Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Ευκαιρίες

(Με αφορμή ένα σπίρτο, ένα κερί κι ένα κεραμίδι, μαζί με την καθοδήγηση δασκάλων και με ερέθισμα τα λόγια του Paulo Coelho, παραθέτω το παρακάτω κείμενο, το οποίο και αφιερώνω σε όλους…)

Αν πιστέψουμε στις ικανότητές μας, τότε θα πιστέψουν και οι άλλοι σε αυτές. Αν πιστέψουμε στη νίκη, τότε θα πιστέψει και η νίκη σε εμάς. “Ευκαιρία”. Αλήθεια πώς την αναγνωρίζουμε και πώς πρέπει να κινηθούμε προκειμένου να μη χαθεί; Ίσως αν ρισκάρουμε τα πάντα στο όνομά της και αν απομακρυνθούμε από ό,τι μας προσφέρει ένα κόσμο άνεσης, αν με λίγα λόγια βρούμε το θάρρος να την εκμεταλλευτούμε, θα μας ανταμείψει αντιστοίχως.
Θάρρος; Ναι, πρώτα από όλα χρειάζεται θάρρος για να κάνουμε το οτιδήποτε. Επιμονή και θάρρος. Όπου θάρρος δε σημαίνει απουσία φόβων, αλλά ικανότητα να μην τους επιτρέπουμε να μας παραλύουν. Δεν είναι κάποια στιγμή που όντας απέναντι από κάτι καινούριο, μια νέα ευκαιρία, ένα νέο δρόμο, νιώθουμε ότι είναι ακριβώς αυτό που περιμέναμε και ότι αξίζει να ρισκάρουμε προκειμένου να ζήσουμε μια εμπειρία που όμοιά της δεν έχουμε ξαναζήσει; Πολύ πιθανό εκείνη τη στιγμή να φοβηθούμε, γιατί όλο αυτό φαντάζει τόσο ωραίο μεν, αλλά και τόσο μεγάλο που σκεφτόμαστε ότι δεν είναι για εμάς. Σκεφτόμαστε ότι δεν έχουμε τις απαραίτητες ικανότητες ή ακόμα και να μας πει κάποιος άλλος ότι δεν έχουμε το ταλέντο να ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο. Κατ’ αρχάς, ποτέ δε θα μπορέσουμε να σταθούμε ισάξιοι των περιστάσεων και να γίνουμε μεγάλοι αν είμαστε ικανοί να παρατήσουμε τα όνειρα και τις ευκαιρίες να τα πραγματοποιήσουμε εξ’ αιτίας της γνώμης τρίτων. Κατά δεύτερον, ικανότητες και ταλέντο έχουν όλοι. Χρειάζεται όμως πολύ θάρρος για να τα χρησιμοποιήσεις. Γιατί φοβάσαι; Γιατί φοβάσαι να γίνεις καλύτερος. Μη φοβάσαι. Μπορείς!
Τρέλα. Οι αποφάσεις που παίρνουμε, εκτός από θάρρος απαιτούν και κάποια δόση τρέλας, διαφορετικού επιπέδου ανάλογα την περίσταση και τον άνθρωπο. Όχι της τρέλας που καταστρέφει, αλλά εκείνης που μας οδηγεί στο να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Αν ξέρουμε τι θέλουμε από τη ζωή μας, ή καλύτερα για τη ζωή μας, τότε θα αναγνωρίσουμε αμέσως τις κατάλληλες ευκαιρίες που θα μας βοηθήσουν αν φτάσουμε στην κορυφή. Τη στιγμή εκείνη προσπερνάμε την όποια “υψοφοβία” που μπορεί να μας διακατέχει και τρελοί στα μάτια κάποιων ξεκινάμε την αναρρίχηση, με μόνο σύμμαχο την πίστη στον εαυτό μας. Σ’ αυτό το σημείο το μόνο που πρέπει να γνωρίζουμε και μη το ξεχάσουμε ποτέ είναι ότι οι απογοητεύσεις, οι ήττες, η αποθάρρυνση δεν είναι τίποτα παραπάνω από εργαλεία τα οποία μας δείχνουν το δρόμο.
"Ναι, αλλά πώς θα αναγνωρίσω μία ευκαιρία;" Οι ευκαιρίες είναι σαν μπουκάλια με κρασί, τοποθετημένα μπροστά μας. Εμείς κρατάμε το ανοιχτήρι, εμείς και το ποτήρι. Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να δοκιμάσουμε από όλα. Από κάποια θα πιούμε μια γουλιά, από άλλα ένα ποτήρι και από άλλα ολόκληρο το μπουκάλι. Η ζωή είναι περίπλοκη. Πρέπει να παίρνεις δρόμους και να αφήνεις άλλους. Αν ακολουθώντας ένα μονοπάτι αισθανθείς πως εκεί βρίσκεται το πεπρωμένο σου, φύγε και αναζήτησέ το. Τώρα είναι η στιγμή που περιμέναμε. Αν εκμεταλλευτούμε το παρόν σωστά, τότε και το μέλλον θα είναι καλύτερο. Όταν έχουμε ένα στόχο μπορεί να γίνει καλύτερος ή χειρότερος ανάλογα με το ποιο δρόμο αποφασίζουμε να επιλέξουμε. Προσοχή όμως! Κάποιες ευκαιρίες είναι μοναδικές στη ζωή, άρα ίσως χρειαστεί να βάλουμε και κάποιες προτεραιότητες. Το μέλλον είναι πολύ ιδιότροπο γιατί καθοδηγείται από αποφάσεις που λαμβάνονται εδώ και τώρα.
"Και πώς θα είμαι σίγουρος ότι αυτή είναι η σωστή απόφαση;" Δε χρειάζεται να το γνωρίζουμε απαραίτητα αυτό. Όταν το σκεφτόμαστε περισσότερο από όσο θα έπρεπε, συνήθως χάνουμε τον ενθουσιασμό μας, τρομοκρατούμαστε με τις απαιτήσεις και στο τέλος τα παρατάμε. Κι εδώ είναι που παίρνουν θέση το θάρρος και η τρέλα. Το πρώτο βήμα είναι και το πιο δύσκολο. Ας το επιχειρήσουμε χωρίς να φοβόμαστε μην κάνουμε λάθος. Κανένας δεν είναι αλάνθαστος. "Και αν ο δρόμος σταματήσει να μου προσφέρει νέες συγκινήσεις;" Ακόμα και όταν ο δρόμος δε θα έχει πια τίποτα περισσότερο να μας διδάξει, θα έχουμε ήδη μάθει κάτι πολύ σημαντικό: Πρέπει να ρισκάρουμε!! Αυτό που δίνει νόημα στο ταξίδι μας είναι η περιέργεια, οι προκλήσεις, ο αγώνας με τα ήττες και τις νίκες του. Φέρουμε πάνω μας πληγές, αλλά φέρουμε και στιγμές που ποτέ δε θα είχαν υπάρξει αν δεν είχαμε τολμήσει να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Ο δρόμος και η ευκαιρία μας να τον εξερευνήσουμε είναι ένα μυστήριο που περιμένει εμάς για να βρούμε τη λύση του. Να ανακαλύψουμε τους θησαυρούς του.
Φτερά. Φτερά;! Ναι, φτερά. Τα χρειαζόμαστε γιατί μας οδηγούν στην κορυφή μας και μας ταξιδεύουν σε μέρη όπου ποτέ δε θα μπορούσαμε να φτάσουμε δίχως αυτά. Όλοι γεννιόμαστε με φτερά στην ψυχή μας και από εκεί και πέρα με τη βοήθεια της οικογένειας και των Δασκάλων μας μαθαίνουμε να τα χρησιμοποιούμε. Εκείνοι είναι που μας δίνουν το ερέθισμα, το κίνητρο για να πετάξουμε. Γιατί δεν έχει τόση σημασία τι σε μαθαίνει κάποιος να κάνεις, αλλά το τι σε εμπνέει να ανακαλύψεις. Τα φτερά μας λοιπόν, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να “αρπάξουμε” την ευκαιρία μας. Η κάθε “πτήση” είναι μια νέα και ανεξάρτητη ευκαιρία για περιπέτεια. Και τι νόημα θα είχε η ζωή μας χωρίς περιπέτεια; Στο χέρι μας είναι να τη κάνουμε την καλύτερη.
"Ποιος είμαι εγώ που θα καταφέρω να φτάσω στην κορυφή όπου πριν από εμένα έχει φτάσει κάποιος πολύ πιο ικανός;" Στην πραγματικότητα, οι μεγάλες επαναστάσεις και οι μεγάλοι πρόοδοι έγιναν από ανθρώπους ίδιους με εμάς, με τη μοναδική διαφορά ότι εκείνοι δεν είχαν στο μυαλό τους τέτοιου είδους αμφιβολίες. Είχαν το θάρρος να πάρουν μια σημαντική απόφαση για τη ζωή τους σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή. Εδώ δε μιλάμε για ικανότητες, αλλά για πραγματική θέληση και πίστη στον εαυτό μας. Επίσης δε χρειάζεται απαραίτητα να ακολουθήσουμε το ίδιο μονοπάτι. Μπορούμε να πρωτοτυπήσουμε και να ακολουθήσουμε διαφορετικό δρόμο. Αλλά ακόμα και αν αποφασίσουμε να πάμε από τον ήδη χαραγμένο δρόμο, μπορούμε να εκμεταλλευτούμε το γεγονός ότι μπορούμε να μάθουμε από εκείνους που πέρασαν νωρίτερα από το ίδιο σημείο. Να χρησιμοποιήσουμε τα σημάδια που αφήσανε για να διευκολυνθούμε και να κερδίσουμε χρόνο. Δεν είναι ντροπή, Δε χρειάζεται να μετακινούμε όρη για να αποδείξουμε ότι είμαστε ικανοί. Δε χρειάζεται να μας ανησυχεί το ότι πρέπει να προσπαθήσουμε ούτε ότι δεν πάνε πάντα όλα κατ’ ευχήν. Όταν μάλιστα αρχίζουν να πηγαίνουν όλα καλά είναι ακριβώς η στιγμή που πρέπει να προσέξουμε περισσότερο. Τη γαλήνη πριν την καταιγίδα. Αν και προτού συμβεί το οποιοδήποτε κακό, η ζωή μας προειδοποιεί με μικρά μηνύματα, τα οποία εμείς όμως αγνοούμε από τεμπελιά. Ο δρόμος ο ίδιος συμπεριλαμβάνει το θαυμασμό και την προσοχή για όλα όσα είναι μικρά και σημαντικά σε μια πολύ εύθραυστη ισορροπία. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε πάντα πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να υιοθετήσουμε κάποια συγκεκριμένη στάση. Ο χρόνος είναι με το μέρος μας. Δεν έχει σημασία να κάνουμε βεβιασμένες κινήσεις για να φτάσουμε νωρίτερα. Δεν έχει σημασία το πότε θα φτάσουμε, αλλά το να φτάσουμε όντως.
"Έχει πολύ ησυχία. Φοβάμαι. Είμαι μόνος μου." Η ζωή χρησιμοποιεί τη σιωπή για να μας διδάξει την ευθύνη των λέξεων. Χρησιμοποιεί την κούραση για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την αξία του ξυπνήματος. Χρησιμοποιεί την ασθένεια για να υπογραμμίσει την ευλογία της υγείας. Πολλές φορές μια ευκαιρία-πρόκληση αρνείται να φανερωθεί για να μας αναγκάσει να ανακαλύψουμε τι υπάρχει στην επόμενη στροφή. Όπου μπορεί να κερδίσουμε μια νέα εμπειρία ή οποία θα διευκολύνει την περαιτέρω πορεία μας.
Παρά όλα αυτά, πρέπει να γνωρίζουμε πως οι ευκαιρίες είναι ευλογία και δεν πρέπει να αδιαφορούμε για αυτές, θεωρώντας δεδομένο πως θα έχουμε πολλές. Αρκεί μία μόνο ευκαιρία για να απογειώσει αλλά και να μας καταστρέψει. Το σοφότερο είναι να εξετάζουμε την κάθε περίσταση ξεχωριστά και πάντα με την ίδια σοβαρότητα. Κάποιες φορές θα είναι ξεκάθαρο από την αρχή το ποια απόφαση θα πάρουμε, κάποιες άλλες όμως θα χρειαστεί το σκεφτούμε μέρες ολόκληρες, να το ελέγξουμε πόντο πόντο, να το εξετάσουμε διαχρονικά και μόνο τότε να καταλήξουμε. Γιατί, ναι μεν μπορούμε να αφήσουμε κάποιο μονοπάτι για να ακολουθήσουμε κάποιο άλλο, αλλά είναι μερικοί δρόμοι που δεν σου δίνουν την πολυτέλεια της επιστροφής. Είναι κάποιες φορές που σε κάθε μας βήμα καταστρέφεται ο χαραγμένος δρόμος πίσω μας, πέφτουν οι γέφυρες που ένωναν τους δύο κόσμους, αφήνοντας μας ως μοναδική επιλογή το να πάμε μπροστά, ή να μείνουμε στάσιμοι. Και ξέρεις, ε; Όταν δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να βρούμε τον καλύτερο τρόπο να πάμε μπροστά!
Κλείνοντας, οι ευκαιρίες έρχονται και φεύγουν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Αρκεί μόνο να τις αναγνωρίσουμε και να αδράξουμε αυτή την περιβόητη “μαγική στιγμή”. Βέβαια, θεωρητικά θα πρέπει να μας ευνοεί και ο καιρός, αλλά αυτό δεν αποτελεί σοβαρή ανησυχία μιας και η βροχή και ο αέρας είναι απλά διαφορετικές εκδοχές καλού καιρού! Όσο για την τελική απόφαση, είναι καθαρά και πολύ αυστηρά δική μας και η επιλογή, αλλά και η ευθύνη. Δεσμευόμαστε να τα καταφέρουμε, όχι σε κανέναν άλλο, αλλά στον ίδιο μας τον εαυτό. Να βγούμε νικητές γεμάτοι νέες εμπειρίες και όνειρα. Τι θα κάνουμε λοιπόν; Θα αφήσουμε τις ευκαιρίες να τις εκμεταλλεύονται άλλοι; Η ζωή είναι δική μας! Ας δράσουμε…Carpe Diem..Τώρα!!