που λαμβάνονται εδώ και τώρα.<br /><em>"Και πώς θα είμαι σίγουρος ότι αυτή είναι η σωστή απόφαση;"</em> Δε χρειάζεται να το γνωρίζουμε απαραίτητα αυτό. Όταν το σκεφτόμαστε περισσότερο από όσο θα έπρεπε, συνήθως χάνουμε τον ενθουσιασμό μας, τρομοκρατούμαστε με τις απαιτήσεις και στο τέλος τα παρατάμε. Κι εδώ είναι που παίρνουν θέση το θάρρος και η τρέλα. Το πρώτο βήμα είναι και το πιο δύσκολο. Ας το επιχειρήσουμε χωρίς να φοβόμαστε μην κάνουμε λάθος. Κανένας δεν είναι αλάνθαστος. "<em>Και αν ο δρόμος σταματήσει να μου προσφέρει νέες συγκινήσεις;"</em> Ακόμα και όταν ο δρόμος δε θα έχει πια τίποτα περισσότερο να μας διδάξει, θα έχουμε ήδη μάθει κάτι πολύ σημαντικό: Πρέπει να ρισκάρουμε!! Αυτό που δίνει νόημα στο ταξίδι μας είναι η περιέργεια, οι προκλήσεις, ο αγώνας με τα ήττες και τις νίκες του. Φέρουμε πάνω μας πληγές, αλλά φέρουμε και στιγμές που ποτέ δε θα είχαν υπάρξει αν δεν είχαμε τολμήσει να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Ο δρόμος και η ευκαιρία μας να τον εξερευνήσουμε είναι ένα μυστήριο που περιμένει εμάς για να βρούμε τη λύση του. Να ανακαλύψουμε τους θησαυρούς του.<br />Φτερά. Φτερά;! Ναι, φτερά. Τα χρειαζόμαστε γιατί μας οδηγούν στην κορυφή μας και μας ταξιδεύουν σε μέρη όπου ποτέ δε θα μπορούσαμε να φτάσουμε δίχως αυτά. Όλοι γεννιόμαστε με φτερά στην ψυχή μας και από εκεί και πέρα με τη βοήθεια της οικογένειας και των Δασκάλων μας μαθαίνουμε να τα χρησιμοποιούμε. Εκείνοι είναι που μας δίνουν το ερέθισμα, το κίνητρο για να πετάξουμε. Γιατί δεν έχει τόση σημασία τι σε μαθαίνει κάποιος να κάνεις, αλλά το τι σε εμπνέει να ανακαλύψεις. Τα φτερά μας λοιπόν, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να “αρπάξουμε” την ευκαιρία μας. Η κάθε “πτήση” είναι μια νέα και ανεξάρτητη ευκαιρία για περιπέτεια. Και τι νόημα θα είχε η ζωή μας χωρίς περιπέτεια; Στο χέρι μας είναι να τη κάνουμε την καλύτερη.<br /><em>"Ποιος είμαι εγώ που θα καταφέρω να φτάσω στην κορυφή όπου πριν από εμένα έχει φτάσει κάποιος πολύ πιο ικανός;"</em> Στην πραγματικότητα, οι μεγάλες επαναστάσεις και οι μεγάλοι πρόοδοι έγιναν από ανθρώπους ίδιους με εμάς, με τη μοναδική διαφορά ότι εκείνοι δεν είχαν στο μυαλό τους τέτοιου είδους αμφιβολίες. Είχαν το θάρρος να πάρουν μια σημαντική απόφαση για τη ζωή τους σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή. Εδώ δε μιλάμε για ικανότητες, αλλά για πραγματική θέληση και πίστη στον εαυτό μας. Επίσης δε χρειάζεται απαραίτητα να ακολουθήσουμε το ίδιο μονοπάτι. Μπορούμε να πρωτοτυπήσουμε και να ακολουθήσουμε διαφορετικό δρόμο. Αλλά ακόμα και αν αποφασίσουμε να πάμε από τον ήδη χαραγμένο δρόμο, μπορούμε να εκμεταλλευτούμε το γεγονός ότι μπορούμε να μάθουμε από εκείνους που πέρασαν νωρίτερα από το ίδιο σημείο. Να χρησιμοποιήσουμε τα σημάδια που αφήσανε για να διευκολυνθούμε και να κερδίσουμε χρόνο. Δεν είναι ντροπή, Δε χρειάζεται να μετακινούμε όρη για να αποδείξουμε ότι είμαστε ικανοί. Δε χρειάζεται να μας ανησυχεί το ότι πρέπει να προσπαθήσουμε ούτε ότι δεν πάνε πάντα όλα κατ’ ευχήν. Όταν μάλιστα αρχίζουν να πηγαίνουν όλα καλά είναι ακριβώς η στιγμή που πρέπει να προσέξουμε περισσότερο. Τη γαλήνη πριν την καταιγίδα. Αν και προτού συμβεί το οποιοδήποτε κακό, η ζωή μας προειδοποιεί με μικρά μηνύματα, τα οποία εμείς όμως αγνοούμε από τεμπελιά. Ο δρόμος ο ίδιος συμπεριλαμβάνει το θαυμασμό και την προσοχή για όλα όσα είναι μικρά και σημαντικά σε μια πολύ εύθραυστη ισορροπία. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε πάντα πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να υιοθετήσουμε κάποια συγκεκριμένη στάση. Ο χρόνος είναι με το μέρος μας. Δεν έχει σημασία να κάνουμε βεβιασμένες κινήσεις για να φτάσουμε νωρίτερα. Δεν έχει σημασία το πότε θα φτάσουμε, αλλά το να φτάσουμε όντως.<br /><em>"Έχει πολύ ησυχία. Φοβάμαι. Είμαι μόνος μου."</em> Η ζωή χρησιμοποιεί τη σιωπή για να μας διδάξει την ευθύνη των λέξεων. Χρησιμοποιεί την κούραση για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την αξία του ξυπνήματος. Χρησιμοποιεί την ασθένεια για να υπογραμμίσει την ευλογία της υγείας. Πολλές φορές μια ευκαιρία-πρόκληση αρνείται να φανερωθεί για να μας αναγκάσει να ανακαλύψουμε τι υπάρχει στην επόμενη στροφή. Όπου μπορεί να κερδίσουμε μια νέα εμπειρία ή οποία θα διευκολύνει την περαιτέρω πορεία μας.<br />Παρά όλα αυτά, πρέπει να γνωρίζουμε πως οι ευκαιρίες είναι ευλογία και δεν πρέπει να αδιαφορούμε για αυτές, θεωρώντας δεδομένο πως θα έχουμε πολλές. Αρκεί μία μόνο ευκαιρία για να απογειώσει αλλά και να μας καταστρέψει. Το σοφότερο είναι να εξετάζουμε την κάθε περίσταση ξεχωριστά και πάντα με την ίδια σοβαρότητα. Κάποιες φορές θα είναι ξεκάθαρο από την αρχή το ποια απόφαση θα πάρουμε, κάποιες άλλες όμως θα χρειαστεί το σκεφτούμε μέρες ολόκληρες, να το ελέγξουμε πόντο πόντο, να το εξετάσουμε διαχρονικά και μόνο τότε να καταλήξουμε. Γιατί, ναι μεν μπορούμε να αφήσουμε κάποιο μονοπάτι για να ακολουθήσουμε κάποιο άλλο, αλλά είναι μερικοί δρόμοι που δεν σου δίνουν την πολυτέλεια της επιστροφής. Είναι κάποιες φορές που σε κάθε μας βήμα καταστρέφεται ο χαραγμένος δρόμος πίσω μας, πέφτουν οι γέφυρες που ένωναν τους δύο κόσμους, αφήνοντας μας ως μοναδική επιλογή το να πάμε μπροστά, ή να μείνουμε στάσιμοι. Και ξέρεις, ε; Όταν δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να βρούμε τον καλύτερο τρόπο να πάμε μπροστά!<br />Κλείνοντας, οι ευκαιρίες έρχονται και φεύγουν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Αρκεί μόνο να τις αναγνωρίσουμε και να αδράξουμε αυτή την περιβόητη “μαγική στιγμή”. Βέβαια, θεωρητικά θα πρέπει να μας ευνοεί και ο καιρός, αλλά αυτό δεν αποτελεί σοβαρή ανησυχία μιας και η βροχή και ο αέρας είναι απλά διαφορετικές εκδοχές καλού καιρού! Όσο για την τελική απόφαση, είναι καθαρά και πολύ αυστηρά δική μας και η επιλογή, αλλά και η ευθύνη. Δεσμευόμαστε να τα καταφέρουμε, όχι σε κανέναν άλλο, αλλά στον ίδιο μας τον εαυτό. Να βγούμε νικητές γεμάτοι νέες εμπειρίες και όνειρα. Τι θα κάνουμε λοιπόν; Θα αφήσουμε τις ευκαιρίες να τις εκμεταλλεύονται άλλοι; Η ζωή είναι δική μας! Ας δράσουμε…Carpe Diem..Τώρα!!</span></div>ΦΑΝΗhttp://www.blogger.com/profile/06405712678619145902noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7024098066296535207.post-31507832000228975202009-12-04T14:36:00.000-08:002009-12-04T14:42:01.096-08:00Όρια<div align="justify"><span style="font-family:verdana;">Τα όρια υπάρχουν από τότε που υφίσταται και η ανθρωπότητα και σαν φιλοσοφία τους έχουν τον περιορισμό και τη σηματοδότηση του τέλους, του “μέχρι εδώ κι όχι παραπέρα”. Υπάρχουν παντού γύρω μας. Από τον υλικό κόσμο μέχρι και τα πιο απόκρυφα σημεία του υποσυνείδητου. Τα θέτουμε εμείς για εμάς ή για τους άλλους, όπως επίσης να είναι ορισμένα από τους άλλους οπότε συνήθως καλούμαστε να τα σεβαστούμε και τέλος υπάρχουν και τα όρια τα οποία υπάρχουν ήδη μέσα μας, τα οποία αφορούν τις δυνατότητες μας, με τη μόνη διαφορά όμως ότι σε αυτή την περίπτωση τα ανακαλύπτουμε, δεν τα ορίζουμε.<br />Τα όρια λοιπόν σηματοδοτούν το τέλος κι εμείς με τη σειρά μας πρέπει να τα υπακούμε, μέχρι που κάποιος είπε απλά : “Ξεπέρασε τα όριά σου”. Τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο; Εδώ προφανώς δε μιλάμε για τεχνητά όρια, αλλά για εκείνα τα όρια τα οποία θέτουμε για τον εαυτό μας, για τις δυνάμεις μας, για τα όνειρα και τις φιλοδοξίες μας . όπως επίσης για τα όρια που ανακαλύπτουμε, όπως για παράδειγμα τα όρια της υπομονής μας.<br />Ωραία όλα αυτά θα μου πείτε, τα ξέρουμε. Πώς όμως και γιατί στο φινάλε να τα ξεπεράσουμε; Γιατί να μη τα σεβαστούμε και να μην υπακούσουμε τη σημασία τους; Αφού είναι εκεί για να προειδοποιήσουν ότι δεν πάει (πάμε) παραπέρα. Ναι, εδώ όμως πρόκειται για δύο συγκεκριμένες κατηγορίες: εκείνα που θέτουμε εμείς κι εκείνα που αντιμετωπίζουμε καθ’ οδών. Και οι δύο προέρχονται από εμάς για εμάς άρα κι εμείς μπορούμε να τις μεταβάλλουμε.<br />Σε οτιδήποτε κι αν κάνουμε σχεδόν ευθύς εξ’ αρχής ορίζουμε το μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε, μέχρι ποιο σημείο θα καταβάλουμε προσπάθεια. Ακόμα κι να δεν το σκεφτούμε, υποσυνείδητα το ξέρουμε. Αυτός είναι κι ο λόγο που από την αρχή υιοθετούμε μία κάποια συγκεκριμένη στάση απέναντι στα πράγματα και τις καταστάσεις. Ποιος είναι όμως ο λόγος που το κάνουμε αυτό; Πρώτον, ίσως γιατί έχουμε αντιμετωπίσει το μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε από την προηγούμενη προσπάθεια, οπότε επιλέγουμε κάτι το οποίο θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε σύμφωνα με την εμπειρία μας. Μία άλλη πιθανότητα είναι το να αποφεύγουμε να πάμε σε άγνωστα μονοπάτια . φοβόμαστε γιατί δεν βλέπουμε ούτε μια ακτίνα φωτός και όλα είναι τελείως ασαφή. Τέλος, μπορεί απλά να μη θέλουμε να προσπαθήσουμε.<br />Η ζωή μας είναι ένα ευρύτερο σύνολο συνεχών προκλήσεων. Αντιμετωπίζοντάς τις αποκτάμε πείρα. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο καταβάλουμε σημαντική προσπάθεια, κουραζόμαστε, μπορεί ακόμα και να χάσουμε αλλά μπορεί και να κερδίσουμε. Στη συνέχεια όμως, όταν πια έχουμε φτάσει σε κάποιο σημείο όπου στεκόμαστε νικητές, επαναπαυόμαστε και εκεί συνήθως ορίζουμε και το πρώτο «ως εδώ». Δεν σκεφτόμαστε ότι στο σημείο αυτό είμαστε μόνο στη μέση, κι ίσως και πιο πίσω, της διαδρομής. Απλά θεωρούμε ότι είμαστε μια χαρά κι αυτό λόγω του ενθουσιασμού της τελευταίας επιτυχίας. Πιστεύουμε πως δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να περάσουμε αυτό το σημείο, το οποίο εκλαμβάνουμε ως σημείο αναφοράς, μιας και δεν ξέρουμε αν κάτι τέτοιο είναι ασφαλές και δε θέλουμε να διακινδυνέψουμε τον πολυπόθητο τίτλο του νικητή για εκείνον το αποτυχημένου.<br />Στην άλλη όχθη, υπάρχουν όπως είπαμε, τα όρια που ανακαλύπτουμε κατά τη διάρκεια των προσπαθειών μας. Αυτά είναι και τα πιο δύσκολα στο θέμα της αντιμετώπισης μιας και το να ξεπεράσουμε είναι πολύ ιδιαίτερο και σκληρό μιας και εδώ μιλάμε για αντιδράσεις που εκφράζονται στο σώμα και την ψυχή μας. Το καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορούμε άλλο στις εξαντλημένες δυνάμεις μας. Το αισθανόμαστε ότι από αυτό το σημείο και μετά δεν μπορούμε εύκολα να ελέγξουμε τον εαυτό μας. Το νιώθουμε όλο αυτό βαθιά μέσα στην ψυχή μας. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις στις οποίες δεν μπορούμε και δεν πρέπει να πιέσουμε περεταίρω την κατάσταση, αλλά στην περίπτωση που παρά όλα αυτά καταφέρουμε να τα ξεπεράσουμε, συνήθως μας περιμένει σπουδαία επιβράβευση.<br />Αφού λοιπόν σκεφτούμε τα παραπάνω μας γεννάται η εύλογη ερώτηση του πώς και του γιατί να βάλουμε τον εαυτό μας σε τέτοιου είδους διαδικασίες; Αρχικά το πώς είναι απλό όσο αφορά την διαδικασία επίτευξής του. Ανεβάζουμε τον πήχη, τουλάχιστον στο μυαλό μας και προσπαθούμε να υπολογίζουμε αυτή τη “διαφορά ύψους” σε ό,τι κι αν κάνουμε, από το πιο ασήμαντο έως το πιο σημαντικό. Με τον καιρό μας γίνεται συνήθεια και πλέον αντιμετωπίζουμε και κινούμαστε μέσα στις καταστάσεις με άλλον αέρα και άλλα standards. Η αρχή είναι το δύσκολο. Άπαξ και γίνει μία φορά και δούμε ότι τα καταφέρνουμε, η συνέχεια γίνεται πιο απλή. Ίσως να αμφισβητήσουμε της δυνατότητές μας, αλλά εδώ το θέμα δεν είναι τόσο το να μπορούμε, αλλά το κατά πόσο θέλουμε και είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε θυσίες και να προσπαθήσουμε. Τα θέλω μας είναι τελικά εκείνα που μας επηρεάζουν περισσότερο στο αν θα κάνουμε κάτι ή όχι. Θέλουμε λοιπόν να πάμε παραπάνω; Ίσως να πιστεύουμε ότι είμαστε μια χαρά και όντως, δεν σημαίνει ότι αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι μόνο όταν τα πράγματα δεν είναι καλά. Ποιος όμως δε θέλησε κάτι καλύτερο, κάτι περισσότερο; Καλώς ή κακώς (μάλλον καλώς), τα περισσότερα στη ζωή πρέπει να τα διεκδικήσουμε και να αγωνιστούμε για να τα αποκτήσουμε στο τέλος. Πρέπει να καταβάλουμε προσωπική προσπάθεια, κάτι το οποίο συνήθως, δυστυχώς, το αποφεύγουμε.<br />Όσο για το γιατί, είναι περισσότερο θέμα χαρακτήρα. Αφορά το κατά πόσο είμαστε από εκείνους που πραγματικά θέλουν να πετύχουν τα όνειρα τους και μετατρέπουν τις όποιες φιλοδοξίες τους σε στόχους, τους οποίους τελικά επιτυγχάνουν. Σε αυτό το σημείο παίζει ρόλο η εσωτερική δύναμη που κρύβει ο καθένας μέσα του . η δύναμη της ελπίδας και της θέλησης που συνεχώς φουντώνει σαν τη φλόγα μέσα στην ψυχή μας.<br />Όπως διάβασα κάπου: “If you don’t push your limits, you’re not going far enough”. Αυτή είναι κι η αλήθεια. Αν δεν ξεπεράσεις τα όριά σου, τους φόβους και τις αμφιβολίες σου, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να σταματήσεις εκεί που σταματάνε όλοι. Πιστεύω ότι είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι συνειδητά δεν θέλουν, ή καλύτερα δεν τους αφορά να κάνουν κάτι παραπάνω και απλά τελικά το μόνο που θέλουν είναι να βολευτούν σε μια ασφαλή πραγματικότητα. Και ακόμα κι αυτοί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι ίσως τελικά αν κοιτάξουν πιο προσεκτικά την πορεία τους, να καταλάβουν ότι δεν έχουν αυτό που είχαν ονειρευτεί για τη ζωή τους και να “επαναστατήσουν” στον ίδιο τους τον εαυτό, βάζοντας μπροστά το “θέλω” της ψυχής τους και αγνοώντας εκείνο της λογικής. Έτσι είναι. Όταν συνειδητοποιούμε ότι μπορούμε περισσότερα από αυτά που έχουμε και ότι είμαστε ικανοί έστω και για ένα μόνο βήμα παραπάνω, πεισμώνουμε. Γιατί να μην προσπαθήσουμε να αλλάξουμε εμείς σαν άνθρωποι; Γιατί να μην πούμε στον εαυτό μας “ΘΕΛΩ”, “ΜΠΟΡΩ”. Γιατί να μην προσπαθήσουμε να αποβάλλουμε την ανασφάλεια μας; Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να βρούμε το χαμένο ενθουσιασμό μας, και με αυτόν να συνεχίσουμε.<br />Παρ’ όλα αυτά, θα πρέπει να γνωρίζουμε πως εξ’ αρχής θα υπάρξουν πολλά εμπόδια. Θα χρειαστεί να σωπάσουμε, να αφήσουμε σχόλια και καταστάσεις να περάσουνε ασχολίαστα, να αντιμετωπίσουμε γνώμες που θα μας λένε να σταματήσουμε και ανθρώπους που για τους δικούς τους λόγους, είτε έμμεσα είτε άμεσα, θα προσπαθήσουν να μας εμποδίσουν και να μας πείσουν ότι κάναμε λάθος επιλογή. Θα χρειαστεί να απορρίψουμε συμβουλές και να φανούμε “ξεροκέφαλοι” και πεισματάρηδες. Δεν μας αφορά όμως το πώς θα μας χαρακτηρίσουν οι διάφοροι, αλλά αντιθέτως θα αντλούμε δύναμη από εκείνους που είναι πραγματικά δίπλα μας, που μας στηρίζουν. Από εκείνους που αναγνωρίζουν στα μάτια μας τη φλόγα της θέλησης και της δύναμης η οποία πηγάζει από μέσα μας. Και αυτό είναι αρκετό.<br />Θα χρειαστεί επίσης, να έρθουμε αντιμέτωποι με ανθρώπους που είτε λόγω της διαφορετικής φιλοσοφίας τους για τη ζωή είτε επειδή ζηλεύουν που εκείνοι δεν έχουν βρει τη δύναμη να επιβληθούν στον εαυτό τους, βλέποντας την υπερπροσπάθεια που κάνουμε, με ύφος που εκφράζει λύπηση , “Το καημένο κουράζεται”, ή με το ύφος του υπεράνω που ξέρει να “ζει” θα μας πουν: “Καλά τι κάνεις; Εσύ δε ζεις, απλά επιβιώνεις στο τρέξιμο. Παράτα τα όλα και ζήσε τη ζωή σου. Κοίτα εμένα”! Τέτοιους ανθρώπους θα αντιμετωπίζουμε σχεδόν επί μονίμου βάσεως. Εδώ χρειάζεται προσοχή! Πολύ πιθανό τη στιγμή που τα ακούμε όλα αυτά, να νιώσουμε τύψεις που “θυσιάζουμε” τη ζωή μας στο βωμό της επιτυχίας ενώ θα μπορούσαμε κι εμείς να διασκεδάζουμε όπως μας επιδεικνύουν οι “φίλοι” μας, και πολύ λογικό να νιώσουμε έτσι, ειδικά αν είμαστε κουρασμένοι σε οποιονδήποτε τομέα. Δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε το γεγονός ότι αυτό το μοτίβο ζωής είναι πιο διασκεδαστικό και πιο όμορφο, αλλά σε 10-20 χρόνια ποιος λέτε ότι θα βρίσκεται σε πλεονεκτικότερη θέση; Ούτως ή άλλως, η πραγματική ομορφιά δεν βρίσκεται μόνο στην προσωρινή καλοπέραση, αλλά και στη διαδρομή για την κορυφή.<br />Προσωπικά θεωρώ τους εν καιρώ στόχους ως το βασικό νόημα της ζωής. Και λέγοντας στόχους δεν εννοώ μόνο να καταφέρουμε να αποκτήσουμε κάτι υλικό ή το να εξελιχθούμε στη δουλειά μας . στόχος είναι και η αγωνία του γονιού να είναι σωστός απέναντι στο παιδί του . στόχος είναι και αυτό που νιώθει ένα μικρό παιδί που μαθαίνει να περπατάει! Όλα αυτά λοιπόν, δίνουν νόημα σε ό,τι κάνουμε γιατί μας δίνουν την προοπτική της εξέλιξης. Μόλις κατακτήσουμε κάποιον από τους στόχους μας αφενός απολαμβάνουμε τα κεκτημένα και αφετέρου παίρνουμε κουράγιο για να συνεχίσουμε. Ακόμα και σε περίπτωση αποτυχίας, που σίγουρα ναι, θα μας αιφνιδιάσει αντί να τα παρατήσουμε, πρέπει να τη αποδεχτούμε ως γεγονός, χωρίς αυτό να αναιρεί τα συναισθήματα της λύπης και της απογοήτευσης, αλλά μετά θα πρέπει να πατήσουμε ξανά στα πόδια μας και να πάμε παρακάτω όντας πιο προσεκτικοί.<br />Βρίσκουμε μια διαφορετικού είδους γοητεία στο όνομα της εξέλιξης και της επιτυχίας. Γιατί να μείνουμε στάσιμοι ενώ μπορούμε να φτάσουμε στην κορυφή; Όλα μετά θα είναι εντελώς διαφορετικά από εκεί επάνω. Και μόνο το γεγονός ότι θα τα κοιτάμε πια όλα από ψηλά, μας δίνει μια πολύ καλύτερη και πληρέστερη άποψη των πραγμάτων. Και πάλι, ακόμα κι αν δεν φτάσουμε εκεί που αρχικά θέλαμε, σίγουρα θα είμαστε ψηλότερα από το σημείο όπου ξεκινήσαμε. Για όλα αυτά όμως, το μόνο που τελικά είναι απαραίτητο είναι και το μόνο που παραλείπουμε και αποφεύγουμε να κάνουμε . να πιστέψουμε στον εαυτό μας και στις δικές μας δυνάμεις!<br />Ώρες ώρες δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι εκείνο που φοβόμαστε περισσότερο. Πρώτα, δεν ξεκινάμε γιατί φοβόμαστε κάποια πιθανή αποτυχία. Αν ξεκινήσουμε, τα παρατάμε γιατί βλέπουμε ότι αδυνατούμε να τους ευχαριστήσουμε όλους στη ζωή μας και νιώθουμε υπεύθυνοι για το ότι γίνεται μιας κι εμείς είμαστε εκείνοι που άλλαξαν τρόπο ζωής. Δε σκεφτόμαστε πως ότι κι αν κάνουμε κάποιοι, είτε από τη μία πλευρά είτε από την άλλη θα μείνουν δυσαρεστημένοι. Γιατί πρέπει να μας τρομάζει κάτι τέτοιο; Γιατί προσπαθούμε συνεχώς να πείσουμε τον εαυτό μας ότι για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν μπορούμε; Γιατί πρέπει πάντα να μας επηρεάζει, έστω και υποσυνείδητα η γνώμη των άλλων; Το ότι δε θα είναι ποτέ όλοι ικανοποιημένοι είναι δεδομένο. Αν είμαστε στην αρχή της προσπάθειας μας κάποιοι ίσως απογοητευτούν και εκνευριστούν με το γεγονός ότι δεν έχουμε πια τον ίδιο ελεύθερο χρόνο. Αν πάλι αποφασίσουμε να σταματήσουμε γιατί δεν αντέχουμε και ενδώσουμε στην πίεση των πρώτων, γιατί περί πίεσης μιλάμε, κάποιοι άλλοι θα απογοητευτούν και μάλιστα περισσότερο, που φανήκαμε αδύναμοι απέναντι στις περιστάσεις. Ας κάνουμε ό,τι θέλουμε, αλλά πρέπει να είμαστε σίγουροι πως πάντα θα αντιμετωπίζουμε κάποιον αντίλογο. Αυτή είναι και η πρώτη ίσως παγίδα που μπορεί να αντιμετωπίσουμε, γιατί αν αφήσουμε στη μέση την προσπάθειά μας για την οποιονδήποτε αιτία, εμείς είμαστε εκείνοι που θα απογοητευτούν περισσότερο από τον καθένα και αυτό είναι το χειρότερο, γιατί ίσως να μην το συγχωρήσουμε ποτέ στον εαυτό μας. Δεν ξέρω να πω ποιο είναι το κλειδί για την επιτυχία, αλλά σίγουρα το κλειδί για την αποτυχία είναι το να είμαστε ευάλωτοι και να προσπαθούμε συνεχώς να ικανοποιούμε το “θέλω” του καθενός εκτός τελικά από το δικό μας.<br />Ανακεφαλαιώνοντας, το καλύτερο, ή έστω το πιο απλό (απλά περίπλοκο) είναι το να αφήνουμε τα όρια, σε όποιον τομέα κι αν είναι αυτά, ανοιχτά και να είμαστε ευέλικτοι έτσι ώστε να είμαστε ικανοί ανά πάσα στιγμή να δράσουμε χωρίς κανένα περιορισμό. Το μοναδικό πράγμα ουσιαστικά που μπορεί να μας εμποδίσει είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Το θέμα είναι αν και κατά πόσο θα το επιτρέψουμε. Έχουμε τη δύναμη! Ας βγάλουμε επιτέλους τις παρωπίδες και ας κοιτάξουμε τον ορίζοντα γύρω μας ελεύθερα. Τόσες ευκαιρίες είναι εκεί για εμάς. Ας ξαναβρούμε το χαμένο ενθουσιασμό μας, γιατί η ενθουσιώδης ψύχη είναι εκείνη που βλέπει ευκαιρίες παντού και τις εκμεταλλεύεται. Πρέπει να νιώσουμε ελεύθεροι. Είμαστε ελεύθεροι! Πρέπει να απαιτήσουμε από τον εαυτό μας να είναι ο καλύτερος, να είναι ηγέτης, γιατί μόνο τότε θα είμαστε σε συνεχή διαδικασία προσπάθειας και μόνο τότε είναι που θα δούμε το τοπίο να αλλάζει. Γιατί μόνο ένας ηγέτης πιστεύει πραγματικά σε αυτό που κάνει και το καταφέρνει. Η ζωή μας η ίδια είναι το μήνυμα και η απόδειξη για ό,τι λέμε ότι είμαστε. Γιατί να μην την κάνουμε καθ’ εικόνα των ονείρων μας, όλων αυτών που σκεφτόμαστε και σχεδιάζουμε για εμάς και το μέλλον μας όταν σιωπηλοί κοιτάμε το άπειρο; Μπορούμε! Αρκεί να προσπαθήσουμε λίγο περισσότερο!</span></div>ΦΑΝΗhttp://www.blogger.com/profile/06405712678619145902noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7024098066296535207.post-79664060700176691892009-10-17T17:27:00.000-07:002009-10-17T17:38:24.300-07:00Αναρριχήσεις<div align="justify"><span style="font-family:verdana;">Ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας προσδιορίζεται από τους στόχους που βάζουμε, είτε τους κατορθώνουμε είτε όχι. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει αντίκτυπο. Το κείμενο αυτό το ονόμασα "αναρριχήσεις" γιατί το να φτάσουμε τον οποιοδήποτε στόχο που ορίζουμε ξεκινάμε να ανεβαίνουμε ένα βουνό δοκιμασιών και εμπειριών προκειμένου να αποδειχθούμε ικανοί ή όχι για την επιτυχία. Από τη στιγμή, όμως, που θα πάρουμε την απόφαση να αρχίσουμε να αναρριχούμαστε το βουνό μας, ανεξαρτήτου ύψους και δυσκολίας, μπαίνει στο προσκήνιο και η πιθανότητα της πτώσης, χωρίς αυτή όμως να συνεπάγεται απαραίτητα με αποτυχία. Προσωπικά την εκλαμβάνω ως μια απλή καθυστέρηση. Πτώση βέβαια μπορεί να χαρακτηριστεί και η κατάληξη, ο εγκλωβισμός μας σε κάποια κατάσταση. Όπως και να έχει, σίγουρα δε μας είναι ευχάριστη.<br />Σίγουρα δεν μπορούμε να απαιτήσουμε από τον εαυτό μας και από τις ικανότητες μας εξ’ αρχής να είμαστε αλάνθαστοι. Και αν κάποιος το έχει έτσι στο μυαλό του σίγουρα δεν έχει ώριμη άποψη για την πραγματικότητα, και όχι μόνο αυτό . άμα θεωρεί ότι είναι αλάνθαστος πιθανότατα δε ζητάει βοήθεια. Τότε είναι που αυξάνει τις πιθανότητες λάθους και το χειρότερο είναι το ότι δεν μπορεί να τα αντιληφθεί, επομένως δε μαθαίνει από αυτά. Τα λάθη, που κάνουμε στη ζωή μας, όσο κι αν μας δυσκολεύουν, μας είναι πολύ χρήσιμα, ακόμα κι αν κάτι τέτοιο φαντάζει οξύμωρο.<br />Ας το δούμε από μια άλλη οπτική γωνία. Σίγουρα υπάρχουν στη ζωή όλων μας άνθρωποι οι οποίοι μας υποδεικνύουν τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, ακόμα κι αφού μεγαλώσουμε. Θεωρητικά, λοιπόν, γνωρίζουμε το τι πρέπει να προσέξουμε και να αποφύγουμε. Θεωρητικά όμως. Δεν έχουμε απόδειξη για το ό,τι μας έχουν πει, ή ακόμα για το τι έχουμε υποθέσει από μόνοι μας. Αν φοβηθούμε να πάρουμε το ρίσκο, η ιστορία τελειώνει εκεί. Αν όμως αποφασίσουμε να προχωρήσουμε όπως είχαμε σχεδιάσει αρχικά, υπάρχουν δύο περιπτώσεις: Πρώτον, να είχε δίκιο εκείνος που μας συμβούλεψε, δηλαδή όντως να μην έπρεπε να πράξουμε έτσι. Αντιθέτως όμως, η άλλη πιθανότητα είναι να αποδειχθούμε εμείς σωστοί, να τα καταφέρουμε, άρα να δικαιωθούμε. Και οι δύο περιπτώσεις αν και αντίθετες, έχουν κοινό παρονομαστή. Ό,τι κι αν μάθαμε το μάθαμε βιωματικά. Το είδαμε στην πράξη το αποτέλεσμα και δεν μείναμε στην υπόθεση. Αν κάναμε λάθος, την επόμενη φορά θα θυμόμαστε την προηγούμενη αποτυχία και είτε δε θα κάνουμε το ίδιο είτε θα προσέξουμε περισσότερο. Αν πάλι τα καταφέραμε στην επόμενη προσπάθεια θα έχουμε σίγουρα περισσότερη αυτοπεποίθηση. Το σημαντικό είναι ότι έχουμε αποδείξεις. Ό,τι μαθαίνουμε μέσα από τις εμπειρίες μας είναι αναμφίβολα τα πιο αποτελεσματικά μαθήματα.<br />Για να επανέλθουμε στην αξία των αποτυχιών στη ζωή μας, θα πω το εξής: δε θα υπήρχε εξέλιξη αν κάποιοι, κάποτε δεν κάνανε λάθος. Γιατί αυτό; Γιατί τα λάθη μας ωθούν να βρούμε κάτι άλλο, κάτι πιο αποτελεσματικό, κάτι καλύτερο. Πόσες φορές έχουμε ακούσει ότι κάτι ανακαλύφθηκε "κατά λάθος". Αν όλα γινόντουσαν σωστά θα μέναμε στάσιμοι. Αν για παράδειγμα δεν πληγωνόμασταν ποτέ, δε θα ωριμάζαμε. Θα μέναμε αυτό που λέμε "αθώοι" κάτι το οποίο θα το εκμεταλλευόντουσαν κάποιοι αργότερα. Δε θα είχαμε την εμπειρία της απογοήτευσης, άρα δε θα υπολογίζαμε στο ότι υφίσταται και θα δρούσαμε πάντα με την εντύπωση ότι όλα είναι όπως φαίνονται, κάτι το οποίο γνωρίζουμε ήδη πολύ καλά ότι δεν ισχύει.<br />Η πτώση πέραν της ιδιότητάς της να μας πληγώνει και να μας απογοητεύει, έχει και άλλο ένα χαρακτηριστικό. Μας επαγρυπνεί! Το ότι πέσαμε, εκτός των άλλων μπορεί να οφείλεται και σε έλλειψη προσοχής και συγκέντρωσης στο στόχο. Κάπου σκοντάψαμε. Η πτώση λοιπόν, μας τραντάζει και μας επαναφέρει στην πραγματικότητα. Και τότε έχουμε ξανά την ευκαιρία να προσπαθήσουμε από την αρχή, έχοντας όμως την εμπειρία της αποτυχίας, άρα όχι μόνο θα είμαστε πιο προσεκτικοί, αλλά θα γνωρίζουμε και τα μυστικά του δρόμου, θα μπορέσουμε αν όχι να αλλάξουμε, να βελτιώσουμε κάποια πράγματα, οπότε και το νέο πια αποτέλεσμα θα είναι καλύτερο από ό,τι θα ήταν. Γιατί στο κάτω κάτω, όλα γίνονται για κάποιο λόγο, όλα έχουν κάποιο σκοπό. Μπορεί να μην πέσαμε από απροσεξία, αλλά μόνο και μόνο για να συναντήσουμε στην εκκίνηση εκείνον τον άνθρωπο ο οποίος θα αποδειχθεί σημείο αναφοράς και θα μας μάθει πολλά στην υπόλοιπη πορεία μας. Αν δεν είχαμε γυρίσει στην αρχή, δε θα τον συναντούσαμε ποτέ. Γιατί να μην το δούμε από τη θετική του πλευρά;<br />Μετά όμως από όλα αυτά έρχεται το πώς αντιμετωπίζουμε μια τέτοια κατάσταση, μία κατάσταση αποτυχίας. Και φυσικά κατά πόσο την αποδεχόμαστε. Σίγουρα και φυσιολογικά δε μας είναι ευχάριστο. Νιώθουμε πολύ έντονα την απογοήτευση και την απελπισία για το γεγονός ότι οτιδήποτε είχαμε καταφέρει μέχρι στιγμής χάθηκε. Πιστεύουμε ότι δεν θα έχουμε ξανά τη δύναμη και τον ενθουσιασμό για να το κάνουμε από την αρχή. Φοβόμαστε την επόμενη πιθανή αποτυχία, οπότε συνήθως αποφασίζουμε να μείνουμε αδρανείς. Το μόνο που θέλουμε εκείνη τη στιγμή είναι να βολευτούμε με το "όπως ήρθαν τα πράγματα" και να συνεχίσουμε τη ζωή μας με τα λιγότερα δυνατά ρίσκα προκειμένου να μειώσουμε τις πιθανότητες του να αντιμετωπίσουμε μία ακόμη ήττα. Πολλές φορές επίσης, από εγωισμό, τείνουμε να μειώνουμε τη σημαντικότητα του χαμένου μας στόχου γιατί δεν μπορούμε να το δεχτούμε, να το ανεχτούμε το ότι χάσαμε και να διατυμπανίζουμε ότι καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Πάντα όμως, βαθιά μέσα μας θα ξέρουμε ότι δεν είναι όπως το προβάλλουμε.<br />Τέτοια γεγονότα, συνήθως, μας καθιστούν ευθυνόφοβος. Το ότι λέμε παντού δικαιολογίες σημαίνει ότι ξέρουμε καλύτερα από όλους ότι κάναμε λάθος και ότι φταίμε, αλλά είμαστε δειλή, να το πω κι έτσι, για να το παραδεχτούμε ακόμα και στον εαυτό μας. Με αυτή την αντιμετώπιση κοροϊδεύουμε πρώτα από όλους και ίσως μόνο τον εαυτό μας. Γιατί τελικά το βράδυ εμείς και η συνείδησή μας θα κουβεντιάζουμε. Κανείς δε θα ασχοληθεί παραπάνω. Εμείς αποτύχαμε, εμάς καίει και εμείς θα κληθούμε να πράξουμε ή όχι. Κανείς άλλος. Όχι όμως από κακία – τουλάχιστον όχι πάντα – αλλά γιατί εκείνοι έχουν να ασχοληθούν με τις δικές τους αποτυχίες.<br />Με το αναθεματίζουμε την ώρα και τη στιγμή που πέσαμε δε θα ξαναφτάσουμε εκεί που ήμασταν ως δια μαγείας και χαίνουμε και πολύτιμο χρόνο δράσης. Με το να κλαιγόμαστε, από την άλλη, το μόνο που κάνουμε είναι με έναν πολύ φτηνό τρόπο να γινόμαστε αξιολύπητοι και να ζητιανεύουμε την συμπαράσταση των άλλων. Πού πήγε η αξιοπρέπειά μας; γιατί δεχόμαστε να μας λυπούνται; και το χειρότερο είναι ότι όταν κοιτάμε τον καθρέφτη, υποσυνείδητα, λυπόμαστε κι εμείς τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν έχουμε όμως το θάρρος να τον αντιμετωπίσουμε. Ναι, αλλά πως τότε ζητάμε από τους άλλους να το κάνουνε για εμάς; Και κάτι ακόμα . το ότι προβάλλουμε κάτι υπερβολικά, είτε καλό είτε κακό, προδίδει μεγάλη μοναξιά. Μήπως τελικά δεν έχουμε δίπλα μας όσους νομίζουμε; Δεν είναι τυχαίο το ότι αναζητάμε τη συμπαράσταση και τη λύπηση. Το κάνουμε για να ασχοληθεί κάποιος μαζί μας. Ναι, αλλά αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχει κάποιος να ενδιαφερθεί από μόνος του.<br />Ας το πάρουμε όμως από την αρχή. Όλα τα προβλήματα έχουν τη λύση τους, αρκεί να καταφέρεις να βρεις τη ρίζα τους. Με λίγα λόγια από το να κατηγορούμε θεούς και δαίμονες για την παρούσα κατάσταση, μπορούμε απλά να ανακαλύψουμε τι την προκάλεσε. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να πάμε στην αρχή της πορείας μας και να δούμε καρέ καρέ τις κινήσεις, τις σκέψεις, τις ευκαιρίες που χάσαμε ή που εκμεταλλευτήκαμε και πώς, τους ανθρώπους που ήταν δίπλα μας ή εναντίον μας. Όλα. Να δούμε τις εναλλακτικές που είχαμε, να εντοπίσουμε τις παγίδες και να βρούμε σε ποια πέσαμε. Πέσαμε στην παγίδα, αυτό είναι σίγουρο. Γιατί όμως; Τι έφταιξε; Πέσαμε από απροσεξία, από λανθασμένη αντίληψη της κατάστασης; Πέσαμε ‘η μήπως μας σπρώξανε; Κι να είναι έτσι, ποιος και γιατί; Πώς τα κατάφερε; Σε ποια αδυναμία μας στηρίχτηκε; Μας ξεγέλασε ή μήπως τελικά το επιτρέψαμε εμείς; Τι ακριβώς έγινε; Τόσα πολλά ερωτήματα. Μέσα από αυτά όμως θα βρούμε την απάντηση-λύση.<br />Θέλουμε όσο τίποτα να ξαναπροσπαθήσουμε αλλά δεν το κάνουμε, δε θα συμπεριλάβω την περίπτωση της αδιαφορίας-τεμπελιάς γιατί συνήθως είναι τελειωμένες περιπτώσεις. Κάποιοι λοιπόν φοβούνται. Λάθος. Το μόνο πράγμα που θα έπρεπε να φοβόμαστε είναι το ίδιο το συναίσθημα του φόβο. Μας παραλύει. Άλλοι επίσης, δεν έχουν το κουράγιο να περάσουν και για άλλη μια φορά τα ίδια. Μα δε θα είναι τα ίδια. Τίποτα δεν πήγε χαμένο. Η εμπειρία της προηγουμένης προσπάθειας παραμένει αναλλοίωτη και όχι μόνο αυτό, αλλά λειτουργεί και σαν χάρτης στη νέα μας αρχή. Τώρα μάλιστα θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε για άλλη μια φορά μέρη που αγαπήσαμε και καταστάσεις που αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε στο όνομα της εξέλιξης. Ας σκεφτούμε για λίγο πώς νιώθαμε μέχρι πριν πέσουμε. Θα θέλαμε σίγουρα να το ξανανιώσουμε. Γιατί λοιπόν, να μη δώσουμε για άλλη μια φορά στον εαυτό μας την ευκαιρία αυτής της εμπειρίας, και όχι μόνο. Ο στόχος μας είναι πιο ψηλά από εκεί που είχαμε φτάσει! Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Τι περιμένουμε;<br />Και μόνο που θα τα σκεφτούμε αυτά, θα γεμίσουμε ενέργεια και γιατί όχι και πείσμα. Δε γίνεται να χάσουμε. Τουλάχιστον όχι από την πρώτη αποτυχία. Ο στόχος μας είναι ακόμα εκεί και μας περιμένει. Τι κι αν αργήσουμε να φτάσουμε-συγκριτικά με το αρχικό πλάνο ή και τους άλλους; Ο Πολεμιστής αντί να νιώθει ενοχές που χρειάστηκε πολύ καιρό για να φτάσει, χαίρεται γνωρίζοντας πως επιτέλους έφτασε! Και γι’ αυτό είναι Πολεμιστής . επειδή τα πέρασε όλα αυτά και δεν έχασε την ελπίδα να γίνει καλύτερος απ’ ό,τι ήταν. Γιατί κάνει λάθη. Γιατί αναρωτιέται. Γιατί αναζητά ένα νόημα και σίγουρα θα το βρει! Κι εσύ όμως Πολεμιστής είσαι, απλά δεν το έχεις καταλάβει ακόμα.<br />Μην περιμένεις την κατάλληλη χρονική στιγμή για να δράσεις. Μόλις πέρασε. Ευκαιρίες δε μας παρουσιάζει μόνο το μονοπάτι μας κι οι γύρω μας. Πολλές φορές καλούμαστε εμείς οι ίδιοι να δώσουμε άλλη μια ευκαιρία στον εαυτό μας. Τον στόχο τον ονειρευτήκαμε πολλές φορές και μόνο εμείς μπορούμε να ξέρουμε το πόσο μας στοίχισε αυτό. Δεν είναι κρίμα να μη του δώσουμε την ευκαιρία να γίνει πραγματικότητα; Αρκεί να σκεφτούμε «Ποιος άνθρωπος θέλω να γίνω ποιος άνθρωπος θέλω να είμαι»; Δεν νομίζω η απάντηση να είναι να μείνουμε εκείνο το πληγωμένο ανθρωπάκι που αποφάσισε να βολευτεί σε μια μίζερη πραγματικότητα που απλά παρατηρεί τους άλλους να ανεβαίνουν. Τώρα πέσαμε από τα μισά ή ακόμα και πιο χαμηλά . μια πτώση από τον τρίτο όροφο επιφέρει την ίδια ζημιά με μία από τον εκατοστό. Αν είναι να πέσουμε (τελειωτικά) θα είναι από ψηλά, από πολύ ψηλά.<br />Ξεκινήσαμε από τους πρόποδες και θα καταλήξουμε στην κορυφή με ψηλά το κεφάλι, παρά τις πληγές και τα σημάδια που μας άφησε το ταξίδι. Θα πάρουμε μια βαθιά ανάσα και θα απολαύσουμε τη θέα, κι αυτή η εικόνα θα είναι αρκετή να μας γεμίσει ικανοποίηση και υπερηφάνεια για τον εαυτό μας. Μπορεί βέβαια να ανακαλύψουμε ότι θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει αυτό που θέλαμε πολύ νωρίτερα ή ότι τελικά, τα είχαμε ήδη καταφέρει απλά δεν το είχαμε καταλάβει. Δεν έχει σημασία. Ο πραγματικός Θησαυρός, ο υπέρτατος Στόχος είναι μέσα μας. Και τώρα που τα καταφέραμε, ας πέσουμε...! Δεν έχει σημασία πια! Τα καταφέραμε κι αυτό δεν αλλάζει. Και ακόμα κι αν δεν ήταν τόσο σημαντικό όσο νομίζαμε, πάλι δεν πειράζει. Τουλάχιστον έχουμε τη θέα. Δεν άξιζε τον κόπο; </span></div>ΦΑΝΗhttp://www.blogger.com/profile/06405712678619145902noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7024098066296535207.post-81931795722852221492009-08-07T13:52:00.001-07:002009-08-12T03:38:55.253-07:00Ο Ήρωας Μέσα Μας<div align="justify"><span style="font-family:verdana;">Κατά τη διάρκεια της ζωής μας περνάμε συνεχώς δύσκολες καταστάσεις και περιόδους τις οποίες άλλοτε καταφέρνουμε να τις προσπεράσουμε και άλλοτε δυσκολευόμαστε τόσο που ίσως να νιώσουμε πλήρως αδύναμοι να κάνουμε το οτιδήποτε προκειμένου να καλυτερεύσουμε, έστω και στο ελάχιστο, την όποια ισχύουσα κατάσταση. Είναι οι στιγμές που νιώθουμε ότι είμαστε ένα τίποτα, ένα μηδέν και ότι ίσως δεν αξίζουμε και τίποτα. Για αυτές τις περιστάσεις λοιπόν, ένα έχω να σημειώσω, μετά από διάφορες συζητήσεις, αλλά και προσωπικές εμπειρίες: Κλείσε τα μάτια και ψάξε να βρεις τον ήρωα, τον πολεμιστή μέσα σου.<br />Όλοι κάνουμε λάθη τα οποία μπορεί να φαντάζουν αδιόρθωτα. Όλοι υποφέρουμε και ανησυχούμε, και μάλιστα πολλές φορές για όχι σημαντικούς λόγους. Όλοι, λίγο πολύ σε κάποια δύσκολη στιγμή, έχουμε θεωρήσει τον εαυτό μας ανάξιο οποιασδήποτε επιτυχίας ή ευτυχίας. Όλοι έχουμε αναρωτηθεί γιατί βρισκόμαστε σε συγκεκριμένες καταστάσεις τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Όλοι έχουμε πνίξει τα “θέλω” μας, γιατί ίσως μας φάνταζαν ασήμαντα ή και ανόητα μπροστά σε άλλων. Όλοι σωπάσαμε, ενώ θάλαμε να φωνάξουμε.<br />Όπως, όμως, όλοι, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, έχουμε βιώσει τις παραπάνω καταστάσεις, έτσι όλοι μας, κάπου βαθιά μέσα μας, κρύβουμε έναν πολεμιστή. Έναν προσεχώς ήρωα του ίδιου μας του εαυτού. Έναν ήρωα που αν τον ανακαλύψουμε, θα μας “σώσει” από καταστάσεις, σκέψεις και ανασφάλειες που το μόνο που κάνουν είναι να μας δηλητηριάζουν το παρόν. Αν τον βγάλουμε από μέσα μας θα μας γεμίσει αυτοπεποίθηση, ενέργεια και δύναμη. Δε θα φοβόμαστε πια τη σιωπή, αλλά θα μάθουμε να τη διαβάζουμε. Δε θα παραδινόμαστε πια στις καταστάσεις, θα τις πολεμάμε μέχρι να τις υπερνικήσουμε. Δε θα νιώθουμε πια ντροπή για “θέλω” και τα συναισθήματά μας. Γιατί όπως είπε κάποτε ένας μεγάλος δάσκαλος, ντροπή πρέπει να αισθάνονται οι άνθρωποι μόνο όταν πληγώσουν κάποιον αναίτια.<br />Ας διώξουμε λοιπόν την ηττοπάθεια από μέσα μας κι ας κοιτάξουμε λίγο πιο βαθιά στην ψυχή μας. Εκεί υπάρχει ο πολεμιστής, ο οποίος παλεύει να βγει. Δεν υπάρχει πια λόγος μα φοβόμαστε για ό,τι είμαστε. Για οτιδήποτε φοβόμαστε, οτιδήποτε αναρωτιόμαστε η απάντηση είναι μέσα μας, στη σιωπή όταν μένουμε μόνοι μας, στο βλέμμα που αντικρίζουμε στο είδωλο του καθρέφτη. Αν βρούμε το θάρρος και τη δύναμη να τα κοιτάξουμε κατάματα, θα αλλάξουμε τη ζωή μας. Θα βρεθούμε μπροστά σε ένα ολοκαίνουριο κομμάτι του εαυτού μας, το οποίο αγνοούσαμε. Θα βρούμε τη δύναμη να συνεχίσουμε, είτε αντιμετωπίζοντας , είτε υπερπηδώντας τα εμπόδια. Θα νικήσουμε τους φόβους και τις φοβίες μας. Θα συνειδητοποιήσουμε ότι, τελικά, τίποτα δεν είναι ικανό να μας φτάσει στον πάτο, που ακόμα κι αν τα καταφέρει, είμαστε πολύ πιο δυνατοί και με το πέρασμα του χρόνου θα ανέβουμε ξανά. Θα μάθουμε, όχι μόνο να επιβιώνουμε, αλλά να ΖΟΥΜΕ.<br />Όποτε βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το συναίσθημα ότι όλες οι ελπίδες μας έχουν χαθεί, ας στρέψουμε το βλέμμα στον ουρανό, ας κλείσουμε τα μάτια και τότε θα καταλάβουμε ότι, ναι, μπορούμε και έχουμε τη δύναμη, αρκεί να το πιστέψουμε. Θα αντικρύσουμε μια άλλη αλήθεια. Όχι εκείνη που μας καθιστά δειλούς κι αδύναμους, αλλά εκείνη που μας υποδεικνύει ότι μέσα μας υπάρχει κάτι παραπάνω, κάτι πολύ πιο δυνατό από το οτιδήποτε γύρω μας. Στο κάτω κάτω, η δυσκολία είναι εντελώς υποκειμενική. Έχουμε μπροστά μας ένα θεόρατο τοίχος το οποίο ονομάζεται πρόβλημα. Ναι, αλλά αν το κοιτάξουμε από ψηλά δε φαντάζει το ίδιο μεγάλο. Απλά αλλάξαμε τον τρόπο που το βλέπουμε. Αλλάξαμε την οπτική μας γωνία. Και αυτό είναι το μυστικό, να κοιτάμε τα πράγματα από διάφορες οπτικές γωνίες. Τότε σίγουρα θα βρούμε μια αποτελεσματικότερη λύση. Όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας.<br />Όλο αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Η ζωή η ίδια είναι ένας απέραντος δρόμος προς την εξέλιξη, στον οποίο όμως ως επί των πλείστων, είμαστε μόνοι μας. Κανείς δε θα μας απλώσει ανιδιοτελώς το χέρι του να κρατηθούμε, εκτός πια από εξαιρετικές περιπτώσεις. Δεν πρέπει να αφήνουμε τον ενθουσιασμό να μας καθοδηγεί γιατί είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις που καταλήγει σε θετικά αποτελέσματα. Το να ανακαλύψουμε όμως το ποιοι πραγματικά είμαστε και να έχουμε αυτοπεποίθηση γι’ αυτό, είναι κάτι που θα μας βοηθήσει στο να αποφύγουμε κάποια λάθη.<br />Όσο απλό όμως κι αν φαίνεται το να γνωρίσουμε το ποιοι πραγματικά είμαστε και τι μπορούμε και δεν μπορούμε να κάνουμε, δεν είναι. Είναι ακόμα πιο περίπλοκο από το να καταλαβαίνεις το τι είναι οι γύρω μας. Φυσικά όμως, δεν είναι αδύνατο. Και όταν πια το καταφέρουμε θα μπορούμε να προχωρήσουμε “μόνοι”, με τις δικές μας ικανότητες οδηγό. Δε θα εξαρτώμαστε από κανένα για να πράξουμε σωστά ή και λάθος. Θα μπορέσουμε να βρούμε την πραγματική αγάπη και πρώτα από όλα μέσα μας. Την αγάπη για τον εαυτό μας. Γιατί αν δεν αγαπήσουμε πρώτα εμείς τον εαυτό μας, δε θα το κάνει κανείς. Αν δεν πιστέψουμε εμείς στις ικανότητές μας, δε θα πιστέψει κανείς σε εμάς. Δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν να μας πείσει ότι δεν αξίζουμε ή δεν μπορούμε. Η πίστη και η αγάπη απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό είναι ό,τι το πιο σημαντικό έχουμε και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αφήσουμε κανένα να μας το πάρει.Ακόμα κι αν όλα αυτά μας κάνουν να τρομάζουμε και να συνειδητοποιούμε ότι δεν τα έχουμε καταφέρει ούτε στο ελάχιστο, δεν πειράζει. Θα πείραζε το να μας άφηναν παγερά αδιάφορους. Για όλα υπάρχει η κατάλληλη στιγμή. Υπάρχει το αύριο, το οποίο είναι γεμάτο υποσχέσεις και ευκαιρίες για κάτι καλύτερο από το σήμερα, για το καλύτερο. Θα τον βρούμε τον τρόπο και το χρόνο με το πέρασμα του καιρού. Δε λειτουργούμε όλοι με τους ίδιους ρυθμούς και ανάγκες. Κάποιοι μπορούν να μεταμορφώσουν τη ζωή τους από τη μία μέρα στην άλλη και άλλοι χρειάζονται μέρες, μήνες, γιατί όχι και χρόνια. Σε αυτόν τον αγώνα δεν κερδίζει όποιος φτάσει πρώτος, αλλά όποιος φτάσει τον στόχο ουσιαστικά. Και νικητής θα είναι εκείνος που θα καταφέρει να αναγνωρίσει το είδωλο στον καθρέφτη. Να καταλάβει γιατί τα μάτια του είναι υγρά. Να καταλάβει τον πραγματικό λόγο για τον οποίο χαμογελάει. Να βρει την αιτία που κάνει την καρδιά του να χτυπάει πιο γρήγορα, είτε αυτό είναι από χαρά, είτε από λύπη. Να καταφέρει με λίγα λόγια, να αναγνωρίσει τον Πολεμιστή. Σε όλους μας υπάρχει. Το μόνο που χρειάζεται είναι για μια φορά στη ζωή μας να προσπαθήσουμε πραγματικά. Και θα αμειφθούμε, κοιτώντας απέναντι μας το νέο μας είναι…!!</span></div>ΦΑΝΗhttp://www.blogger.com/profile/06405712678619145902noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7024098066296535207.post-20491847784612383812009-02-07T18:32:00.000-08:002009-02-08T05:24:25.785-08:00Carpe Diem<div align="justify"><span style="font-family:verdana;">Πολλοί από εσάς ίσως να έχετε ακουστά το λατινικό ρητό “Carpe Diem” (άδραξε τη μέρα). Παρά το γεγονός ότι είναι μόνο δύο απλές λέξεις, το νόημα το είναι πολύ βαθύ. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε ένα κοινό χαρακτηριστικό – πολλές φορές “κολλάμε”, είτε σε χρονικές περιόδους, είτε σε καταστάσεις ή ακόμα και σε πρόσωπα. Επίσης, μπορεί να προσκολληθούμε σε κάτι το μελλοντικό, το οποίο έχει επιτευχθεί ακόμα και δεν ξέρουμε και αν πραγματικά θα πραγματοποιηθεί.<br /><br />Κάτι τέτοιο είναι συνήθως αποτέλεσμα πολύ έντονων συναισθημάτων, είτε χαράς είτε λύπης. Ας πάρουμε για παράδειγμα μία περίπτωση μεγάλης επιτυχίας. Ο οποιοσδήποτε θα χαιρότανε και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Ναι, αλλά πόσες φορές δεν έχουμε επαναπαυτεί σε μια τέτοια επιτυχία. Συνήθως έτσι δεν γίνεται μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά το ότι καταφέραμε κάτι τώρα δε σημαίνει ούτε ότι είμαστε οι καλύτεροι, ούτε ότι μπορούμε να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για το οτιδήποτε. Γενικά σε περιπτώσεις επιτυχίας μπορεί να επιλέξουμε να βολευτούμε ή απλά μνα θεωρήσουμε ότι φτάσαμε την κορυφή. Δυστυχώς όμως, ή ευτυχώς για μένα, πάντα υπάρχει κάποιος ανώτερός μας, οπότε με το να αποφύγουμε την οποιαδήποτε περαιτέρω προσπάθεια το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι το να επιτρέψουμε σε κάποιον άλλο να μας περάσει και να φτάσει εκείνος εκεί που θα ήμασταν αν συνεχίζαμε. Και για την συμπεριφορά μας σε τέτοιες περιπτώσεις δε φταίει τίποτα άλλο από τον ενθουσιασμό. Είναι τόσο έντονα τα συναισθήματά μας που δεν μπορούμε εύκολα να είμαστε ρεαλιστές. Θα πρέπει όμως να πάμε παρακάτω γιατί η ζωή δεν είναι μόνο επιτυχίες και επιβραβεύσεις και επίσης κάποια στιγμή ο όποιος ενθουσιασμός θα εκλείψει με αποτέλεσμα το να ξεκινήσουμε και πάλι να φαντάζει πολύ πιο δύσκολο για το λόγο του ότι μόλις αποδείχτηκε μπροστά στα μάτια μας ότι είχαμε κάνει λάθος και το ηθικό μας θα είναι πεσμένο γιατί θα πρέπει να ξεβολευτούμε και να αντιμετωπίσουμε το ότι έχουμε μείνει πολύ καιρό στάσιμοι.<br /><br />Από την άλλη μεριά όμως υπάρχει η περίπτωση του να μείνουμε προσκολλημένοι σε μια πολύ επώδυνη κατάσταση. Ίσως να έχουμε πληγωθεί πολύ και ενώ όσο το σκεφτόμαστε και όσο το συζητάμε μας κάνει χειρότερα, εμείς μένουμε πεισματικά στην όποια κατάσταση. Γιατί όμως; Υποτίθεται πως ό,τι μας πονάει, δεν είναι για μας, δε μας αρμόζει. Για αυτό το λόγο και μας πονάει, για να μας “υπενθυμίζει” ότι πρέπει να φύγουμε, ότι πρέπει να το αφήσουμε και να προχωρήσουμε. Ίσως να φοβόμαστε να πάμε παρακάτω γιατί με την ψυχολογία της προκειμένης στιγμής, δεν μπορούμε να είμαστε ούτε αισιόδοξοι ούτε να έχουμε αυτοπεποίθηση. Κάτι τέτοιο βέβαια, μπορεί να υφίσταται σε οποιαδήποτε δυσκολία, ψυχολογική ή μη, στον οποιονδήποτε τομέα. Όποια και αν είναι η κατάσταση, σίγουρα περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή να πάμε παρακάτω. Ναι, αλλά γι’ αυτό είμαστε ακόμα εδώ. Όσο περιμένουμε αυτήν την “μαγική” στιγμή, ποτέ δε θα έρθει ή ακόμα μπορεί να περάσουν πολλές τέτοιες ευκαιρίες, όμως εμείς λόγω φόβου και απαισιοδοξίας, να τις αφήσουμε είτε να περάσουν νομίζοντας ότι δεν είναι οι ιδανικές είτε να μην τις αναγνωρίσουμε καθόλου. Είναι απαραίτητη μια δόση τρέλας για να πας παρακάτω. Η ζωή μας είναι γεμάτη ρίσκο. Οτιδήποτε και αν κάνουμε είναι ριψοκίνδυνο. Ναι, αλλά δεν γίνεται να μείνουμε και με σταυρωμένα τα χέρια.<br /><br />Τέλος, μπορεί να περιμένουμε απλά να γίνει κάτι σε μία εβδομάδα, σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο και να το θεωρούμε τόσο σημαντικό ώστε να αμελούμε τα πάντα γύρω μας και να προχωράμε φορώντας παρωπίδες, κοιτώντας μόνο αυτό το πολυπόθητο γεγονός. Θα είμαστε τόσο αφοσιωμένοι που ούτε θα σκεφτόμαστε κάτι άλλο. Και στο τέλος τι θα έχουμε καταφέρει; Να αποκτήσουμε, κατορθώσουμε ναι μεν αυτό το μεμονωμένο γεγονός, αλλά να έχουμε χάσει πολλά άλλα. Και στο κάτω κάτω, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι κάτι αξίζει τόσο πολύ;<br /><br />Ποιο είναι το νόημα όλων αυτών; Μα πολύ απλά ότι με το να μένουμε κολλημένοι στο οτιδήποτε, είτε είναι παρελθόν, είτε είναι παρόν, είτε είναι μέλλον, αφήνουμε τον καιρό να περνάει δίπλα μας και εμάς να χάνουμε στιγμές. Γιατί τι είναι τελικά η ζωή μας; Ένα τεράστιο σύνολο στιγμών. Τίποτα δεν είναι τόσο άξιο ώστε να αφήνουμε τη ζωή μας να περνάει ανεκμετάλλευτη γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να ξέρουμε αν την αμέσως επόμενη στιγμή θα έχουμε την πολυτέλεια μιας τέτοιας εμπειρίας. Από τότε που πρωτοανοίξαμε τα μάτια μας σε αυτόν τον κόσμο ξεκινήσαμε ένα ταξίδι, εντελώς διαφορετικό για τον καθένα. Και έχω να πω το παρακάτω: Να μην προσκολλάσαι σε τίποτα. Ούτε στις ώρες ευφορίας, ούτε στις ατελείωτες μέρες που όλα μοιάζουν δύσκολα. Αργά ή γρήγορα το ταξίδι σου θα τελειώσει! Να ζεις την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή σα να είναι η τελευταία γιατί κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το αύριο, για το μετά.<br /><br />Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο “Ο Αλχημιστής” του Paulo Coelho:<br />“ Γιατί δε ζω ούτε στο παρελθόν μου ούτε στο μέλλον μου. Έχω μόνο το παρόν, αυτό μ’ ενδιαφέρει. Αν μπορείς να μείνεις πάντα στο παρόν, θα είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Θα καταλάβεις ότι στην έρημο υπάρχει ζωή, ότι ο ουρανός έχει αστέρια και ότι οι πολεμιστές πολεμούν γιατί αυτό είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Η ζωή είναι μια γιορτή, ένα μεγάλο πανηγύρι, γιατί είναι πάντα και μόνο η στιγμή που ζούμε.”<br /><br />Carpe Diem λοιπόν!</span></div>ΦΑΝΗhttp://www.blogger.com/profile/06405712678619145902noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7024098066296535207.post-4672423939337204162008-11-23T14:08:00.000-08:002008-11-23T14:25:26.410-08:00Οι Άγγελοι Στη Γη...!<div align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;">Διαβάζοντας τον τίτλο ίσως σκεφτείτε ότι πρόκειται να γράψω για Αγγέλους που κατεβαίνουν από τον ουρανό για να μας προστατέψουν. Λοιπόν, όχι… Δε θα μιλήσω καν για εκείνους γιατί πολύ απλά δε ξέρω καν αν υφίστανται.<br /><br />Από τότε που ήμασταν μικροί μας λέγανε πως πάντα έχουμε δίπλα μας έναν Άγγελο που μας φυλάει. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβα ότι υπάρχει ακόμα ένα “είδος” Αγγέλων οι οποίοι όμως δεν έχουν καμία θεϊκή υπόσταση, δεν πετάνε ούτε είναι ντυμένοι στα λευκά. Αντιθέτως, είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι όπως ακριβώς είμαστε κι εμείς.<br /><br />Τι θέλω να πω με αυτό; Πολύ απλά ότι για τον καθένα μας κάποιος ο οποίος μας έχει βοηθήσει ακριβώς τη χρονική στιγμή που χρειαζόμασταν βοήθεια, μας έχει ακούσει ακριβώς τότε που χρειαζόμασταν κάποιον να μας ακούσει, μας έχει μιλήσει όταν χρειαζόμασταν μια γνώμη. Τότε εμείς σκεφτήκαμε πως είτε ότι ήταν σύμπτωση είτε ότι είναι ένας πολύ καλός φίλος και ότι αυτές οι ενέργειες είναι αυτονόητες αφού είναι “καταγεγραμμένες” στους άγραφους κανόνες της φιλίας.<br /><br />Αυτό σκεφτόμουνα κι εγώ μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ήταν πολλές οι συμπτώσεις. Δόξα το Θεό στις πιο κρίσιμες στιγμές της ζωής μου, στις πιο δύσκολες, πάντα μέχρι τώρα ξαφνικά βρισκόταν κάποιο άτομο δίπλα μου, από το πουθενά. Εκεί είναι που σκέφτεσαι ότι τελικά δεν είναι όλα τυχαία-αν και για μένα τίποτα απολύτως δεν είναι τυχαίο. Αυτά τα άτομα για τον καθένα μας είναι πολύ σημαντικά. Δυσκολευόμαστε πολύ να τα διακρίνουμε και ακόμα περισσότερο γιατί στις μέρες μας η δυσπιστία και η καχυποψία βρίσκονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Παρά όλα αυτά όμως, αν το σκεφτούμε, όλοι λίγο πολύ είχαμε έστω και μία τέτοια εμπειρία.<br /><br />Για παράδειγμα, κάποια στιγμή αν δεν είχαμε κάποιο συγκεκριμένο άτομο στη ζωή μας, θα ήμασταν μόνοι μας και δε θα είχαμε κανένα να μιλήσουμε (για εκείνη τη χρονική περίοδο). Ή επίσης βρέθηκε μια φορά κάποιος ο οποίος μας έκανε κάποιες υποδείξεις, τις οποίες εμείς τελικά ακολουθήσαμε-έστω και σε κάποιο βαθμό-κάτι που αν δεν είχαμε κάνει δε θα ήμασταν αυτοί που είμαστε σήμερα. Ε, ήδη δεν έχετε κάποιο άτομο στο μυαλό σας;<br />Όλοι οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας είτε για κάποιο λόγο, είτε για ορισμένο χρόνο, είτε για πάντα. Το ίδιο και οι “Άγγελοι”, αφού στο κάτω κάτω κι εκείνοι άνθρωποι είναι με πάθη κι ελαττώματα όπως εμείς. Αυτό λοιπόν πρέπει να το γνωρίζουμε για να ξέρουμε και πώς να φερθούμε στον καθένα. Δε σημαίνει ότι θα μείνει για πάντα δίπλα μας ή ότι δε θα μας απογοητεύσει. Πρέπει πάντα να τα περιμένουμε όλα από όλους. Ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό.<br /><br />Αρχικά λοιπόν, όταν κάποιος έρχεται στη ζωή μας για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, συνήθως είναι για να μας βοηθήσει σε μια ανάγκη που ίσως έχουμε εκφράσει. Είναι εκεί για να μας καθοδηγήσει ή να μας υποστηρίξει φυσικά, ψυχικά, συναισθηματικά ή πνευματικά. Στο μυαλό μας φαντάζει θεόσταλτος (και ίσως είναι για όσους πιστεύουν). Κι αυτό γιατί είναι εκεί ακριβώς τη στιγμή που τον χρειαζόμασταν. Σε αυτή όμως την περίπτωση, του ανθρώπου που μπήκε στη ζωή μας για κάποιο λόγο, μετά από καιρό, χωρίς να κάνουμε απαραίτητα κάτι ή σε κάποια περίεργη στιγμή θα μπει τέλος σε αυτή τη σχέση. Η ανάγκη μας θα έχει βρει ανταπόκριση και θα έχει έρθει η ώρα να προχωρήσουμε.<br /><br />Τώρα, αν κάποιος είναι στη ζωή μας για ορισμένο χρόνο σημαίνει ότι ήρθε η ώρα να ωριμάσουμε, να μοιραστούμε και να μάθουμε. Αυτός ο άνθρωπος θα μας μάθει να κάνουμε πράγματα που δεν κάναμε ως τώρα και σίγουρα η παρουσία του θα μας χαροποιήσει πάρα πολύ. Παρόλο που θα είναι στη ζωή μας για ορισμένο χρονικό διάστημα, το έργο του θα είναι σπουδαίο και ό,τι θα μας έχει μάθει θα είναι μάθημα ζωής και ποτέ ξανά δε θα είμαστε οι ίδιοι. Η επιρροή του επάνω μας θα είναι τόσο έντονη (με την καλή έννοια) που δε θα ξεχάσουμε ποτέ ούτε εκείνον, ούτε ό,τι μας υπέδειξε. Χάρη σε εκείνον θα έχουμε ωριμάσει και θα έχουμε διαμορφώσει ένα σωστό χαρακτήρα κάτι που δε θα είχε γίνει αν δεν ήταν εκείνος. Γι’ αυτό και στη θύμησή του η μοναδική πιθανή αντίδρασή μας θα είναι ένα απαλό και ζεστό χαμόγελο και ίσως αρκετές φορές να νοσταλγήσουμε το χρόνο που περάσαμε μαζί του, αλλά δυστυχώς (ή ευτυχώς), ο άνθρωπος αυτός ήταν μόνο για έναν συγκεκριμένο χρόνο κοντά μας. Ήταν μόνο για κάποιον ορισμένο χρόνο.<br /><br />Τέλος, όταν κάποιος είναι στη ζωή μας για πάντα, μας δίνει κι εκείνος μαθήματα ζωής αλλά με τη διαφορά ότι αυτό το άτομο είναι πάντα εκεί να μας διορθώσει ή να μας ξαναβάλει στον δρόμο μας όταν για τον οποιονδήποτε λόγο έχουμε παραστρατήσει. Αυτός ο άνθρωπος θα μας διδάξει αυτά πάνω στα οποία θα χτίσουμε στερεά θεμέλια, συναισθηματικά και μη. Και συνήθως εκείνος είναι που έχει τη μεγαλύτερη επιρροή σε εμάς, με το σκεπτικό ότι είναι συνεχώς γύρω μας με το αποτέλεσμα να έχουμε συχνά, αν όχι συνέχεια, τη γνώμη του, την οποία ανέκαθεν απολαμβάναμε να ακολουθούμε. Μάλιστα κάτι τέτοιο μας έκανε να νιώθουμε σίγουροι ότι κάνουμε το σωστό για εμάς, κάτι που είναι πολύ σημαντικό.<br /><br />Μετά λοιπόν από αυτές τις τρεις περιπτώσεις “Αγγέλων” –ανθρώπων-φίλων στη ζωή μας νομίζω ότι έχετε καταλάβει καλύτερα αυτό που προσπαθώ να πω. Λένε ότι η αγάπη είναι τυφλή, αλλά πιστεύω επίσης πέρα από αυτό ότι η φιλία, σαν υπόσταση, είναι διαισθητική. Γνωρίζοντας κάποιον, το νιώθεις αν θα μπορέσεις να πορευτείς μαζί του. Όχι απαραίτητα από την αρχή, αλλά γρήγορα έχεις κάποια πολύ έντονα συναισθήματα συμπάθειας, τα οποία συνήθως προμηνύουν μια φιλία, είτε δυνατή, είτε όχι.<br /><br />Σε αυτό το σημείο θα μου επιτρέψετε να δηλώσω ότι αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο εξαιρετικά σε τρεις ανθρώπους στη ζωή μου, οι οποίοι μετά από σκέψη και από πολλές “συμπτώσεις”, αποδείχτηκαν περίτρανα οι τρεις Φύλακες Άγγελοι της ζωής μου. Για εσάς τους τρεις, λοιπόν, ανθρώπους είτε είστε εδώ για κάποιο λόγο, είτε για κάποιο χρόνο, είτε για μια ζωή, κάτι που θα μάθω όταν και αν έρθει η στιγμή να χωριστούν οριστικά οι δρόμοι μας, σας ευχαριστώ που μου δώσατε και που συνεχίζεται να μου δίνετε την ευκαιρία αυτής της εμπειρίας.<br /><br />Σας ευχαριστώ που εξαιτίας της διαφορετικότητάς σας ο κάθε ένας από εσάς μου έχει δώσει εντελώς διαφορετικά μαθήματα και υποδεικνύει και από ένα διαφορετικό κομμάτι του εαυτού μου, βοηθώντας με τελικά με αυτόν τον τρόπο να τον γνωρίσω και να κατανοήσω το τι είναι για μένα και τι όχι. Σας ευχαριστώ που δίπλα σας βλέπω όριά μου, τις δυνατότητες μου. Μου δίνετε την ευκαιρία να αναγνωρίσω το τι είμαι διατεθειμένη να κάνω. Σας ευχαριστώ που χάρη σε εσάς αναγνωρίζω τις δυνάμεις μου. Με λίγα λόγια σςς ευχαριστώ που είστε μέρος της ζωής μου και για όσο κι αν είστε ακόμα εδώ, θέλω να ξέρετε πως δε θα σας ξεχάσω ποτέ ούτε θα μετανιώσω για ό,τι έκανα μαζί σας ή ακόμα και για σας. Αν φύγετε αύριο θα σας θυμάμαι με ευχαρίστηση κα αγάπη και θα εύχομαι να μπορούσα να σας έχω λίγο ακόμα. Εύχομαι να σας έχω δώσει να καταλάβετε, τον καθένα ξεχωριστά, το πόσο σημαντικοί είστε για μένα και το πόσο σας αγαπάω. Σας ευχαριστώ. Δε θα σας ξεχάσω ποτέ.<br /><br />Για να κλείσω, απλά θα σας πω το παρακάτω και να το θυμάστε: Οι Άγγελοι είναι εδώ, δίπλα μας, μέσα μας. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι απλά να πιστέψουμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι, ναι, χρειαζόμαστε βοήθεια και να μάθουμε να δίνουμε ευκαιρίες στους ανθρώπους γιατί μόνο τότε θα μάθουμε τι έχουν να μας πουν. Και πού ξέρουμε, ίσως αυτό που θα μας πουν να μας βοηθήσει τόσο στη ζωή μας όσο δεν είχαμε φανταστεί. Ας τους ακούσουμε λοιπόν…!<br /></div></span>ΦΑΝΗhttp://www.blogger.com/profile/06405712678619145902noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7024098066296535207.post-76532967859245442432008-11-16T12:59:00.000-08:002008-11-23T14:23:47.227-08:00Η Σημαντικότητα Των Ανθρώπων Στη Ζωή Μας..<div align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;">Κατά τη διάρκεια της ζωής μας, από τη μέρα που θα γεννηθούμε μέχρι το τέλος, συναντάμε πάρα πολλούς ανθρώπους. Ξεκινώντας από την οικογένειά μας, τους συμμαθητές, καθηγητές, συμφοιτητές, συναδέλφους αργότερα ή απλά κοινούς φίλους. Από όλους αυτούς καλούμαστε να “διαλέξουμε” ποιους θα κρατήσουμε κοντά μας, ποιους θα αποστασιοποιήσουμε και από όλους αυτούς ποιοι είναι εκείνοι που πραγματικά χρειαζόμαστε. Φυσικά το αν θα τους χρειαστούμε, όχι με την κοινή έννοια, αλλά ουσιαστικά, συναισθηματικά, δεν θα το διαλέξουμε ακριβώς, απλά θα το νοιώσουμε. Ότι δηλαδή αυτός ο άνθρωπος, για μας, δεν είναι όπως όλοι οι άλλοι.<br /><br />Ξεκινώντας από την οικογένεια, είναι συνήθως οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μας. Μας αγαπούν αναμφισβήτητα και το μόνο που θέλουν ,είναι το καλό μας (δε θα επεκταθώ σε εξαιρέσεις). Από τη μέρα που ανοίγουμε τα μάτια μας προσπαθούν απλά να μας προστατέψουν, να μας βοηθήσουν στην πορεία μας, όπως εκείνοι μπορούν καλύτερα, και να μας δείξουν ένα σωστό δρόμο να πορευτούμε στην υπόλοιπη ζωή μας. Ό,τι κι αν κάνουμε εμείς, δε θα σταματήσουν ποτέ να μας αγαπούν (με το δικό τους τρόπο). Αυτοί οι άνθρωποι θα είναι πραγματικά πάντα εκεί, πρόθυμοι να μας ακούσουν και να μας βοηθήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.<br /><br />Μεγαλώνοντας όμως, ως κοινωνικά όντα, έχουμε ανάγκη και από άλλους ανθρώπους, εκτός οικογενειακού κύκλου, για να πορευτούμε. Από τη νηπιακή ακόμα ηλικία, ξεκινάμε να αποκτάμε φίλους και να έχουμε, αρχικά μια πρώιμη και χωρίς πείρα κρίση για το ποιους θα πλησιάσουμε και θα τους θεωρήσουμε φίλους, όπως συνηθίζουμε να τους αποκαλούμε. Φυσικά στις μικρές ηλικίες αυτά τα πρόσωπα αλλάζουν πολύ γρήγορα κι αυτό γιατί πολύ απλά δεν ξέρουμε ποιος μας ταιριάζει και βασικά σε εκείνη τη φάση της ζωής μας δεν μας ενδιαφέρει, δεν το σκεφτόμαστε καν. Στην εφηβεία αρχίζουμε να γνωρίζουμε πιο ουσιαστικά ανθρώπους που ίσως και να πορευτούμε μαζί τους για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.<br /><br />Μαζί με όλους αυτούς μαθαίνουμε και διαμορφώνουμε το “είναι” μας. Αποκτούμε εμπειρίες και πλέον γνωρίζουμε όλο ένα και καλύτερα με ποιους ταιριάζουμε και με ποιους όχι. Φυσικά και κάνουμε λάθη τα οποία αν δεν οφείλονται σε άγνοια, θα οφείλονται στο ότι για ένα μεγάλο διάστημα μεταξύ παιδικής ηλικίας και ωριμότητας αλλάζουμε σε πολύ γρήγορους ρυθμούς, οπότε και αναζητάμε διαφορετικά πράγματα.<br /><br />Σημαντικό ρόλο στη ζωή μας και στη διάπλαση του χαρακτήρα μας παίζουν και κάποιοι καθηγητές, δάσκαλοι ή γενικά κάποιοι μεγαλύτεροι και εμπειρότεροι συνήθως άνθρωποι με τους οποίους τυχαίνει κάποια στιγμή να συναναστραφούμε. Όσο αφορά τους καθηγητές, πολλοί από αυτούς πέρα από τα μαθήματα προσπαθούν να μας δώσουν κάποιες περαιτέρω κατευθυντήριες “οδηγείς” για το τι είναι σωστό ή λάθος. Εκείνοι είναι και οι καθηγητές που θυμόμαστε για όλη μας τη ζωή. Πολλές φορές ακόμα, τυχαίνει να γίνει κάτι και να τους ανακαλέσουμε, επιβεβαιώνοντας ό,τι μας είχαν πει - διδάξει. Και με αυτόν τον τρόπο κατανοούμε και εμείς οι ίδιοι καλύτερα τη ζωή αφού μπροστά στα μάτια μας αποδεικνύονται κάποιες θεωρίες τις οποίες εμείς, δικαιολογημένα, δεν αντιλαμβανόμασταν. Είναι ο καλύτερος τρόπος εκμάθησης. Με τον ίδιο τρόπο, ακόμα και αν δεν είναι δάσκαλος ο άνθρωπος αυτός, και οι υπόλοιποι μπορούν να λειτουργήσουν τόσο έντονα, έστω και υποσυνείδητα, που να καθορίσουν εν μέρει, ένα κομμάτι του χαρακτήρα μας και της προσωπικότητάς μας.<br /><br />Τέλος, το σημαντικότερο λόγο στη ζωή μας, όχι για όλους μας βέβαια, έχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι για κάποιο ανεξήγητο ακόμα και μας λόγο, μας είναι απαραίτητοι, έστω και μόνο στη θύμηση τους. Είναι κάποια άτομα που μας εμπνέουν και μαζί τους βρίσκουμε λόγο και κίνητρο να προχωρήσουμε και να κάνουμε πράγματα που θα είναι καλά για μας τους ίδιους. Τέτοιοι άνθρωποι ίσως ακόμα να λειτουργήσουν και ως πρότυπα για τη ζωή μας. Σε μικρότερες ειδικά ηλικίες, κάτι τέτοιο είναι αρκετά σύνηθες.<br /><br />Στη συνέχεια όμως, αν διαπιστώσουμε ότι, ναι, τελικά κάποιος είναι όντως το πρότυπό μας, πρέπει να προσέξουμε αρκετά το σημείο όπου μπερδεύουμε και ταυτίζουμε τον όρο “πρότυπο” με την αντιγραφή. Το σωστό σε μια τέτοια περίπτωση είναι απλά να προσπαθήσουμε να “πάρουμε” μόνο τα θετικά χαρακτηριστικά του όποιου ατόμου. Αλλά και πάλι ό,τι κι αν υιοθετήσουμε θα είναι σωστό να το προσαρμόσουμε στον δικό μας χαρακτήρα γιατί σίγουρα διαφέρουμε από τον οποιονδήποτε γύρω μας. Κάθε πρότυπο είναι και ένα κελί.Πρέπει, λοιπόν, να είμαστε πολύ προσεκτικοί πώς θα προσαρμόσουμε το οποιοδήποτε στοιχείο σε εμάς. Ούτως ή άλλως η έννοια του προτύπου είναι να εξελιχθούμε σε κάτι καλύτερο από εκείνο, απλά μας βοηθάει στο να έχουμε κάποια παραπάνω κίνητρα για βελτίωση. Αυτός είναι και ο νόμος της εξέλιξης. Ο καθένας είναι αναμενόμενο να γίνει καλύτερος από τον προηγούμενό του. Έτσι έχουμε επιτύχει το οτιδήποτε στην ανθρωπότητα-κάποιοι συνέχισαν κάτι που άρχισαν κάποιοι άλλοι, το τελειοποίησαν και ακόμα μέχρι σήμερα εξελήσεται. Έτσι κι εμείς πρέπει να γίνουμε μια νέα εικόνα και όχι απλά το είδωλο κάποιου άλλου στον καθρέφτη, το οποίο όμως θα είναι λανθασμένο, αφού δεν μπορούμε να γίνουμε κάποιος άλλος. Ο καθένας μας είναι μοναδικός.<br /><br />Συνήθως στη ζωή μας αλλάζουμε διάφορα πρότυπα. Κάποια στιγμή, όμως, θα παρατηρήσουμε ότι κάποιο ή και κάποια άτομα είναι μόνιμα το “σημείο αναφοράς” μας. Τότε θα ξέρουμε ότι αυτό το άτομο είναι και από τα πιο σημαντικά στη ζωή μας και ότι σχεδόν πάντα θα προσπαθούμε να έχουμε επαφές και οτιδήποτε μαθαίνουμε από αυτό το άτομο θα το δεχόμαστε σαν μάθημα ζωής-έχοντας βέβαια μετά τη δυνατότητα να το κατανοήσουμε καλύτερα και να το εφαρμόσουμε σε εμάς.<br /><br />Είναι αυτονόητο πως καθένας μας αντιλαμβάνεται, βιώνει και χειρίζεται αυτό το θέμα εντελώς διαφορετικά. Δηλαδή αυτή η κατάσταση είναι κοινή για τους περισσότερους ανθρώπους, αλλά με κάποια αόρατα όρια. Σε κάποιον, λοιπόν, μπορεί να εκφράζεται πιο έντονα και να παρεξηγείται από τους γύρω του, αφού δεν μπορούν να το κατανοήσουν και το κατακρίνουν-χώρια ότι σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να είναι και ζήλια. Το για ποιο λόγο είναι πιο έντονο ούτε ο ίδιος δεν το γνωρίζει, όπως επίσης δεν μπορεί να το εξηγήσει. Αλλά δεν έχει σημασία το τι λένε οι άλλοι, ούτε χρειάζεται να απολογηθεί σε κανέναν γιατί πολύ απλά έτσι νιώθει. Κανείς δεν μπορεί να μας κατηγορήσει για τα συναισθήματά μας, ούτε μπορεί να τα ελέγξει. Νιώθουμε ό,τι νιώθουμε γιατί έτσι είναι και σπάνια αλλάζει. Ναι, μεν μπορεί να κάνει και να λέει πράγματα τα οποία να αγγίζουν την υπερβολή, αλλά όπως κι αν φαίνεται στους άλλους, αυτός έτσι νιώθει για τον οποιονδήποτε λόγο και δεν έχει κανένα λόγο να το κρύψει. Στο κάτω κάτω εκείνος ξέρει πως ό,τι κι αν κάνει θα είναι προς όφελος του-έστω και ψυχικά-μόνο για εκείνον και για κανέναν άλλο. Τα όποια συναισθήματά μας είναι εκεί για να συνεχίσουμε να ζούμε όπως εμείς θέλουμε και νιώθουμε. Μένουν, μεταβάλλονται ή και εξαφανίζονται μόνο αν εμείς το επιλέξουμε. Είμαστε για εμάς. Στο τέλος της ημέρας θα μιλήσουμε μόνο με τον εαυτό μας και με κανέναν από εκείνους εκεί έξω.<br /><br />Για να ανακεφαλαιώσω, όλοι όσοι συναντάμε στην πορεία της ζωής μας παίζουν κάποιο ρόλο στην εξέλιξή μας, είτε σημαντικό είτε όχι και τόσο. Ακόμα και εκείνοι που χάσαμε, διώξαμε, έφυγαν, μας πλήγωσαν, μας πρόδωσαν και τόσα άλλα. Απλά πρέπει να μάθουμε να κρίνουμε σωστά τι μπορούμε να αποκομίσουμε από τον καθένα και το μέχρι το που μπορεί να φτάσει ο καθένας, για να μην βρισκόμαστε εκτεθειμένοι απέναντι στους άλλους είτε από αμέλεια ή ενθουσιασμό. Ας μάθουμε να “ζυγίζουμε” σωστά τους ανθρώπους και να τους εκτιμάμε όλους χωρίς να τους υποβαθμίζουμε αλλά και χωρίς να τους υπερτιμούμε. Όλοι έχουν κάτι να μας μάθουν.</span></div>ΦΑΝΗhttp://www.blogger.com/profile/06405712678619145902noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7024098066296535207.post-7652931571696835302008-08-18T17:25:00.000-07:002008-08-20T14:09:10.991-07:00Όχι Δέσμευση...Απλά Καλή Μεταχείρηση<div align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;">Κάπου διάβασα το παρακάτω: "Έτσι είναι οι άνθρωποι: αν προσπαθήσεις να τους δεσμεύσεις με οποιονδήποτε τρόπο, αντιδρούν. Αν όμως φανείς καλός μαζί τους, θα μείνουν για πάντα δίπλα σου".</span></div><div align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;">Άνθρωποι. Τόσο περίεργα πλάσματα. Από τη φύση μας θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι και να μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε χωρίς να μας περιορίζει τίποτα και κανένας, Αν λοιπόν προσπαθήσει κάποιος, έστω και υποσυνείδητα, να μας δεσμεύσει, να μας περιορίσει, να μας ελέγξει με οποιονδήποτε τρόπο, όπως για παράδειγμα μέσα από μια φιλία, μια αγάπη, μέσα από την οικογένεια και με όποιον άλλο τρόπο μπορείτε να φανταστείτε, αργά ή γρήγορα αναμφίβολα θα αντιδράσουν.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;">Πνιγόμαστε όταν νιώθουμε ότι συνεχώς μας ελέγχουν και προσπαθούν να μας κουμαντάρουν. Η φύση μας είναι να αλλάζουμε παραστάσεις και εμπειρίες και όχι απαραίτητα με τα ίδια άτομα. Αν λοιπόν κάποιος φοβηθεί και προσπαθήσει να μας κρατήσει δίπλα του πεισματικά, για να μη μας χάσει εξαιτίας των άλλων γύρω μας, τότε είναι που θα φύγουμε από αντίδραση και μόνο, και δυστυχώς θα φταίει εκείνος και αν γίνει κάτι τέτοιο δύσκολα θα ξαναγυρνούσαμε. Εννοείται πως στη θέση εκείνη μπορεί να βρεθούμε κι εμείς. Να τρομάξουμε ότι θα χάσουμε κάποιο πολύ σημαντικό πρόσωπο και πάνω στον πανικό μας να γίνουμε ανυπόφοροι και στο τέλος να προκαλέσουμε μόνοι μας εκείνο που τόσο φοβόμασταν. Θέλει ψυχραιμία και αν φοβηθούμε κάτι τέτοιο καλύτερα να το συζητήσουμε!</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:Trebuchet MS;">Αν κάποιος θέλει να μας κρατήσει κάποιον για όσο το δυνατόν περισσότερο δίπλα του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα υπάρχει συνεχής επικοινωνία, θα πρέπει να μας αφήσει ελεύθερους να κάνουμε τις επιλογές μας. Είναι πάρα πολύ σημαντικό για την ψυχολογία μας το να ξέρουμε ότι ανά πάσα στιγμή έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε ό,τι θέλουμε και να πάρουμε την όποια πρωτοβουλία, ακόμα και αν αποδειχθεί λανθασμένη. Είναι πολύ σημαντικό το να ξέρουμε, να νιώθουμε ότι είμαστε ελεύθεροι. Τότε δρούμε όπως ακριβώς νιώθουμε, χωρίς καμία αντίδραση! Αρκεί απλά κάποιος να είναι καλός και κατανοητικός μαζί μας. Να μας δείξει πως μπορούμε να βασιζόμαστε πάνω του, στην όποια σχέση κι αν έχει μαζί μας, ότι έχουμε την αγάπη του, την υποστήριξή του ανά πάσα στιγμή και κατάσταση. Με αυτόν τον τρόπο θα μας κρατήσει, αν όχι για πάντα, για πολύ καιρό κοντά του. Απλά χρειαζόμαστε σωστή μεταχείριση.</span></div>ΦΑΝΗhttp://www.blogger.com/profile/06405712678619145902noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7024098066296535207.post-67892683606665282372008-08-18T07:47:00.000-07:002008-08-18T18:18:44.580-07:00Δώσε Σημασία Στην Κάθε Στιγμή...Μπορεί Να Σου Αλλάξει Τη Ζωή<div align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;">Έχουμε σκεφτεί ποτέ πως αν δεν είχαμε κάνει κάτι στο παρελθόν πόσα πράγματα και γεγονότα τα οποία ακολούθησαν δε θα είχαν σημβεί; Για παράδειγμα πείτε ότι πάμε κάπου και γνωρίζουμε κάποιο άτομο με το οποίο τελίκα στη συνέχεια κάνουμε πολύ καλή παρέα. Αν δεν είχαμε πάει ισως να μη το γνωρίζαμε ποτέ και από εκεί και πέρα όλη μας η ζωή θα χαρακτηριζόταν από εντελώς διαφορέτικα γεγονότα και εμπειρίες!</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Απλά πράγματα στα οποία τελικά δε δίνουμε μια δεύτερη σκέψη αλλά είναι πολύ μεγάλης σημασίας. Σε αυτό το σημείο θα παραθέσω δύο προσωπικές εμπειρίες. Αρχικά πριν περίπου πέντε χρόνια, στη δευτέρα γυμνασίου, βρέθηκε στο δρόμο μου μια καθηγήτρια αγγλικών η οποία μου πρότεινε να διαβάσω ένα βιβλίο, "Το Εγχειρίδιο Του Πολεμιστή Του Φωτός"του Paulo Coelho. Από τότε ξεκίνησα να διαβάζω γενικά λογοτεχνικά βιβλία, αρχικά όχι γιατί απαραίτητα μου άρεσε, αλλά γιατί μου το είχε πει εκείνη, και την είχα πολύ ψηλά. Τελικά όμως μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας, συνειδητοποίησα ότι μου αρέσει πραγματικά και όχι μόνο να διαβάζω αλλά και να γράφω. Αν δεν ήταν εκείνη λοιπόν αυτή τη στιγμή η ζωή μου και σίγουρα κι εγώ η ίδια ως χαρακτήρας θα ήταν εντελώς διαφορετικά (και γενικά αν δεν είχα συναντήσει το συγκεκριμέμο άτομο δε θα ήμουν αυτό που είμαι). Ακόμα ένα παράδειγμα είναι ότι στη Β' λυκείου αποφάσισα να αλλάξω σχολείο. Εκεί όπως είναι φυσικο γνώρισα πολλά άτομα με τα οποία βρίσκομαι μέχρι σήμερα, και το σπουδαιότερο, ότι ανάμεσα σε αυτά τα άτομα είναι και ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος για μένα (από τους σημαντικότερους θα έλεγα) με τον οποίο έχω περάσει πάρα πολλά και σίγουρα είναι μια σχέση την οπία θα θυμάμαι πάντα και θα χαμογελάω. Και όλα αυτά γιατί αποφάσισα να αλλάξω σχολείο. </span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;"></span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Και μόνο από το τελευταίο παράδειγμα, αν δεν είχα πάρει εκείνη την απόφαση, τα τρία περίπου τελευταία χρόνια της ζωής μου θα ήταν εντελώς διαφορετικά. Με λίγα λόγια, οτιδήποτε κάνουμε ή και ακόμα, για κάποιο λόγο, δεν κάνουμε μεταμορφώνει κάθε δευτερόλεπτο τη ζωή μας! Ας μην υποτιμάμε λοιπόν κανένα γεγονός. Όλα, τα πάντα, είναι άκρως σημαντικά και καθοριστηκά.</span><br /><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span><br /><span style="font-family:Trebuchet MS;">Πόσες φορές στη ζωή μας δεν έχει περάσει εκείνη η σκέψη που λέει ότι αν είχαμε ή δεν είχαμε κάνει κάτι τώρα θα ήμασταν σε ευνοϊκότερη θέση; Βέβαια, δεν πρέπει, και δεν έχει και νόημα, να μετανιώνουμε για τίποτα. Ό,τι έγινε, πάει, έγινε και στο κάτω κάτω έγινε γιατί εκείνη την χρονική στιγμή θεωρήσαμε εκείνη την επιλογή ως την πιο σωστή.Ούτως ή άλλως τίποτα δε γίνεται τυχαία. Όλα έχουν κάποιο λόγο που σημβαίνουν! Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Αλλά ας το σκεφτούμε για λίγο κάπως διαφορετικά. Πού ξέρουμε εμείς ότι αν είχαμε κάνει κάτι που τελίκα αποφύγαμε ή και το αντίθετο τα πράγματα θα ήταν καλύτερα; Μπορει, όντως, ναι, να ήταν καλύτερα, αλλά με την ίδια λογική θα μπορούσαν να είναι και πολύ χειρότερα. Δεν μπορούμε να οργανώσουμε εμείς το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, οπότε ας σταματήσουμε να εξετάζουμε τα όποια διαφαρετικά ενδεχόμενα, δεν κερδίζουμε κάτι. Αντί αυτού, ας αρχίσουμε να ζούμε και να δρούμε στο σήμερα, στο τώρα όπου μπορούμε από εδώ και πέρα να είμαστε πιο προσεκτικοί και να κάνουμε νέες, σωστές επιλογές αλλά ακόμα και νέες λάθος. Τώρα αν δεν είμαστε ικανοποιημένοι από μια ήδη υπάρχουσα κατάσταση, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε αντί να κλαιγόμαστε, είναι να πιστέψουμε στις ικανότητες και τις δυνάμεις μας και, πάνω από όλα, στον ίδιο μας τον εαυτό και στο τέλος θα καταφέρουμε, αν όχι να εξιδανικεύσουμε την όποια κατάσταση, σίγουρα να την κάνουμε καλύτερη απ'ό,τι ήδη είναι...</span></div>ΦΑΝΗhttp://www.blogger.com/profile/06405712678619145902noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7024098066296535207.post-4452087805271057232008-08-17T18:52:00.001-07:002008-08-18T16:10:31.155-07:00Η Βαθύτερη Σημασία των Πραγμάτων<div align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;">Τίποτα στη ζωή δεν είναι άσκοπο ή άχρηστο. Τα πάντα γύρω μας έχουν ένα λόγο ύπαρξης. Είτε αυτός είναι σημαντικός, είτε όχι! Τίποτα δε γίνεται τυχαία, ακόμα κι αν έτσι υποστηρίζουμε εμείς, προκειμένου να μπορέσουμε να δικαιολογήσουμε κάποια γεγονότα.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span> </div><div align="justify"><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:Trebuchet MS;">Ακόμα και φορές που θεωρούμε ότι κάτι γίνεται, ή κάνουμε εμείς, τυχαία, ή γιατί έτσι πρέπει να γίνει, είναι λάθος! Ας πάρουμε για περάδειγμα κάποιες κινήσεις που κάνουμε και αρχικά φαίνεται ότι τις κάνουμε για τους γύρω μας. Ποτέ κάτι που κάνουμε δεν έχει αντίκτυπο μόνο στους άλλους! Κατά βάθος κερδίζουμε και εμείς κάτι. Σίγουρα ικανοποιούμε και κάποια δική μας ανάγκη ή έμμεσα το κάνουμε για να αποκομίσουμε κάτι ή ακόμα και για να αποφύγουμε κάποια κατάσταση. Τίποτα δε γίναται έτσι απλά για να γίνει.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span> </div><div align="justify"><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:Trebuchet MS;">Κανένας δεν ανάβει το λυχνάρι για να το κρύψει πίσω από την πόρτα-σκοπός του φωτός είναι να φωτίσει τον κόσμο γύρω του. Έτσι ακριβώς κι εμείς δε θα αγοράζαμε ένα δωρο για να το κρατήσουμε για εμάς ή για να το κλείσουμε σε ενα ντουλάπι: θα το αγοράζαμε για να δώσουμε χαρά σε κάποιον που αγαπάμε ή εστω σε κάποιον που το χρειάζεται. Αν κοιτάξουμε όμως λίγο πιο βαθυά, δε δίνουμε χαρά μόνο στον παραλήπτη. Ικανοποιούμε και ένα δικό μας κομμάτι. Γιατί με το να δώσουμε ένα δώρο σε κάποιον, ουσιαστικά θέλουμε να του αποδείξουμε την αγάπη μας και ίσως τελικά αυτό να έχουμε περισσότερο ανάγκη: την επιβεβαίωση που δίνουμε στον άλλο και την επιβεβαίωση που έμμεσα τον παροτρίνουμε να μας δώσει. Ακόμα μπορεί απλά να θέλουμε να λάβουμε ένα χαμόγελο. Άρα, όπως προανέφερα, δεν κάνουμε τίποτα τυχαία ή άσκοπα.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span> </div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><div align="justify"><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:Trebuchet MS;">Με τον ίδιο συλλογισμό όλα έχουν ένα λόγο ύπαρξης και λειτουργίας. Το σημαντικό όμως είναι να το γνωρίζουμε συνειδητά και να μην υποβαθμίζουμε τίποτα γύρω μας. Στο κάτω κάτω, σκεφτήκαμε ποτέ τη ζωή μας χωρίς όλα αυτά τα μικροπράγματα, τις λεπτομέριες και τις ασήμαντες, επιφανειακά, καταστάσεις που μας κατακλείουν καθημερινά; Ας κάνουμε μια προσπάθεια...Μόνο τότε θα καταλάβουμε τη σημασία και τη σαμαντικότητά τους! Ένα χαμόγελο, ένα τριαντάφυλλο στο κρεβάτι μόλις ξυπνήσουμε, ένα μύνημα από κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, μια γλυκιά καλημέρα, ένα φιλί, ένα τηλεφώνημα, ο καλός βαθμος σε ένα διαγώνισμα, απλά μια ηλιόλουστη μέρα! Τόσο απλά μα τόσο σημαντικά! Όλα γύρω μας είναι μια αλυσίδα που αν σπάσει έστω κα ένας κρίκος τα πάντα από εκεί και μετά θα ήταν εντελώς διαφορετικά! Καιρος να σταματήσουμε να περιμένουμε εν αγωνίως κάτι "μεγάλο" και ας χαλαρώσουμε για να απολαύσουμε όλα αυτά τα "μικροπράγματα"....!</span></div>ΦΑΝΗhttp://www.blogger.com/profile/06405712678619145902noreply@blogger.com0