Κατά τη διάρκεια της ζωής μας, από τη μέρα που θα γεννηθούμε μέχρι το τέλος, συναντάμε πάρα πολλούς ανθρώπους. Ξεκινώντας από την οικογένειά μας, τους συμμαθητές, καθηγητές, συμφοιτητές, συναδέλφους αργότερα ή απλά κοινούς φίλους. Από όλους αυτούς καλούμαστε να “διαλέξουμε” ποιους θα κρατήσουμε κοντά μας, ποιους θα αποστασιοποιήσουμε και από όλους αυτούς ποιοι είναι εκείνοι που πραγματικά χρειαζόμαστε. Φυσικά το αν θα τους χρειαστούμε, όχι με την κοινή έννοια, αλλά ουσιαστικά, συναισθηματικά, δεν θα το διαλέξουμε ακριβώς, απλά θα το νοιώσουμε. Ότι δηλαδή αυτός ο άνθρωπος, για μας, δεν είναι όπως όλοι οι άλλοι.
Ξεκινώντας από την οικογένεια, είναι συνήθως οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μας. Μας αγαπούν αναμφισβήτητα και το μόνο που θέλουν ,είναι το καλό μας (δε θα επεκταθώ σε εξαιρέσεις). Από τη μέρα που ανοίγουμε τα μάτια μας προσπαθούν απλά να μας προστατέψουν, να μας βοηθήσουν στην πορεία μας, όπως εκείνοι μπορούν καλύτερα, και να μας δείξουν ένα σωστό δρόμο να πορευτούμε στην υπόλοιπη ζωή μας. Ό,τι κι αν κάνουμε εμείς, δε θα σταματήσουν ποτέ να μας αγαπούν (με το δικό τους τρόπο). Αυτοί οι άνθρωποι θα είναι πραγματικά πάντα εκεί, πρόθυμοι να μας ακούσουν και να μας βοηθήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Μεγαλώνοντας όμως, ως κοινωνικά όντα, έχουμε ανάγκη και από άλλους ανθρώπους, εκτός οικογενειακού κύκλου, για να πορευτούμε. Από τη νηπιακή ακόμα ηλικία, ξεκινάμε να αποκτάμε φίλους και να έχουμε, αρχικά μια πρώιμη και χωρίς πείρα κρίση για το ποιους θα πλησιάσουμε και θα τους θεωρήσουμε φίλους, όπως συνηθίζουμε να τους αποκαλούμε. Φυσικά στις μικρές ηλικίες αυτά τα πρόσωπα αλλάζουν πολύ γρήγορα κι αυτό γιατί πολύ απλά δεν ξέρουμε ποιος μας ταιριάζει και βασικά σε εκείνη τη φάση της ζωής μας δεν μας ενδιαφέρει, δεν το σκεφτόμαστε καν. Στην εφηβεία αρχίζουμε να γνωρίζουμε πιο ουσιαστικά ανθρώπους που ίσως και να πορευτούμε μαζί τους για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Μαζί με όλους αυτούς μαθαίνουμε και διαμορφώνουμε το “είναι” μας. Αποκτούμε εμπειρίες και πλέον γνωρίζουμε όλο ένα και καλύτερα με ποιους ταιριάζουμε και με ποιους όχι. Φυσικά και κάνουμε λάθη τα οποία αν δεν οφείλονται σε άγνοια, θα οφείλονται στο ότι για ένα μεγάλο διάστημα μεταξύ παιδικής ηλικίας και ωριμότητας αλλάζουμε σε πολύ γρήγορους ρυθμούς, οπότε και αναζητάμε διαφορετικά πράγματα.
Σημαντικό ρόλο στη ζωή μας και στη διάπλαση του χαρακτήρα μας παίζουν και κάποιοι καθηγητές, δάσκαλοι ή γενικά κάποιοι μεγαλύτεροι και εμπειρότεροι συνήθως άνθρωποι με τους οποίους τυχαίνει κάποια στιγμή να συναναστραφούμε. Όσο αφορά τους καθηγητές, πολλοί από αυτούς πέρα από τα μαθήματα προσπαθούν να μας δώσουν κάποιες περαιτέρω κατευθυντήριες “οδηγείς” για το τι είναι σωστό ή λάθος. Εκείνοι είναι και οι καθηγητές που θυμόμαστε για όλη μας τη ζωή. Πολλές φορές ακόμα, τυχαίνει να γίνει κάτι και να τους ανακαλέσουμε, επιβεβαιώνοντας ό,τι μας είχαν πει - διδάξει. Και με αυτόν τον τρόπο κατανοούμε και εμείς οι ίδιοι καλύτερα τη ζωή αφού μπροστά στα μάτια μας αποδεικνύονται κάποιες θεωρίες τις οποίες εμείς, δικαιολογημένα, δεν αντιλαμβανόμασταν. Είναι ο καλύτερος τρόπος εκμάθησης. Με τον ίδιο τρόπο, ακόμα και αν δεν είναι δάσκαλος ο άνθρωπος αυτός, και οι υπόλοιποι μπορούν να λειτουργήσουν τόσο έντονα, έστω και υποσυνείδητα, που να καθορίσουν εν μέρει, ένα κομμάτι του χαρακτήρα μας και της προσωπικότητάς μας.
Τέλος, το σημαντικότερο λόγο στη ζωή μας, όχι για όλους μας βέβαια, έχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι για κάποιο ανεξήγητο ακόμα και μας λόγο, μας είναι απαραίτητοι, έστω και μόνο στη θύμηση τους. Είναι κάποια άτομα που μας εμπνέουν και μαζί τους βρίσκουμε λόγο και κίνητρο να προχωρήσουμε και να κάνουμε πράγματα που θα είναι καλά για μας τους ίδιους. Τέτοιοι άνθρωποι ίσως ακόμα να λειτουργήσουν και ως πρότυπα για τη ζωή μας. Σε μικρότερες ειδικά ηλικίες, κάτι τέτοιο είναι αρκετά σύνηθες.
Στη συνέχεια όμως, αν διαπιστώσουμε ότι, ναι, τελικά κάποιος είναι όντως το πρότυπό μας, πρέπει να προσέξουμε αρκετά το σημείο όπου μπερδεύουμε και ταυτίζουμε τον όρο “πρότυπο” με την αντιγραφή. Το σωστό σε μια τέτοια περίπτωση είναι απλά να προσπαθήσουμε να “πάρουμε” μόνο τα θετικά χαρακτηριστικά του όποιου ατόμου. Αλλά και πάλι ό,τι κι αν υιοθετήσουμε θα είναι σωστό να το προσαρμόσουμε στον δικό μας χαρακτήρα γιατί σίγουρα διαφέρουμε από τον οποιονδήποτε γύρω μας. Κάθε πρότυπο είναι και ένα κελί.Πρέπει, λοιπόν, να είμαστε πολύ προσεκτικοί πώς θα προσαρμόσουμε το οποιοδήποτε στοιχείο σε εμάς. Ούτως ή άλλως η έννοια του προτύπου είναι να εξελιχθούμε σε κάτι καλύτερο από εκείνο, απλά μας βοηθάει στο να έχουμε κάποια παραπάνω κίνητρα για βελτίωση. Αυτός είναι και ο νόμος της εξέλιξης. Ο καθένας είναι αναμενόμενο να γίνει καλύτερος από τον προηγούμενό του. Έτσι έχουμε επιτύχει το οτιδήποτε στην ανθρωπότητα-κάποιοι συνέχισαν κάτι που άρχισαν κάποιοι άλλοι, το τελειοποίησαν και ακόμα μέχρι σήμερα εξελήσεται. Έτσι κι εμείς πρέπει να γίνουμε μια νέα εικόνα και όχι απλά το είδωλο κάποιου άλλου στον καθρέφτη, το οποίο όμως θα είναι λανθασμένο, αφού δεν μπορούμε να γίνουμε κάποιος άλλος. Ο καθένας μας είναι μοναδικός.
Συνήθως στη ζωή μας αλλάζουμε διάφορα πρότυπα. Κάποια στιγμή, όμως, θα παρατηρήσουμε ότι κάποιο ή και κάποια άτομα είναι μόνιμα το “σημείο αναφοράς” μας. Τότε θα ξέρουμε ότι αυτό το άτομο είναι και από τα πιο σημαντικά στη ζωή μας και ότι σχεδόν πάντα θα προσπαθούμε να έχουμε επαφές και οτιδήποτε μαθαίνουμε από αυτό το άτομο θα το δεχόμαστε σαν μάθημα ζωής-έχοντας βέβαια μετά τη δυνατότητα να το κατανοήσουμε καλύτερα και να το εφαρμόσουμε σε εμάς.
Είναι αυτονόητο πως καθένας μας αντιλαμβάνεται, βιώνει και χειρίζεται αυτό το θέμα εντελώς διαφορετικά. Δηλαδή αυτή η κατάσταση είναι κοινή για τους περισσότερους ανθρώπους, αλλά με κάποια αόρατα όρια. Σε κάποιον, λοιπόν, μπορεί να εκφράζεται πιο έντονα και να παρεξηγείται από τους γύρω του, αφού δεν μπορούν να το κατανοήσουν και το κατακρίνουν-χώρια ότι σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να είναι και ζήλια. Το για ποιο λόγο είναι πιο έντονο ούτε ο ίδιος δεν το γνωρίζει, όπως επίσης δεν μπορεί να το εξηγήσει. Αλλά δεν έχει σημασία το τι λένε οι άλλοι, ούτε χρειάζεται να απολογηθεί σε κανέναν γιατί πολύ απλά έτσι νιώθει. Κανείς δεν μπορεί να μας κατηγορήσει για τα συναισθήματά μας, ούτε μπορεί να τα ελέγξει. Νιώθουμε ό,τι νιώθουμε γιατί έτσι είναι και σπάνια αλλάζει. Ναι, μεν μπορεί να κάνει και να λέει πράγματα τα οποία να αγγίζουν την υπερβολή, αλλά όπως κι αν φαίνεται στους άλλους, αυτός έτσι νιώθει για τον οποιονδήποτε λόγο και δεν έχει κανένα λόγο να το κρύψει. Στο κάτω κάτω εκείνος ξέρει πως ό,τι κι αν κάνει θα είναι προς όφελος του-έστω και ψυχικά-μόνο για εκείνον και για κανέναν άλλο. Τα όποια συναισθήματά μας είναι εκεί για να συνεχίσουμε να ζούμε όπως εμείς θέλουμε και νιώθουμε. Μένουν, μεταβάλλονται ή και εξαφανίζονται μόνο αν εμείς το επιλέξουμε. Είμαστε για εμάς. Στο τέλος της ημέρας θα μιλήσουμε μόνο με τον εαυτό μας και με κανέναν από εκείνους εκεί έξω.
Για να ανακεφαλαιώσω, όλοι όσοι συναντάμε στην πορεία της ζωής μας παίζουν κάποιο ρόλο στην εξέλιξή μας, είτε σημαντικό είτε όχι και τόσο. Ακόμα και εκείνοι που χάσαμε, διώξαμε, έφυγαν, μας πλήγωσαν, μας πρόδωσαν και τόσα άλλα. Απλά πρέπει να μάθουμε να κρίνουμε σωστά τι μπορούμε να αποκομίσουμε από τον καθένα και το μέχρι το που μπορεί να φτάσει ο καθένας, για να μην βρισκόμαστε εκτεθειμένοι απέναντι στους άλλους είτε από αμέλεια ή ενθουσιασμό. Ας μάθουμε να “ζυγίζουμε” σωστά τους ανθρώπους και να τους εκτιμάμε όλους χωρίς να τους υποβαθμίζουμε αλλά και χωρίς να τους υπερτιμούμε. Όλοι έχουν κάτι να μας μάθουν.
Ξεκινώντας από την οικογένεια, είναι συνήθως οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μας. Μας αγαπούν αναμφισβήτητα και το μόνο που θέλουν ,είναι το καλό μας (δε θα επεκταθώ σε εξαιρέσεις). Από τη μέρα που ανοίγουμε τα μάτια μας προσπαθούν απλά να μας προστατέψουν, να μας βοηθήσουν στην πορεία μας, όπως εκείνοι μπορούν καλύτερα, και να μας δείξουν ένα σωστό δρόμο να πορευτούμε στην υπόλοιπη ζωή μας. Ό,τι κι αν κάνουμε εμείς, δε θα σταματήσουν ποτέ να μας αγαπούν (με το δικό τους τρόπο). Αυτοί οι άνθρωποι θα είναι πραγματικά πάντα εκεί, πρόθυμοι να μας ακούσουν και να μας βοηθήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Μεγαλώνοντας όμως, ως κοινωνικά όντα, έχουμε ανάγκη και από άλλους ανθρώπους, εκτός οικογενειακού κύκλου, για να πορευτούμε. Από τη νηπιακή ακόμα ηλικία, ξεκινάμε να αποκτάμε φίλους και να έχουμε, αρχικά μια πρώιμη και χωρίς πείρα κρίση για το ποιους θα πλησιάσουμε και θα τους θεωρήσουμε φίλους, όπως συνηθίζουμε να τους αποκαλούμε. Φυσικά στις μικρές ηλικίες αυτά τα πρόσωπα αλλάζουν πολύ γρήγορα κι αυτό γιατί πολύ απλά δεν ξέρουμε ποιος μας ταιριάζει και βασικά σε εκείνη τη φάση της ζωής μας δεν μας ενδιαφέρει, δεν το σκεφτόμαστε καν. Στην εφηβεία αρχίζουμε να γνωρίζουμε πιο ουσιαστικά ανθρώπους που ίσως και να πορευτούμε μαζί τους για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Μαζί με όλους αυτούς μαθαίνουμε και διαμορφώνουμε το “είναι” μας. Αποκτούμε εμπειρίες και πλέον γνωρίζουμε όλο ένα και καλύτερα με ποιους ταιριάζουμε και με ποιους όχι. Φυσικά και κάνουμε λάθη τα οποία αν δεν οφείλονται σε άγνοια, θα οφείλονται στο ότι για ένα μεγάλο διάστημα μεταξύ παιδικής ηλικίας και ωριμότητας αλλάζουμε σε πολύ γρήγορους ρυθμούς, οπότε και αναζητάμε διαφορετικά πράγματα.
Σημαντικό ρόλο στη ζωή μας και στη διάπλαση του χαρακτήρα μας παίζουν και κάποιοι καθηγητές, δάσκαλοι ή γενικά κάποιοι μεγαλύτεροι και εμπειρότεροι συνήθως άνθρωποι με τους οποίους τυχαίνει κάποια στιγμή να συναναστραφούμε. Όσο αφορά τους καθηγητές, πολλοί από αυτούς πέρα από τα μαθήματα προσπαθούν να μας δώσουν κάποιες περαιτέρω κατευθυντήριες “οδηγείς” για το τι είναι σωστό ή λάθος. Εκείνοι είναι και οι καθηγητές που θυμόμαστε για όλη μας τη ζωή. Πολλές φορές ακόμα, τυχαίνει να γίνει κάτι και να τους ανακαλέσουμε, επιβεβαιώνοντας ό,τι μας είχαν πει - διδάξει. Και με αυτόν τον τρόπο κατανοούμε και εμείς οι ίδιοι καλύτερα τη ζωή αφού μπροστά στα μάτια μας αποδεικνύονται κάποιες θεωρίες τις οποίες εμείς, δικαιολογημένα, δεν αντιλαμβανόμασταν. Είναι ο καλύτερος τρόπος εκμάθησης. Με τον ίδιο τρόπο, ακόμα και αν δεν είναι δάσκαλος ο άνθρωπος αυτός, και οι υπόλοιποι μπορούν να λειτουργήσουν τόσο έντονα, έστω και υποσυνείδητα, που να καθορίσουν εν μέρει, ένα κομμάτι του χαρακτήρα μας και της προσωπικότητάς μας.
Τέλος, το σημαντικότερο λόγο στη ζωή μας, όχι για όλους μας βέβαια, έχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι για κάποιο ανεξήγητο ακόμα και μας λόγο, μας είναι απαραίτητοι, έστω και μόνο στη θύμηση τους. Είναι κάποια άτομα που μας εμπνέουν και μαζί τους βρίσκουμε λόγο και κίνητρο να προχωρήσουμε και να κάνουμε πράγματα που θα είναι καλά για μας τους ίδιους. Τέτοιοι άνθρωποι ίσως ακόμα να λειτουργήσουν και ως πρότυπα για τη ζωή μας. Σε μικρότερες ειδικά ηλικίες, κάτι τέτοιο είναι αρκετά σύνηθες.
Στη συνέχεια όμως, αν διαπιστώσουμε ότι, ναι, τελικά κάποιος είναι όντως το πρότυπό μας, πρέπει να προσέξουμε αρκετά το σημείο όπου μπερδεύουμε και ταυτίζουμε τον όρο “πρότυπο” με την αντιγραφή. Το σωστό σε μια τέτοια περίπτωση είναι απλά να προσπαθήσουμε να “πάρουμε” μόνο τα θετικά χαρακτηριστικά του όποιου ατόμου. Αλλά και πάλι ό,τι κι αν υιοθετήσουμε θα είναι σωστό να το προσαρμόσουμε στον δικό μας χαρακτήρα γιατί σίγουρα διαφέρουμε από τον οποιονδήποτε γύρω μας. Κάθε πρότυπο είναι και ένα κελί.Πρέπει, λοιπόν, να είμαστε πολύ προσεκτικοί πώς θα προσαρμόσουμε το οποιοδήποτε στοιχείο σε εμάς. Ούτως ή άλλως η έννοια του προτύπου είναι να εξελιχθούμε σε κάτι καλύτερο από εκείνο, απλά μας βοηθάει στο να έχουμε κάποια παραπάνω κίνητρα για βελτίωση. Αυτός είναι και ο νόμος της εξέλιξης. Ο καθένας είναι αναμενόμενο να γίνει καλύτερος από τον προηγούμενό του. Έτσι έχουμε επιτύχει το οτιδήποτε στην ανθρωπότητα-κάποιοι συνέχισαν κάτι που άρχισαν κάποιοι άλλοι, το τελειοποίησαν και ακόμα μέχρι σήμερα εξελήσεται. Έτσι κι εμείς πρέπει να γίνουμε μια νέα εικόνα και όχι απλά το είδωλο κάποιου άλλου στον καθρέφτη, το οποίο όμως θα είναι λανθασμένο, αφού δεν μπορούμε να γίνουμε κάποιος άλλος. Ο καθένας μας είναι μοναδικός.
Συνήθως στη ζωή μας αλλάζουμε διάφορα πρότυπα. Κάποια στιγμή, όμως, θα παρατηρήσουμε ότι κάποιο ή και κάποια άτομα είναι μόνιμα το “σημείο αναφοράς” μας. Τότε θα ξέρουμε ότι αυτό το άτομο είναι και από τα πιο σημαντικά στη ζωή μας και ότι σχεδόν πάντα θα προσπαθούμε να έχουμε επαφές και οτιδήποτε μαθαίνουμε από αυτό το άτομο θα το δεχόμαστε σαν μάθημα ζωής-έχοντας βέβαια μετά τη δυνατότητα να το κατανοήσουμε καλύτερα και να το εφαρμόσουμε σε εμάς.
Είναι αυτονόητο πως καθένας μας αντιλαμβάνεται, βιώνει και χειρίζεται αυτό το θέμα εντελώς διαφορετικά. Δηλαδή αυτή η κατάσταση είναι κοινή για τους περισσότερους ανθρώπους, αλλά με κάποια αόρατα όρια. Σε κάποιον, λοιπόν, μπορεί να εκφράζεται πιο έντονα και να παρεξηγείται από τους γύρω του, αφού δεν μπορούν να το κατανοήσουν και το κατακρίνουν-χώρια ότι σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να είναι και ζήλια. Το για ποιο λόγο είναι πιο έντονο ούτε ο ίδιος δεν το γνωρίζει, όπως επίσης δεν μπορεί να το εξηγήσει. Αλλά δεν έχει σημασία το τι λένε οι άλλοι, ούτε χρειάζεται να απολογηθεί σε κανέναν γιατί πολύ απλά έτσι νιώθει. Κανείς δεν μπορεί να μας κατηγορήσει για τα συναισθήματά μας, ούτε μπορεί να τα ελέγξει. Νιώθουμε ό,τι νιώθουμε γιατί έτσι είναι και σπάνια αλλάζει. Ναι, μεν μπορεί να κάνει και να λέει πράγματα τα οποία να αγγίζουν την υπερβολή, αλλά όπως κι αν φαίνεται στους άλλους, αυτός έτσι νιώθει για τον οποιονδήποτε λόγο και δεν έχει κανένα λόγο να το κρύψει. Στο κάτω κάτω εκείνος ξέρει πως ό,τι κι αν κάνει θα είναι προς όφελος του-έστω και ψυχικά-μόνο για εκείνον και για κανέναν άλλο. Τα όποια συναισθήματά μας είναι εκεί για να συνεχίσουμε να ζούμε όπως εμείς θέλουμε και νιώθουμε. Μένουν, μεταβάλλονται ή και εξαφανίζονται μόνο αν εμείς το επιλέξουμε. Είμαστε για εμάς. Στο τέλος της ημέρας θα μιλήσουμε μόνο με τον εαυτό μας και με κανέναν από εκείνους εκεί έξω.
Για να ανακεφαλαιώσω, όλοι όσοι συναντάμε στην πορεία της ζωής μας παίζουν κάποιο ρόλο στην εξέλιξή μας, είτε σημαντικό είτε όχι και τόσο. Ακόμα και εκείνοι που χάσαμε, διώξαμε, έφυγαν, μας πλήγωσαν, μας πρόδωσαν και τόσα άλλα. Απλά πρέπει να μάθουμε να κρίνουμε σωστά τι μπορούμε να αποκομίσουμε από τον καθένα και το μέχρι το που μπορεί να φτάσει ο καθένας, για να μην βρισκόμαστε εκτεθειμένοι απέναντι στους άλλους είτε από αμέλεια ή ενθουσιασμό. Ας μάθουμε να “ζυγίζουμε” σωστά τους ανθρώπους και να τους εκτιμάμε όλους χωρίς να τους υποβαθμίζουμε αλλά και χωρίς να τους υπερτιμούμε. Όλοι έχουν κάτι να μας μάθουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου